რამდენჯერ მიმიცია პირობა საკუთარი თავისთვის, რომ რაღაცას შევცვლიდი საკუთარ თავში, მაგრამ ზუსტად რას, ამაზე პასუხი ნაკლებად მქონდა ხოლმე და არც ახლა მაქვს და მგონი ზუსტად ეს არის პასუხი. რამე კონკრეტულს კი არ შევცვლი, არამედ ზოგადს შევცვლი ჩემში...
შეიძლება ადრე სხვანაირად ვცხოვრობდი, მაგრამ შევიცვალე,თუმცა დარჩა ძველი აჩრდილები, რომლებიც არ მასვენებენ და ხშირად ჩხუბობენ ახლანდელ მესთან... ჩხუბი ცოტა გადაზედმეტებული ნათქვამია ალბათ ...
გუშინ გზაზე რომ გადავდიოდი, წითელი მწვანე რომ მეგონა, თან დანამდვილებით და ჩხუბი დავუწყე მძღოლს, მერე მივხვდი, რომ ხანდახან თვალებსაც არ უნდა ენდოს ადამიანი...
შიშები, რომელბიც ჩემშია, ხშირად მხევენ უკან, მაგრამ მათ წინააღმდეგ რომ ვიბრძვი, ეს მაცოცხლებს კიდეც....
ეს წერილია საკუთარი თავისთვის, გადავიკითხავ ხოლმე და გამახსენდება, რომ ასეც ვფიქრობდი...
ის ხალისი, რომელსაც ხშირად აღმოვაჩენ ხოლმე საკუთარ თავში, მერე საკუთარი აგრესიისა და ადამიანებთან ჩემი დამოკიდებულებით იკარგება, იმალება და აღარ  უნდა ჩემთან.
გავაგრძელებ იმის ძებნას, რაც მომავალშია, შეიძლება წარსულშია დაკარგული, მაგრამ მომავალშია უნდა ვიპოვნო, ან იქნებ აწმყოში, მომავალი და აწმყო ხშირად მეგობრობენ, ვიდრე აწმყო და წარსული...
სახეზე დატოვებული საცხივით უნდა მოიშორო მოწყენილობა, ზიზღი და უხასიათობა, კრიტიკა, სხვების კრიტიკა, შეისხა ცივი წყალი, ჩაიხედო სარკეში, გაიღიმო და ყველაფერი დაიწყო ახლებურად, ისე როგორც ჩაფიქრებული გქონდა...
სანამ ცოცხალი ხარ, ჯერ კიდევ გაქვს შესაძლებლობა, გახდე ის, ვინც მოიხედავს ბოლოს და იტყვის, რომ ცხოვრება ღირდა...