”ხანდახან მგონია, რომ ავდგები, ჩავლაგდები და წამოვალ შენთან, დავბრუნდები სამშობლოში, მერე მახსენდება ჩემი მოვალეობა და საქმე, რომელიც მიყვარს, ადამიანები, რომლებსაც სჭირდებათ ჩემი დახმარება...მეცვლება აზრი და ვრჩები ისევ, გადის თვეები და მალე წელიც გახდება...
1 წელი ვიყავით ერთად, ახლაც ერთად ვართ, ვგულისხმობ იმას, რომ თითქმის ყოველდღე გხედავდი, არასდროს, გეუბნები არასდროს დამზარებია შენი ნახვა, არასდროს მომბეზრებია შენთან ყოფნა და შენთან საუბარი, შენთან ერთად ყოფნა მეგობრების წრეში, ბარში, სახლში, ფეხბურთის ყურებისას :) ახლა ეს მახსენდება და მეცინება, სანამ შენ გაგიცნობდი, მეგონა, რომ გოგო და ფეხბურთი შორს იყო ერთმანეთისგან, მაგრამ გამოცდილებამ სხვა რამე დამიმტკიცა, ფეხბურთის გარდა, გესმის კალათბურთიც და გიყვარს ჩოგბურთიც და ეს მომენტი აღმაფრთოვანებს, შენთან შემიძლია ვისაუბრო ყველაფერზე, უბრალოდ ვიჯდე ჩუმად, ვუსმინო მუსიკას, ვჭამო და გიყურო და ვიყო ყველაზე ბედნიერი და ვიყო ძალიან კომფორტულად...
ამ კომფორტში სიმშვიდეს ვგულისხმობ...
შენთან ვარ მშვიდად
შენთან რომ ვარ, ვარ სახლში
შენთან რომ ვარ, ვარ კარგად
არადა ვიცი, როგორ ცუდად ხარ ხოლმე, არ გამომიცდია, მაგრამ წამიკითხავს, მაგრამ მიუხედავად ამისა, შენ არ შეგიწყვიტავს სიყვარულის გაცემა და მეც სულ ვიღებ ამას...
მენატრება შენთან ერთად ლუდის დალევა, აქ ვსვამ ხოლმე, მაგრამ შენ აკლიხარ ამ ყველაფერს...
მარუს ბავშვები მომიკითხე და მაგრად ითამაშე იტალიაში, როცა მოიცლი მომწერე
მეშინია არ შევეჩვიო უშენობას ...
იტალია
დასი
მარიამი
წერილები თბილისში მიდიოდა
კონტაქტი ცოტა ხნით გაწყვეტილია, რთულია, მაგრამ უძლებს, თან წინ სპექტალია
მეილი შოთასგან
”როგორც გავიგე იტალიაში ხარ, მეც აქ ვარ და მინდა რომ გნახო, წავიდეთ საღამოს სადმე, თუ არ ხარ წინააღმდეგი, ვიცი უაზროდ დავიკარგე ერთ დროს, მაგრამ ახლა მინდა რომ დავბრუნდე, არ მითხრა უარი გთხოვ, მინდა რომ გნახო და აგიხსნა ყველაფერი, ვიცი ლევანთან ხარ და გიყვარს, მაგრამ არ მგონია, რომ ერთი ვახშამი პრობლემა იყოს...
ვიცი ვერ იტან ჩემს ცინიკურ მიდგომას ურთიერთობების მიმართ, მაგრამ არ მჯერა, რომ ეს შენი ბოლო სიყვარულია, არის ლევანი და გაივლის, კარგი იქნება თუ გაივლის
ჩემი წასვლა შეცდომა იყო, უცბად გამოვჩნდი შენს ცხოვრებაში და მერე დავიკარგე, მაგრამ მეგონა ასე უფრო დამაფასებდი...
მოკლედ შემხვდები ???
ველი პასუხს...”
მარიამი მთელი დღე გარეთ იყო, ხან რის დეგუსტაციას დაესწრო, ხან რის, მეილებს ისედაც იშვიათად ამოწმებს, რადგან არავის ელის განსაკუთრებულს, მეგობრები ურეკავენ, ლევანის წერილები კი ფურცლებზე დაწერილი მოდის...
ღამე ავიდა ნომერში, აივანზე გაიტანა ლეპტოპი, ჩამოჯდა და უყურებდა გარემოს, სადაც პირველად იყო, სხვისი ქვეყანა, ლამაზია, კარგია, მაგრამ მაინც ვერ გრძნობს თავს სახლში, ნეტავ ლევანი რომ იყოს აქ, უფრო კარგად შეიგრძნობდა ამ ახალ გარემოს? ალბათ კი
მამის ზარი :
-როგორ ხარ მამი?
-კარგად მამიკ?
-მოგწონს ?
-კი, მაგრამ ხომ იცი, თბილისის გარეშე დიდხანს ვერ ვძლებ
-კი ვიცი... წერილი მოვიდა შენს სახელზე და ნუ ხო ხვდები ვისგან :)
-ახლა შემეძლოს ნეტავ წაკითხვა, არ გახსნა იცოდე :)) (ვხუმრობ, ვიცი არ გახსნი)
-ახლა ლევანის წერილები მაკითხე კიდევ :) რა გემრიელი ნამცხვარი დამიტოვე, მოვედი სამსახურიდან და რომ არ დამხვდი სახლში, გული დამწყდა და სიცარიელე ვიგრძენი, მიყვარს რომ შემომეგებები ხოლმე, საერთოდ რომ გეგებებიან, არის ძალიან ძლიერი გრძნობა, ვინმეს რომ უხარია შენი მოსვლა
-მამიკ, ნუ მიჩუყებ გულს, მამიკ შენ და დედიკო მენატრებით ერთად
-ერთად კარგად ვიყავით, სამნი ...
-დედა გრძნობს ჩვენს სიყვარულს და მეც ვგრძნობ მისას
-მეც ასე ვარ... სიკვდილით არ მთავრდება სიყვარული...
ჩავუჯდები ფილმს, თავს გაუფრთხილდი და ხვალ დაგირეკავ
-მამიკ
-ხო მამი
-არაფერი ისე, შემოგძახე :)
ისე დაწვა, რომ არ ნახა მეილი...
შოთა ერთი განებივრებული ბიჭია, რომელსაც ეტრფის გოგოების უმეტესობა, რომელიც გარშემო ჰყავს, მარიამის სიმპატია ვერ დაიმსახურა და ამიტომ გამოიქცა სხვა ქვეყანაში, იმ განზრახვით, რომ თუ დაკარგავდა მარიამი, მერე უფრო დააფასებდა...
მაგრამ შეცდა ამაშიც...
ადამიანებს ანგრევს არასწორი ურთიერთობები, აჩქარებული ამბები, დადგმული სპექტაკლები ცხოვრებაში, ჩარჩოები და პრინციპები, რომლებიც არავის სჭირდება, ”ვითომ დაწერილი კანონები”, სტატისტიკები...
უნდობლობა
ერთხელ გულის ტკენის შემდეგ, ადამიანების მიმართ ინტერესის დაკარგვა
ზედეპირულობა
უსიყვარულობა
უყურადღებობა
თენდება, ღამდება და თითქოს ვერ ვამჩნევთ, ველოდებით მეორე დღეს, რომ გავაკეთოთ რამე, ვფიქრობთ, აი ხვალიდან, ხვალიდან იქნება ასე, მოვიკითხავ, დავუდგები გვერდში
ხვალიდან არა
არც დღეიდან
ამ წამიდან
წამში იცვლება მიდგომა ცხოვრებისადმი
წამში იცვლებიან ადამიანები...
No comments:
Post a Comment