-უკაცრავად, მაგრამ ახლა როგორ უნდა ვიცხოვროთ, რამ მოგაფიქრა ჩემი შეყვარება, რა დაინახე ისეთი, რამ მოგცა საფუძველი, რომ მე შეგყვარებოდი, ეს მინდოდა ახლა? ისედაც შერყეულ ფსიქიკას, შენი ტანჯვა აკლია ზუსტად, ერთ დასში როგორ უნდა ვიყოთ, მიდი აბა ამიხსენი, ადრე მაინც გეთქვა, რას მალავდი, ვის უმალავდი, გიყვარს ვინმე, თქვი რა, თუ გარანტირებულად ბევრი დრო გაქვს, რომ მერე შეძლებ თქმას?

-რა გაყვირებს, თუ გგონია ეგ შენი დეპრესია უფლებას გაძლევს, ვინმეს უყვირო და რამე მოსთხოვო, ადამიანები შენზე მეტად იტანჯებიან, მაგრამ არ აწყობენ მსგავსს ამბებს, მე ჩემი გრძნობა არასდროს მომიხვევია შენთვის თავზე და არც ახლა ვაპირებ, რატომ მიყვარხარ არ ვიცი, მიყვარხარ და მიხარია ეს, შენ არ გეხება ეგ ამბავი, წავედით, უნდა ჩავლაგდეთ და არ მაქვს შენი ნერვები თან

-მეზიზღები რა
-მე მიყვარხარ
-გაეთრიე

ხელში აიყვანა, მარიამი კიოდა და თან ეცინებოდა, დამსვი ავადმყოფო, დამსვი,ასე იარეს სასტუმრომდე, თუმცა რა იარეს, გიორგიმ იარე და ატარა მარიამი, ადამიანი, რომელიც ძალიან უყვარდა...

თვითმფრინავი
უკან დაბრუნება
და თითქოს არ უნდა მარიამს
აქ უნდა დარჩენა, აქ კარგად არის, მაგრამ ცხოვრებაში, ყოველთვის ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვინდა
თბილისი
მამა
-რა მაგარია რომ დამხვდი, გიორგიც დავტოვოთ რა
-დავტოვოთ, თუ გინდა ჩვენ დავიტოვოთ სახლში
-მამა რას ამბობ
-ვხუმრობ რა იყო...

გიორგი მიიყვანეს სახლში, აიღო ბარგი და დამშვიდობებას აპირებდა, მაგრამ გააჩერა მარომ
-მოიცა ერთ წამს,გადადი და გადმოვალ მეც
-ხო, რა ხდება?
-ახლა როგორ უნდა ვიყოთ ? მე აღარ უნდა გეკონტაქტო ?
-შენ ხომ არ გააფრინე, ადამიანო მიყვარხარ, რამე დაავადება კი არ მჭირს, ყველაფერი იქნება ისევ ისე, მე არაფერს მოვითხოვ და საერთოდ ერთ დიდ საოცრებად მიმაჩნია, როცა ადამიანები სიყვარულს მოითხოვენ ერთმანეთისგან, წადი და ახლა და დაიძინე მშვიდად
-რომ ვერ დავიძინო მშვიდად, მაგის მეშინია
-ნუ გეშინია...
ვეღარ მოითმინა მარიამმა და ჩაეხუტა, ძალიან მაგრად, მთელი გულით, გაჭყლიტა კინაღამ, მეშინია, ამ ყველაფერის მეშინია...

სახლი
ოთახი
წერილები მაგიდაზე
არ უნდა რომ გახსნას, რა ეწერება, რა უნდა მიწეროს, ამ ყველაფერს ვერ ეტყვის, ანუ დაუმალავს, ტყუილს არ იტყვის, რას მოუყვება იტალიაზე, თითქოს ყალბი იქნება ყველაფერი...
მაგრამ მაინც გახსნა, წაიკითხა და დაიწყო პასუხის წერაც:

”მეც ვფიქრობდი ლევან ამ შეჩვევაზე, ერთმანეთის გარეშე თუ შევძლებთ ცხოვრებას, მერე ერთად ცხოვრება გაგვიჭირდება, მაგრამ გამოსავალს ვერ ვხედავ, შენ მანდ ხარ, მე აქ ვარ, შენ ვერ თმობ საქმეს, ვერც მე, არ ვიცი რით გაგამხნევო...
სპექტაკლმა კარგად ჩაიარა, ტურინმა თბილად მიგვიღო, კიდევ ერთი გასვლა გველის, ახლა უკვე ინგლისში, დატვირთული ვიქნები და ალბათ ვერ მოგწერ ხშირად
წავედი
მეძინება”
მშრალი იყო წერილი, ოდნავ ცივი, მაგრამ ასეთი იყო გრძნობაც, უცბად რომ ცივდება ხოლმე, შეიძლება გათბეს ისევ, მაგრამ მხოლოდ ”შეიძლება”

ატყობ რომ ხდები გულგრილი, არ გინდა ასე რომ იყოს, მაგრამ არ გამოდის სხვანაირად, ადამიანებს აქვთ ურთიერთობა დიდ მანძილზეც, მაგრამ ინდივიდუალურია ესეც, ადამიანებს უხარიათ ერთმანეთი აქ და ამ წამს, ცხოვრება ისედაც პატარაა და ისიც ერთმანეთის გარეშე, ამას ვერ ეგუება გული, იწყენს და გადასხვაფერდება, მოდის სხვა ადამიანების ნაკადი, მოდიან თავისი გრძნობებით და მერე იცვლება ყველაფერი და ვიცვლებით ჩვენც...

”ახლა წავიკითხე შენი წერილი და ვხვდები რომ რაღაც დამთავრდა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ასე მგონია, საპირისპიროს დამტკიცებას თუ შეძლებ, გამიხარდება, მაგრამ არ მჯერა ამის, რადგან არ მჯერა, ანუ შანსიც მცირეა, ეს არავის ბრალი არ არის, თუ ვერ გაუძლო გრძნობამ მანძილს, არ იყო საკმარისად ძლიერი, ვერ წარმომიდგენია მომდევნო წამი შენს გარეშე, მაგრამ მომიწევს ამასთან ერთად ცხოვრება
თუმცა იქნებ ვცდები
მინდა ვცდებოდე 
მე ისევ ისე მიყვარხარ
უფრო ძლიერად...

რაც დასამთავრებელია, უნდა დამთავრდეს, დღეს დამთავრდება, თუ 2 წლის შემდეგ ამას არ აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა, ადამიანები იბრძვიან ისეთი ურთიერთობების გადასარჩენად, რომელიც არ ღირს ამათ, სიყვარულს მეგობრულს, ზოგადს, თუ ასეთს, ან იქნებ ისეთს, არ უხდება ძალით მოპოვება...
როცა გიყვარს, ვერ წახვალ, არ წახვალ
წარსული უნდა იყოს წარსული, არ უხდება მას აწმყოში ყოფნა, ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს ცხოვრებაში
ჩვენც
დროსაც
ყველაზე მნიშვნელოვანია ეს წამი
გულის ეს მდგომარეობა
ზუსტად ეს
კონკრეტული
და ძლიერი <3