ოპერაცია 5 საათი გაგრძელდა...
სანდრო სავარძელში იჯდა და უბრალოდ ფიქრობდა, ან ვერც ფიქრობდა, რადგან ასეთ დროს ფიქრიც ძნელია...
გერმანული ენა კარგად იცოდა და პირველად დააფასა ეს, რადგან ყველაფერი კარგად ესმოდა და ოჯახის წევრებსაც თავად ატყობინებდა დეტალებს...
-ბატონო სანდრო, ოპერაციამ კარგად ჩაიარა, იმ გაგებით რომ თაკო ცოცხალია და ნარკოზიდან გამოვიდა, ამის ყველაზე ძალიან ეშინოდა, რაც შეეხება სიარულს, ეს თითქმის შეუძლებელია, ალბათ მხოლოდ 10%...
მინდა რომ იქ იყოთ, როცა ამას ვეტყვით, ახლა სჯობს დაისვენოს...

ამას ფიქრობდა და ვარაუდობდა სანდრო, მაგრამ ახლა ფაქტის წინაშე დადგა, ელენე საათში 5-ჯერ რეკავდა და ახლაც დარეკავდა...
-სანდრო რა ხდება, თქვი რომ დამთავრდა ოპერაცია და რომ ცოცხალია
-კი დამთავრდა და კარგად ჩაიარა
-მაგრამ ვერ გაივლის ხო ?
-ვერ გაივლის ელე, ვერ გაივლის, მხოლოდ 10%-ია ამის შანსი
-მაგრამ ესეც ხომ შანსია?
-კი ელე, შანსია ნამდვილად
-სანდრო ჩამოვიდე ? ვეღარ უძლებ მარტო ?
-მე რა მაქვს გასაძლები, დავდივარ, ვსუნთქავ, ვჭამ, კარგი რა, წავედი უნდა დავურეკო თაკოს მშობლებს, ვატოს უთხარი რომ მერე დავურეკავ
-კარგი სანდრიკ, რომ შეძლებ დამალაპარაკე თაკო...

3 დღე გაურკვევლობა იყო, თითქმის სულ ეძინა თაკოს და მეოთხე დღეს გადაწყვიტეს თქმა

პალატა
ქირურგი
სანდრო
და თაკო, რომელიც ძალიან ლამაზია და მშვიდი, იწვა და ელოდა პასუხს, თუმცა ხვდებოდა ალბათ, რადგან ფეხებს ოპერაციის შემდეგაც ვერ გრძნობდა...
-სანდრო შენ მითხარი რა, მშობლიურ ენაზე მირჩევნია
-თაკ, შენ იქნები ბედნიერი და ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ, ექიმები ამბობენ რომ მხოლოდ 10%-ია შანსი რომ გაივლი, მაგრამ მე მჯერა ამ შანსის
-ანუ ვეღარ დავუბრუნდები ცეკვას ?
-თაკო, თაკო, როგორ მინდა რომ რამე კარგს გეუბნებოდა ახლა
-სანდრიკ, შენ ისედაც ბევრი გააკეთე ჩემთვის და ახლა გადით ცოტა ხნით, მინდა ჩემს რეალობასთან დავრჩე მარტო...

7 დღე ისე გავიდა, რომ არ უნახავთ ერთმანეთი
ღამის 3 საათი იქნებოდა, გერმანიის დროით და სანდროს ტელეფონის ხმა გაისმა
-სანდრო, ელემ დამირეკა და მითხრა რომ ორსულად არის, სანდრო გესმის ?
-კი თაკო, მესმის და ვიცი
-სანდრო, იცი როგორი ბედნიერი ვარ, არც ფეხები მახსოვს და არც არაფერი, ელეს პატარა წარმოგიდგენია, ვაიმე ელე დედა, მინდა რომ წამოვდგე და მთელი დღე ვიბოდიალო გარეთ, ვიყვირო, რომ ჩემს საუკეთესო მეგობარს ეყოლება შვილი, ახლა არავინ შემოგიშვებს და ხვალ ხომ მოხვალ სანდრიკ ?
-ერთი კვირა შენს ზარს ველოდებოდი, არ მინდოდა ძალით შემოჭრა
-გელოდებიიი...

ისევ ელენე, ეს გოგო რაღაც საოცარს ატარებს თავის თავში, ისეთ დროს უთხრა, როცა იცოდა რომ უნდა ეთქვა, ამდენ უაზრობას აკეთებს ხოლმე და მერე ერთს ისეთს გააკეთებს, რომ დაგტოვებს გაოცებულს, ახლა რომ არ დავურეკო, ვერ გავძლებ...

-ელე,მაპატიე თუ გაგაღვიძე
-არაუშავს სანდრიკ, მაინც სულ ჩართული მაქვს ტელეფონი, რა ხდება?
-თაკომ დარეკა და უკეთ იყო, შენთან საუბრის შემდეგ
-ყველაზე მთავარი წინ არის, იქ ექიმები ყავს, ისინი უკეთებენ ყველაფერს და აქ რომ დაბრუნდებით, მთავარი ბრძოლა მერე იწყება, ჩვენი მთავარი ბრძოლა
-ერთ კვირაში ვბრუნდებით
-ვიცი
-ელე
-რა იყო?
-მომნატრდი
-ჩვენც
-თქვენ?
-ხო მე და პაწაწინას, თითქოს გრძნობს, რომ შენ მაგის საუკეთესო მეგობარი იქნები, როგორც მისი დედიკოსთვის ხარ
-ელე, ხომ შეიძლებოდა რომ...
-კი, შეიძლებოდა რომ, მაგრამ ახლა ამაზე საუბარი მგონი გვიანია
-ელე
-ხო
-თავს გაუფრთხილდი და ერთ კვირაში მანდ ვართ
-ვუფრთხილდები და გელოდებით...

მეგობრობიდან სიყვარულამდე და პირიქით, ალბათ არც ისე შორი მანძილია...