ყველას ეძინა, ნუცა ვერ იძინებდა და გარეთ გამოვიდა, ციოდა, თბილად ეცვა, დაჯდა ეზოში და ატირდა, ტიროდა ყველაფერზე, რაც შიგნიდან აწუხებდა და რაც ბედნიერების შეგრძნებას უკარგავდა, ლუკა საათში ერთხელ იღვიძებდა და ამოწმებდა ნუცას ოთახს, სულ ეგონა, რომ საკუთარ თავს რაღაცას დაუშავებდა, ერთ-ერთ ასეთ შემოწმებაზე შეამჩნია, რომ ნუცა არ იწვა ლოგინში, გიჟივით გავარდა გარეთ და მასთან ზურგით მჯდარი ნუცა დაინახა, რომლის ზურგიც ცახცახებდა, შორიდანაც ჩანდა რომ ტიროდა...-რა გჭირს ჩემო გოგო? რატომ ტირი? მითხარი რა გჭირს? ნიკას გამო ხარ ასე?
-ლუკა, ძალა არ მაქვს, სულ ვკანკალებ შიგნიდან
-მოდი ჩემთან
გულში ჩაიკრა და "Love is a laserquest "-ს ჩასჩურჩულებდა ყურში
-წამალი დალიე?
-კი, მაგრამ პატარა დოზა და არ მიშველა ალბათ
-გახდი კარგად გთხოვ, არ შემიძლია ასეთს რომ გხედავ, ჩემი ნუცა მინდა მე
-ვეღარ ვპოულობ ჩემს თავს, ლუკა ვერ ვპატიობ საკუთარ თავს
-რას ?
-ლუკა, შენ არ იცი ბოლომდე
-რა არ ვიცი ?
ლუკამ მისი სახე ხელებში აიღო და თვალებში მკაცრად შეხედა, ბნელოდა, მაგრამ თვალები თითქოს სიბნელეშიც ჩანს ხოლმე
-ლუკა, ბავშვი დავკარგე, ნიკასგან ბავშვს ველოდებოდი, მაგრამ ვერ მოვასწარი თქმა, ქუჩაში რომ დავეცი, მომეშალა მუცელი და ამას ვერ ვპატიობ საკუთარ თავს
-რაა? რატომ არ უთხარი ?
-ვერ მოვასწარი, ეს რომ გავიგე, ნიკა უკვე აღარ იყო ძველებურად ჩემთან და არ მინდოდა ამით დამება, მეზიზღება მსგავსი საქციელი და ვერ ჩავიდენდი, არასდროს უთხრა, რადგან სინანული მოკლავს
-არაფერს ვეტყვი. თუ ცუდად ხარ, დავბრუნდეთ თბილისში
-არა, არ მინდა იქ, უბრალოდ ოთახში ვერ შევდივარ და აქ დავიძინებ
ლუკამ მიიკრა გულთან და ნუცასაც ჩაეძინა...
რომ შემეძლოს ახლა მისთვის მომავლის ჩვენება, გადავახვევდი ფირს და ვეტყოდი, რომ ეს ყველაფერი ჩაივლის და ისევ ბედნიერი იქნება, რომ აუცილებლად ეყოლება შვილები და აუცილებლად წამოიყვანს მათ სვანეთში, ახლა გულში მყავს ჩაკრული, ასე ახლოა ჩემთან და ვერაფრით ვეხმარები, ალბათ ნიკაც რომ დაბრუნებულიყო, ვერც ის შეცვლიდა რამეს, რადგან ბავშვი აღარ არის, რადგან ურთიერთობა ერთხელ უკვე გატყდა და უკან დაბრუნება სისულელეა, ახლა მთავარია მოერიოს თავს, ცოტა მკაცრად მოექცეს საკუთარ თავს, მაგრამ ისიც ვიცი, რომ არ აქვს ამის ძალა.
ჩემო პაწია გოგო, ასე ნუ იტანჯები რა...
ნენემ საბუთები შეიტანა კულინარიის სკოლაში, სამსახურის მერე პირდაპირ იქ მიდიოდა და თითქმის არაფრისთვის ეცალა, ნიკა აკითხავდა და სახლში მოჰყავდა-დაიღალე ?
-საქმე, რომელიც მიყვარს არ მღლის, სამსახურშიც იშვიათად ვიღლები
-როდის მომიმზადებ გემრიელობებს ?
-როცა გინდა, ხვალ ამოდი ჩვენთან, მსოფლიოს გახსნას ერთად ვუყუროთ, ტრადიციულად სახლში ვუყურებ ხოლმე პირველ მატჩს
-ყველა სახლში იქნება ?მამა ვის გულშემატკივრობს ?
-იტალიას, მაგრამ მამა აღარ მყავს და არც დედა, ოღონდ ახლა სიჩუმე არ ჩამოწვეს რა ნიკუშ, ავარიაში გარდაიცვალნენ და დამტოვეს
-ვაჰ რა, კარგი წავედით
-ვიცოდი მაინც სიჩუმე იქნებოდა, ამიტომ არ მიყვარს ამ თემაზე საუბარი, ადამიანები ტრაგიკულად იღებენ სიკვდილის ცნობას, თითქოს დედამიწის დატოვებით მთავრდებოდეს სიცოცხლე
-რა როგორ მთავრდება, ეგ არავინ იცის, ან როგორ უნდა იგრძნო?
-როგორ უნდა იგრძნო არ ვიცი, გულის საკითხია ეს და ყველამ თავის გულში უნდა ეძებოს პასუხი
-ზოგადად ძალიან მკაცრი რომ ხარ, თუ დაკვირვებიხარ?
-მხოლოდ საკუთარი თავის მიმართ, შეიძლება მერე ვეღარ ვიშორებ ხოლმე და თქვენზეც გადმომაქვს, საერთოდ ვერ გამოვხატავ გრძნობებს და ეს საკმაოდ ძნელია, თუმცა ასეთი ვარ და რა ვქნა?
-არაფერი ნენე, მე კარგად ვგრძნობ შენთან თავს
-მეც ასე ვარ ნიკუშ
...
-კარავი ჩქარა ამოიღე ნუც, თქეში წამოვა ახლა
-ვაიმე დედა, ცუდად ვარ, რა მაგარია
-ის ჩანთა მომაწოდე ჩქარა
-აიღე
ლუკამ სწრაფად გაშალა კარავი, ორივე შეიყუჟნენ
-ჩაიცვი რამე კიდევ, არ გაცივდე, თორემ თავს ავიფეთქებ
-ნუ გეშინია ლუკინ, ხომ იცი მიჩვეული ვარ ასეთ ამბებს
-გშია?
-მმმ,კი, აუ რა მალე დაღამდა
-გვიან გამოვედით და მაგის ბრალია
-ხომ, ამ საოცარ რაღაცეებს რომ ვსვამ, მერე სამ საათამდე მძინავს
-თაკომ მომწერა, ერთ კვირაში ჩამოდის
-რა თქვი? ვაჰ
-რა გჭირს? ნუ ტირი გთხოვ, უკვე ვერაფერს გეუბნები, სულ გეტირება
-ყველაფერი გულზე მხვდება, თუმცა ადრეც ასე ვიყავი
-კარგი მორჩა, დალიე ცოტა, გათბები
-ის ჩანთა მომაწოდე რა, მწვანე
-წიგნი გაქვს ხომ უეჭველი წამოღებული?
-კი, ფერგის წიგნი და ახლა ჩავუჯდეთ
-წაიკითხე რა ხმამაღლა, მიყვარს შენი წაკითხულის მოსმენა
-ვიცი
...
-რიოზე რა მაგრად უწერია, მახსოვს ეგ პერიოდი, ძალიან მძიმე იყო გუნდისთვისაც და თავად რიოსთვისაც-ხო ძალიან, ისე ლუკა, გუნდზე საუბარი არასდროს ბეზრდება ადამიანს
-რაც გიყვარს, იმაზე საუბარი არასდროს გვბეზრდება... ნუც, პირველად რომ დაგინახე ბარში, აი ეგ იყო პიკი, ხელი რომ კარი კათხას და რომ შემომესხა ლუდი, მაგ დროს მზად ვიყავით მოგვეკალი
-მახსოვს, მაგრად არ გევასებოდით, თუმცა არც ჩვენ ვგიჟდებოდით თქვენზე
-ნუც, თაკოს ჩამოსვლის დღეს დავბრუნდეთ თბილისში ?
-ხო რა, მანამდე არ მინდა
-კარგი,მიდი,მიდი, გააგრძელე კითხვა
-ხო,ხო...
თაკო საჩუქრებს ყიდულობდა, ბრუნდებოდა სამშობლოში, სადაც ოჯახი და მეგობრები ელოდებოდნენ, სადაც ხატავდა ბევრს, სადაც ყველაფერი უხაროდა, თაკო იყო ადამიანი, რომელიც თითქმის არასდროს წუწუნებდა, იყო მოწესრიგებული, ყველაფერის გაწერას
ცდილობდა, მაგრამ ადამიანები ხშირად ურევდნენ გეგმებს, იყო საოცრად სამართლიანი, ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით, ამერიკაში გაიარა კინომატოგრაფიის კურსები, დაესწრო Arctic Monkeys-ს კონცერტს და სრულიად ბედნიერი ბრუნდებოდა შინ...
ნუცასთვის მოჰქონდა 5 დიდი პარკი, რაც თავისთვის უნდოდა, საბოლოოდ ყველაფერი ნუცას უყიდა...ბრუნდებოდა იქ, სადაც ბევრი რამ იყო შეცვლილი...
ნუცას ეძინა, ლუკა საჭმელს ამზადებდა, თან ნუცას სუნთქვას აკვირდებოდა, სულ რაღაცის შიში ჰქონდა, რადგან იცოდა მის ცუდად ყოფნას მძიმედ იტანდა, ასე ვიცხოვრებდი სამუდამოდ, აი აქ მთაში, ოღონდ ესეც აქ უნდა იყოს, რას ვბოდავ, რა აზრები მაწუხებს, ოე ლუკა მოდი გონს...
ადამიანებს გამოსწორებას ვცდილობთ ხოლმე, ეს საკმაოდ ცუდი საქციელია, შენ, რომელსაც საკუთარი თავისთვის ვერ მიგიხედავს, რა რესურსით ცდილობ სხვის სწორ გზაზე დაყენებას, სწორი გზა ერთმანეთის სიყვარულია და ამ არჩევანს ადამიანი თავად აკეთებს...
ადამიანები ერთმანეთის გვერდში ყოფნით და საკუთარი თავის უკეთესობისკენ შეცვლით, აძლევენ სხვებს იმედს, რომ ყველაფერი გამოსწორებადია, თუ თავად გვენდომება ეს...
