მგონი მთელი ქალაქი ფეხით შემოვიარეთ, მაგრამ სულ არ დავღლილვარ, ან დავიღალე და არ მინდოდა ამის შემჩნევა, რადგან თავს უხარხულად იგრძნობდა და სასტუმროში დაბრუნებას შემომთავაზებდა.
ნინია არ რეკავდა და არც მწერდა, მეც არ შევაწუხე, მინდოდა კარგად ყოფილიყო და ბოლომდე შეეგრძნო ცხოვრება.
5 საათი იყო ოთახში რომ შევედი, ნინიას უკვე ეძინა, მინდოდა გამეღვიძებინა, მაგრამ საკმაოდ სასტიკი საქციელი იქნებოდა ჩემი მხრიდან.
აივანზე გავედი, გადასაფარებელი სავარძელში იდო, ჩავჯექი და გადავიფარე, ფიქრებმა წამიღო სადღაც შორს, მერე ისევ ახლოს და ბოლოს საკუთარ თავში მივყუჩდი.

დილით თვალი რომ გავახილე, ნინია მეორე სავარძელში იჯდა და ყავას მიირთმევდა, ჩემთვისაც ამოეტანა, თან რძიანი, იცის ზუსტად როგორი მიყვარს, გამიღიმა...

-აღარ გაგაღვიძე გუშინ, რა ხდებოდა?
-დავლიეთ,ვიმღერეთ და მერე მომაცილა სასტუმრომდე
-მერე
-მერე არაფერი, დავემშვიდობე
-დღეს აღარ აპირებ ნახვას?
-არა
-რა გჭირს ნინია?
-არაფერი გამოვა რა, შეიძლება ერთმანეთი მოგვწონდეს, მაგრამ ისე არა, რომ მე აქ გადმოვბარგდე და ის საქართველოში წამოვიდეს
-ჯერ რა იცი, რა და როგორ იქნება
-მართალია არ ვიცი. შენ რა ჩაიდინე?
-არაფერი, ვისეირნე მთელი საღამო
-ჰაჰ, გასაგებია

ნინია ოთახში შევიდა და ბარგის ჩალაგება დაიწყო, საღამოს უკან ვბრუნდებოდით და ხვალიდან ყველაფერი ჩვეულ რიტმში გაგრძელდებოდა.
სხვა ქალაქში ბოლო დღე ყოველთვის სევდიანია ხოლმე და თავს ვერაფრით დააღწევ ამ გრძნობას.
ლობში ჩავედი, ის იქ არ იყო, გამიკვირდა, საღამომდე არც გამოჩენილა, იმედია ახსოვს რომ 7-ზე უნდა წავიდეთ.
ქალაქში გავიარე, მაღაზიები დავიარე, მინდოდა გიოსთვის რამე მეყიდა,ბოლოს რაღაც სპორტულ მაღაზიას მივადექი და ლაშქრობისთვის ვუყიდე აღჭურვილობა, საჩუქარს რომ ვყიდულობდი მივხვდი, რომ ძალიან მენატრებოდა, ალბათ იმიტომ რომ ძალიან კარგად მიცნობს, ეს კი არც ისე ცოტაა...

ნომერში რომ ავედი, ნინია ჩემოდნებზე იჯდა ფაქტიურად და ერთი სული ჰქონდა როდის გააღწევდა ამ ქალაქიდან...
-რა იყიდე ?
-გიოს ვუყიდე რაღაც
-მაინც ძალიან გიყვარს ხო ?
-ჩემი ცხოვრების უდიდესი ნაწილი მაგას ეკუთვნის, ერთად გავიზარდეთ და ყველაფერი ვიცით ერთმანეთის შესახებ
-გარდა იმისა, რომ მეგობრობაზე მეტი გაკავშირებთ?
-ხანდახან მეგობრობაც არ არის ბოლომდე სუფთა, ურევია ანგარება, ვნება და კიდევ მსგავსი ამბები, მაგრამ მე ერთი ვიცი, რომ ჩვენი ურთიერთობა თავისუფალია ასეთი რაღაცეებისგან
-მაგაში დარწმუნებული ვარ

გარეთ ვისადილეთ, მერე ცოტა დავიძინეთ, 7 საათი ხდებოდა, ბოლომდე ვეცადე შემენარჩუნებინა სიმშვიდე და მჯეროდა რომ მოვიდოდა, მართლაც მოვიდა, მოწყენილი მომეჩვენა, ბარგი ჩაიტანა და უხმოდ ჩაჯდა მანქანაში, მე კიდევ ერთხელ გავხედე ქუჩას, თითქოს დავემშვიდობე აქაურობას...
ნინიაც მოწყენილი იყო, მაგრამ სანამ მანქანა დაიქოქებოდა, ნინიას მხიარული საუბარი შემომესმა, ტელეფონზე საუბრობდა:
მეც, მეც, იმედი მაქვს შემდეგ "ქუჩის მუსიკის დღეებზე" ჩამოხვალ...
თურმე იმიტომ არ გაუცილებია, რომ ეს დამშვიდობება ბოლოს უღებდა და ერჩივნა გუშინდელი დღე დარჩენილიყო ბოლო მოგონებად...

ღამე ჩამოვედით, ნინია სახლში დავტოვეთ და მერე საბურთალოზე წამოვედით, როცა ჩემს ქუჩას ვუახლოვდები, რაღაც საოცარი ბავშვური გრძნობა მიპყრობს ხოლმე და მინდება ისევ პატარა ვიყო, ისევ გიოსთან და ბავშვებთან ერთად ვთამაშობდე ეზოში...

სადარბაზოსთან გაჩერდა მანქანა, სიჩუმე იყო, ალბათ ყველას ეძინა, სახლებიდან შუქი არ გამოდიოდა, მანქანაში ჩუმად ვისხდით, ბოლოს გადავწყვიტე ხმა ამომეღო...

-რა გჭირს ? 
-ყველაფერი
-ანუ?
-ანუ რადგან ყველაფერს ვერ ვიტყვი, სჯობს არაფერი ვთქვა

გაურკვეველ საუბარს ვერ ვიტან და ზოგადად გაურკვევლობა მკლავს, ბოლოს მიღებს, ასეთ დროს მზად ვარ ადამიანს საკმაოდ უხეშად ვესაუბრო, მაგრამ დავინდე და ეს რატომ გავაკეთე არ ვიცი, ალბათ იმიტომ, რომ მის გრძნობას პატივს ვცემდი...
მანქანიდან გადმოვედი და დავემშვიდობე, სანამ სადარბაზოში შევიდოდი, მანქანის კარის ხმა გავიგე, გადმოვიდა და გამაჩერა

-მინდა იცოდეთ, რომ თქვენზე მეტად არავინ მყვარებია, ეს არის გრძნობა რომელმაც შემცვალა, მაგრამ ბოლომდე გადატრიალების ნებას ვერ მივცემ
-არ მესმის რას გულისხმობ
-თავს ვერ დავკარგავ
-ალბათ ტრადიციებს და რელიგიას გულისხმობ
-დიახ, მაგრამ ალბათ მხოლოდ ამას არა...
-სულერთია...

 მართლა ასე იყო, რაც უნდოდა ის ექნა, ადამიანები უნდა გაუშვა ცხოვრებიდან და არ უნდა მოითხოვო მათგან მსხვერპლი...
გატრიალება დავაპირე
გამაჩერა
სახეზე მაკოცა
ჩავეხუტე
გულში ძალიან მაგრად ჩამიკრა და კიდევ ერთხელ მაკოცა...

ახლა სამსახურში ვზივარ, 2 კვირაა არ გამოჩენილა და თანდათან ვეგუები იმ აზრს, რომ აღარ გამოჩნდება, არ მიკითხავს სად გაქრა და არც არავის უთქვამს თავისი ნებით...

უკვე 4 თვე გავიდა და 2 თვეში გამოცდები მაქვს, დღე და ღამე ამერია, სულ ვმეცადინეობ, უნდა ჩავაბარო, წელს უნდა ჩავაბარო აუცილებლად...

გუშინ ბოლო გამოცდა მქონდა

დღეს პასუხებია

გიო ჩემთან გამოვიდა და ველით პასუხს

ჩავაბარე

ძალიან მიხარია...

ძალიან მაგარი ჯგუფი შემხვდა, ყველას უყვარს თავისი საქმე და გვინდა ადამიანების და საკუთარი ცხოვრებაც უკეთესობისკენ შევცვალოთ...
გიო სწავლას გერმანიაში აგრძელებს, ხშირად მწერს...

სამსახურში რომ შევდივარ ხოლმე, მაინც მაქვს ისეთი გრძნობა, რომ ისევ დავინახავ და ისევ მივესალმები, მაგრამ ასე არ ხდება, მაგრამ ეს არ გამორიცხავს იმას, რომ მომავალშიც არ მოხდება...

დეკანი მიბარებს
გერმანიაში მიშვებენ ტრეინინგზე, მაგრამ მანამდე ერთი კვირით აზერბაიჯანში...

ბაქოში ვარ
დავდივარ ქუჩებში და მეშინია სადმე არ შემხვდეს, თან მინდა შემხვდეს...
იმ კომპანიასთან მივდივარ, სადაც თბილისში მუშაობდა, იქნებ ისევ ამ კომპანიაში დარჩა...
ოფისთან ვარ
ხალხი იცლება
გული აღარ მაქვს, მეშინია...
გამოდის
მე ბოძს ამოვეფარე და თვალი არ მომიშორებია, სანამ მანქანაში არ ჩაჯდა, ვუყურებდი, ვერ მხედავდა, მანქანას ჯერ არ ძრავდა, სუნთქვა შემეკვრა, უცბად ისე მომინდა დაძახება, მაგრამ თავი შევიკავე, ერთი ნაბიჯიც გადავდგი, მაგრამ მერე უკან გადმოვდგი, სურვილს ვძლიე და ამან დამამშვიდა...
სევდიანი იყო
მერე დაძრა მანქანა
მანქანის უკანა ფანჯარას შევხედე
მერე ვეღარ ვხედავდი...

მიუხენში ვარ
აეროპორტში გიო დამხვდა
ტრეინინგები სულ, სულ ტრეინინგები
პაბში ვსხედვართ
2 ლუდი თუ შეიძლება....
მეცინება
ხანდახან მეტირება ხოლმე, მაგრამ ეს ყველაფერი ცხოვრებას უხდება და აუცილებელია ჩვენთვის...

-სად ხარ?
-დღეს ჩამოვედი ნინია
-კონვერტი მოვიდა ჩემგან?
-კი ახლა ვხსნი, ეს რა 2 მოსაწვევია?
-ერევანში გელით
-და მეორე ვისია?
-მოაკითხავენ მაგას
-რა ხდება? ნუ მკლავ, რა ხდება ?
-წერია მანდ, რაც ხდება...

ხანდახან 
სულ
ყველაფერი ისე ხდება, როგორც საჭიროა
ჩვენს სწორ ნაბიჯებზე ბევრია დამოკიდებული, რადგან მათ სიმშვიდე მოაქვთ...
ძნელია მიხვდე, თუ რომელია სწორი...
მაგრამ გული ხვდება ხოლმე...

თბილისში ამინდი გამოვიდა და ხალხი ცოტა გამხიარულდა, ყველგან იგრძნობა ეს მუხტი, ტრანსპორტშიც კი...
მეც კარგად ვგრძნობდი თავს და ამის მიზეზი მხოლოდ ამინდი არ იყო, სიმშვიდე მოსულიყო გულში, ყველაზე ძალიან ეს გრძნობა მიყვარს, როცა არაფერი მაფორიაქებს და შემიძლია გული და გონება თანაბრად გამოვიყენო...

სამსახურში წასვლამდე ვირბინე, მერე ნიკუშა გავაღვიძე, მოვუმზადე გემრიელი საუზმე და ბაღში წავიყვანე, სამსახურში ფეხით წავედი და არც დავაგვიანე...
ოფისის კარი რომ შევაღე, იქაც ბედნიერი სახეებით დამხვდნენ და მაგიდას მივუახლოვდი, ვიღაცას ყვავილები მოეტანა, კინაღამ გული გამისკდა, ისე სხვათაშორის ვიკითხე, თუ ვინ მოიტანა და პასუხის მოსმენა ძალიან მაშინებდა...

-გიო იყო დილით მოსული და დაგიტოვა
-გიო?
-ხო გიო, შენ ალბათ შენი მუსულმანი მეგობარი გეგონა
-რა საოცრებაა ასე ადამიანის მოხსენიება, არაფერი გეშველება...

გიოს მესიჯი მივწერე და მადლობა გადავუხადე, მსგავსი ამბები ადრე უფრო იცოდა, როცა სრულ ჭკუაზე იყო და ახლაც ამ საქციელით იმედი მომეცა, რომ ცოტა აზრზე მოდიოდა...

ნინია დილიდან "ფორიაქული" საუბრით გამოირჩეოდა, ათასჯერ შემეკითხა, თუ რამდენად სწორი გადაწყვეტილება იყო სომხეთში წასვლა და ბოლოს იმდენი ქნა, რომ მეც ამანერვიულა და ჩემი სიმშვიდე მიისაკუთრა...
საღამოს დიდი გზა გვქონდა წინ, ამიტომ დროულად შევუდექი საქმის კეთებას, ისე გამიტაცა ამ ყველაფერმა, ბოლოს მუღამიც დავუჭირე და მინდოდა სულ მემუშავა. ასე იცის ყველაფერმა, თუ კარგად იგრძენი თავი, მერე აღარ გინდა თავის დანებება, ცხრილების შევსებაც რძიან ყავად მოგეჩვენება...

შესვენებაზე შევამჩნიე რომ სამსახურში არ მოსულა და ამან ჩემი სიმშვიდე საბოლოოდ გააქრო, რა დაემართა? რამე ხომ არ მოუვიდა? ათასი კითხვა მიტრიალებდა თავში და ყველაზე სამწუხარო ის იყო, რომ ვერავის დავუსვამდი ამ შეკითხვებს და ვერც ვერავინ მიპასუხებდა...

ნინია სულ ხაზზე იყო, არ ვიცოდი რა მეთქვა, დღემდე ვიცოდი, რომ საღამოს იმას მივყავდით, თუმცა არც ახლა მეპარებოდა ეჭვი, რომ ასე იქნებოდა, რაღაცნაირად ვენდობოდი, მიუხედავად იმისა რომ არ ვიცნობდი კარგად...
7 საათიც გახდა და გამოვედი, მიწისქვეშით უნდა გადავსულიყავი გაჩერებამდე და ამ დროს მხარზე მისი ხელი ვიგრძენი, სანამ მოვიხედავდი, ვიცოდი, რომ ის იყო...

-არ მელოდებით და ისე მიდიხართ ?
-იმედი მაქვს იქიდან რომ ჩამოვალთ, მაშინ მაინც გადაეჩვევი თქვენობით საუბარს
-არ მგონია ასე მოხდეს, ამით პატივისცემას გამოვხატავ თქვენდამი, რომელიც ყოველდღიურად იზრდება
-რა ზრდის?
-სიყვარული

ვხვდებოდი რომ ეს ყველაფერი მკლავდა, რადგან ვიცოდი ტანჯვად უნდა მექცია ეს გრძნობა მისთვის, ამას სპეცილაურად არ გავაკეთებდი, მაგრამ საკუთარი ხასიათი კარგად მქონდა შეცნობილი და თუ არ შევიცვლებოდი, ტანჯვა მისთვის გარდაუვალი იყო.

-ოჰ ქამ ონ რა 
-ძალიან მწყინს, თუ არ გჯერათ
-კარგი წავედით

სახლში გავიარეთ, ჩემოდანი ავიღე, ნინია უკვე ქვემოთ მელოდებოდა, ერთმანეთი გავაცანი, მხიარული სალმებიც მოვისმინე და მანქანიში ჩავჯექი. ღამე მგზავრობას თავისი მუხტი აქვს, მანქანა ხან რის გამო გავაჩერებინე, ხან რის გამო, ასჯერ მომშივდა, თუ ეს ყველაფერი მოგონილი იყო არ ვიცი, იქნებ მინდოდა დიდხანს გაგრძელებულიყო გზა, ყველაზე ბედნიერი გზაში ვარ ხოლმე, თავად ამ პროცესით ვტკბები...
ნინამ თავისი ფლეშკა ჩაართვევინა, არ ვიცი როკი რამდენად უყვარდა მას, მაგრამ წინააღმდეგობა არ გაუწევია, შუაღამისას ჩავედით...

სახლის უნდა მოძებნა გვქონდა განზრახული, მაგრამ მას თურმე უკვე დაეჯავშნა სასტუმრო, შემრცხვა, მაგრამ ვერ გავუბედე უარის თქმა...
ჩემი და ნინიას ოთახი ძალიან ლამაზი იყო, ყვავილები დაგვხვდა შიგნით და საჩუქარი, რომელსაც ჩემი სახელი ეწერა...
გული მიფრიალებდა, სანამ გავხსნიდი, ცისფერ ქაღალდში იყო შეფუთული, რომ გავხსენი ჩემი წიგნი აღმოჩნდა, რომელსაც ფილმის მერე ჩავუსაფრდი და ძალიან მინდოდა რომ მქონოდა, ისე გამიხარდა, რომ ვიკივლე, ქაღალდიც ზუსტად წიგნის ფერი იყო, რაც ამ ფილმს ვუყურე და ქართულად წავიკითხე, ცისფერი ფერი შემიყვარდა...
ნინიას ეცინებოდა ჩემს საქციელზე, ბოლოს მოვიდა და ჩამეხუტა, კინაღამ ამეტირა, მეგობრებისგან მიღებული გულწრფელი სითბო მატირებს ხოლმე, რადგან ვფიქრობ რომ არაფრით დამიმსახურებია ეს.

მოვწესრიგდით და ძალიან ტკბილად დაგვეძინა...

12 საათი იყო რომ გავიღვიძეთ, სანამ ავდგებოდით ბევრი ვისაუბრეთ, დილის საუბრები ძალიან მიყვარს და უყვარს ნინიასაც.
ფოიეში ჩავედით, ის უკვე იქ იჯდა და თავის ლეპტოპში იყო შემძვრალი, რომ დამინახა გაეღიმა, ფეხზე წამოდგა და მოგვესალმა

-მეგონა საღამომდე არ გაიღვიძებდით
-გვიყვარს ძილი
-მივხვდი
-ისაუზმე?
-კი, მაგრამ თქვენთან ერთადაც სიამოვნებით მივირთმევ, აქ გირჩევნიათ, თუ გავიდეთ სადმე ?
-გავიდეთ, ოღონდ ჩვენ გპატიჟებთ
-კი, როგორ არა
 
ძალიან ლამაზ კაფეში ვისხედით და ვსაუბრობდით, ისე მომწონდა ეს ყველაფერი, რომ მინდოდა სულ ასე ყოფილიყო, რაღაცას მეხუმრებოდა და თვალებში მიყურებდა და თავს ძალიან კომფორტულად ვგრძნობდი, ახლა სულ ვერ ვატყობდი საკუთარ თავს, რომ ოდესმე დავტანჯავდი მას...
ქალაქი ფეხით მოვიარეთ, საღამოს კონცერტზე მივდიოდით და მთელი დღე ნინიას გამხიარულებას ვცდილობდით, აიჩემა იგნორს გამიკეთებს და ამას ვერ გადავიტანო, საბოლოოდ მისი გამხიარულება შევძელით, საღამოს სასტუმროში ავედით, გამოვიცვალეთ და წავედით დანიშნულების ადგილას...

კონცერტი გარეთ ტარდებოდა, ყველაფერი როკის სტილში იყო გადაწყვეტილი, ნინიამ სცენაზე მისი გიტარა შენიშნა და კინაღამ წაიქცა, ძლივს დავიჭირე...
მერე იყო პირველი აკორდიც
მისი გამოსვლაც
და ნინიას ბედნიერი სახეც
ყველა სიმღერა ზეპირად იცოდა, სულ წინ ვიდექით, ხანდახან ჩერდებოდა ხოლმე, ეშინოდა არ შეეჩნია ბიჭს, რომ ყველაფერი ასე ზედმიწევნით ახსოვდა, აკორდებიც კი...
სცენიდან დაინახა და გაუღიმა
აქ მართლა ვიფიქრე ხელში არ ჩამკვდომოდა, რადგან დიდად ვერ გამოხატავს ხოლმე ემოციებს, მაგრამ ზუსტად ვიცი შიგნიდან ფეთქდება და ეს უფრო საშიშია...
2 საათი უკრავდნენ და მერე სხვა ჯგუფმა შეცვალა...
დარჩენა გადავწყვიტეთ, ლუდები ავიღეთ და შავ "პუფებში" ჩავეშვით...

-ნინია როგორ მიხარია რომ ჩამოხვედი

ნინია სულ თეთრი იყო, თურქეთში მიღებული რუჯი ერთ წამში გადაუვიდა

-მეც მიხარია, ძალიან მაგრად დაუკარით
-დიდი მადლობა. კონცერტის მერე ბარში მივდივართ და აუცილებლად წამოდი შენს მეგობრებთან ერთად

ნინია მხოლოდ ახლა მიხვდა, რომ უნდა გაეცნო ჩვენთვის...

ღამე ბარში წავედით და იქ ყველაფერი ის იყო, როგორც საჭიროა...
ბევრი მუსიკა
ლუდი
და გახარებული ნინია
რისთვისაც ჩამოვედით ყველაფერი ახდა და უკეთესადაც კი, ვიდრე ჩვენ წარმოგვედგინა...

მე მასთან ერთად ვიჯექი და ვსაუბრობდი, თავისი ქვეყნის ამბებს მიყვებოდა, ბევრ რამეში არ ეთახმებოდა იქ გამეფებულ ტრადიციებს, მაგრამ ბევრი რამ გამჯდარი ჰქონდა, თუმცა ეს მის ადამიანობას სულაც არ აკნინებდა, უფრო პირიქით...
ლუდს ვწრუპავდი...

-ლუდი ძალიან გიყვართ ხო?
-კი ძალიან... გთხოვ თქვენობით ფორმას შეეშვით
-არ შემიძლია, ასე უფრო მშვიდად ვარ
-რატომ?
-ანუ მგონია, რომ ასე ძალიან ახლოს არ ვარ თქვენთან და დიდი გზა მაქვს გასავლელი...
-მეგონა მოგწონდა ჩვენი დამეგობრების ამბავი
-ძალიან მომწონს, მაგრამ ყველაფერი არც ისე ადვილია
-რას გულისხმობ?

 მაგრამ არაფერი უთქვამს, სადღაც ფიქრებში წავიდა და მეც აღარ ჩავეძიე...
ნინიასკენ გადავიდა ჩემი მზერა, რომელიც ძალიან ბედნიერი ჩანდა, მასთან ერთად იჯდა და იცინოდა, მერე ჭიქა მიუჭახუნა და თმები აუჩეჩა...
გული მე გამისკდა და წარმომიდგენია ნინიას რა დაემართებოდა...

გარეთ გამოვედით სასეირნოდ, ნინია ბარში დავტოვე...

თბილი ამინდი იყო, მიყვარს მშვიდი ნიავი რომ დამთამაშებს ხოლმე სახეზე, თავი მხარზე ჩამოვადე, როგორც მაშინ იმ წვიმიან დღეს...
მერე კი მივხდი, რომ ლოყაზე მეფერებოდა...

გარემო ახდენს ადამიანზე გავლენას, ანუ ამინდსაც შეაქვს წვლილი ადამიანის ჩამოყალიბებაში...
დღეს თბილისში კარგი ამინდია და ყველა გახარებულია, მაგრამ წინა დღეებში რომ არ ეწვიმა, ასე კარგად ვერ შევამჩნევდით მზეს...
ჯერ შემოდგომაა და თავის მოვალეობას პირნათლად ასრულებს, ხან წვიმს, ხან ქარია და მზესაც არ გვაკლებს და სავარაუდოდ ნოემბრის ბოლომდე კიდევ შემოგვთავაზებს ხოლმე...
მეგობრები ყოველთვის გვერდში იქნებიან, მაშინაც კი, როცა დედამიწაზე დავშორდებით ერთამანეთს, რადგან მეგობრული სიყვარული მიწას ცდება, უფრო დიდია ვიდრე დედამიწა...

ძალიან ბევრი ვისეირნეთ, თითქმის სულ სიჩუმე იყო, მხოლოდ მუსიკა ისმოდა დაბალ ხმაზე, ერთად კარგად ვიყავით და ხმის ამოღებაც არ იყო საჭირო, უხერხულობას არ ქმნიდა...
ათასი ფიქრი მომდიოდა თავში, ახლა კი ვიყავი ასე კარგად, მაგრამ რა იქნებოდა მერე, მომავალზე ფიქრი ხშირად თრგუნავს ადამიანს, რადგან არ იცის როგორ გამოვიდეს რთული სიტუაციებიდან, როგორ დაუსხლტეს საზოგადოების თვალს და აზრს ხელიდან...

-ვიცი, რომ ბევრი რამ შეგიქმნით უხერხულობას
-მეც ვიცი
-მე მზად ყველაფრისთვის
-მაინც რისთვის?
-მე დარწმუნებული ვარ ჩემს თავში და იმაში, რომ რაღაც ძალიან ძლიერია გრძნობა მაქვს თქვენდამი, მინდა რომ კარგად იყოთ და იყოთ ჩემს გვერდით...

თავზარი დამეცა, ასე უცბად არ ველოდი ასეთ სიტყვებს, მგონი მიხვდა ჩემს ფიქრებს, მაგრამ თითქოს ელოდა ამ ყველაფერს...

სახლში ძალიან გვიან არ მივსულვარ, გიოს დავურეკე, არ მპასუხობდა, ჩავწექი, საბანი თავზე გადავიფარე და გავიპარე ფიქრებში, მერე რატომღაც ცრემლებიც წამომივიდა...

ღამე კარზე ზარი ყოველთვის ცუდის მომასწავლებელია, აბა 4-ის წუთებზე რატომ უნდა მოვიდეს ვინმე, თუ  რაღაც ცუდი არ ხდება. გიოს დედა იყო, გიო საავადმყოფოშია, რაღაც დალია და კინაღამ მოკვდა, საავადმყოფოში როგორ გავჩნდი მართლა არ მახსოვს, პალატაში ჯერ ვინ შემიშვებდა, ჯერ უნდა გადაეყვანათ იქ, რადგან რეანიმაციაში იყო გამწესებული...
ექიმი ცოტა შეშინებული გამოვიდა და ჩემი სახელი ახსენა, თურმე მიხმობდა ის ვაჟბატონი, დამრთეს ნება, მეც თეთრი ხალათი ჩავიცვი და შევედი...

-ავად ხარ შენ, იდიოტი ხარ, ვერ გიტან, დაგშორდები და აღარ ვიმეგობრებ შენთან
-მაპატიე, მართლა ვეცადე გამოვსწორებულიყავი, მაგრამ არ გამომივიდა
-სისულელეა, ნებისყოფა არ გაქვს
-დაჯექი რა ახლოს
-მეტი საქმე არ მაქვს

მერე ახლოს მივედი და ჩავეხუტე, სულ მეგონა რომ ეს ასაკისთვის დამახასიეთებელი სისულელეები იყო და ოდესმე გადაუვლიდა, მაგრამ ახლა ვხვდებოდი, რომ მართლა ცუდად იყო და ვეღარ შველოდა თავს და კიდევ უფრო დავწრმუნდი იმაში, რომ აუცილებლად უნდა ჩამებარებინა ფსიქოლოგიურზე...

-უცბად რატომ დაძრა მანქანა? რატომღაც ვიფიქრე, რომ ავარიაში მოყვებოდი და ეს ჩემს გამო მოხდებოდა, ეს ფიქრი ამეკვიატა და იმიტომ დავლიე
-მე მაბრალებ შენს ცუდად ყოფნას?
-რას ბოდავ
-კარგი ხო
-წამიკითხე რამე, იქნებ ჩამეძინოს

რაღაც ჟურნალი გამოვართვი ექთანს და გათენებამდე ვკითხულობდი, გიოს ეძინა, მე მაინც არ შევეშვი კითხვას, სანამ თავადაც არ ჩამეძინა...

დილას სახლში წავედი, გამოვიცვალე და მთელი დღე წიგნიდან თავი არ ამიღია, რაღაც ძალიან დიდი მოტივაცია მქონდა, რომ თავი გადამედო სწავლისთვის, ისეთი რაღაცისთვის, რომელიც თუნდაც ერთ ადამიანს მაინც გამოადგებოდა, ტელეფონს ხმა გათიშული ჰქონდა, მეგობრებს ბევრი ურეკავთ, მაგრამ ჩემამდე არ მოაღწია ამ ამბავმა, უფრო სწორედ მე არ მოვაღწევინე...
გიოს მესიჯი ღამე მოვიდა:

"გმადლობ, რომ ჩემი ნამდვილი მეგობარი ხარ..."

არაფერი მიმიწერია, ისედაც იცის, რომ ძალიან ძვირფასია...

სამსახურში გამოუძინებელი მივედი, ხმა არავისთვის გამიცია, დავჯექი და პირნათლად შევუდექი მოვალეობის შესრულებას, მაგრამ თუ სამსახურში მხიარულად არ ხარ, არავის სჭირდება შენი დროულად შესრულებული საქმე, რადგან სამსახური პირველ რიგში ურთიერთობებისგან შედგება და შემდეგ სხვა ყველაფრისგან...

ამ დროს ლიფტიც გაიღო, ის შემოვიდა, არ გავხედე, უკვე მეშინოდა ამ ურთიერთობის, თითქოს მე ავტეხე ეს ამბავი, მაგრამ რაღაც რომ სერიოზულობისკენ წავიდა, უკან დავიხიე, ეს არც სამართლიანი იყო, არც კარგი და სწორიც არ იყო, მაგრამ მეშინოდა და შიში კი ბევრ რამეს გაგაკეთებინებს ადამიანს...
ვიცი რომ  აანერვიულა ჩემმა არ შემჩნევამ, შესვენებამდე გარეთ აღარ გამოსულა, მე წიგნებში ვიყავი ჩაფლული და შესვენების დრო ისე მოვიდე ვერ გავიგე, არც მშიოდა, არც დასვენება მინდოდა, წიგნის კითხვა მსურდა მხოლოდ, აღარ მინოდა რეალობა, წიგნის რეალობა მერჩივნა, ხანდახან გინდა წიგნის გმირად იქცე და მხოლოდ წიგნში გეკისრებოდეს პასუხისმგებლობა, მაგრამ ასე არ ხდება და ამას ყოველთვის აცნობიერებს ადამიანი, ის პასუხიმგებელი საკუთარ ცხოვრებაზეა, უფრო სწორად საკუთარ ნაბიჯებზეა პასუხისმგებელი...

შესვენებაზე გავედი, წვიმდა, წიგნის სახლში შევედი, ჩაი ავიღე, ნამცხვარი და ერთი ნაჭერი ხაჭაპური, შიგნით თბილოდა, გარეთ საკმაოდ სუსხიანი ამინდი იყო...
ვფიქრობდი ყველაფერზე რაც ცხოვრებაში გადამხდენია, მაგრამ ერთად ვერ ვუყრიდი თავს, ხან რომელ მოვლენას ეჯაჭვებოდა გონება, ხან რომელს, აწმყოში ბევრი რამის მოსწრება მინდოდა, მაგრამ დრო არ მყოფნიდა, ამის გამო ყველაფერს ვაჩქარებდი, მაგრამ თავად დროს ვერ ააჩქარებს ადამიანი, რადგან "დროს როცა უნდა თოვს"
ნიაზის სიმღერა გამახსენდა და მივხვდი, რომ ხმამაღლა ვღიღინებდი...
გამეცინა და გავჩუმდი...

გიოს მესიჯი აზუილდა

"რას საქმიანობ? ალბათ შესვენებაზე ხარ გასული, ფიქრებში იქნები წასული, როგორც გჩვევია და აღარ იცი როგორ მოიქცე ცხოვრებაში, უცბად ძალიან მომენატრე, მინდა აქ იჯდა და წიგნს მიკითხავდე, სახლში ვარ, დედა არ მშორდება, გონია რომ ისევ რაღაც სისულელეს ჩავიდენ, არადა არაფერს ვაპირებ, ნუ ყოველ შემთხვევაში ახლა ასე მგონია...
მინდა ცოტა აზრზე მოვიდე, მომბეზრდა თქვენი ნერვების შლა"

ვკითხულობდი და მეცინებოდა, იქნებ მართლა შეძლოს ერთხელ და სამუდამოდ წამოდგომა და ნორმალური ადამიანივით ცხოვრება, მაგრამ ვიცი ამისთვის სტიმული დასჭირდება და რადგან ჯერ ვერ მიმხვდარა, რომ საკუთარი თავის სტიმული თავად არის, მანამდე რაღაც, ან ვიღაც უნდა გამოჩნდეს მის ცხოვრებაში...

ანგარიში გადავიხადე და გარეთ გამოვედი, ჯერ ადრე იყო სამსახურში დაბრუნება, გასეირნება გადავწყვიტე, რუსთაველზე სიარული ძალიან მიყვარს...
უცბად ვიგრძენი, რომ ვიღაც წამომეწია, გავიხედე, ის იყო

-რა გჭირთ? 
-არაფერი... გამარჯობა
-გამარჯობა... მგონი აღარ გინდათ ჩემთან ურთიერთობა და ახლავე თუ მეტყვით, უფრო მარტივად მოვერევი თავს

ეს ყველაფერი ისე მითხრა, რომ შეცოდების გრძნობა ნამდვილად არ გამჩენია, კიდევ ერთხელ დაიმსახურა ჩემგან პატივისცემა. 

-არ მიპასუხებთ?

ხმა არ ამომიღია, ხელკავი გამოვდე და თავი მხარზე დავადე, ამას აშკარად არ ელოდა, ალბათ მათ ქვეყანაში ადამიანები ასე მარტივად არ გამოხატავენ გრძნობას, თან განსაკუთრებით ქალები...
ნერვიულობდა, ზუსტად ვიცოდი რომ ძალიან ნერვიულობდა და ისიც ვიცოდი, რომ ცუდად ვიქცეოდი, რადგან ეს საქციელი არ იყო წინაპირობა რაღაც სერიოზულის, უბრალოდ მინდოდა ასე მესეირნა, არაფერი მინდოდა სხვა, მხოლოდ ჩვენ, გზა და ადამიანები, რომლებიც ჩქარა მოძრაობდნენ, რაც დიდად არ არის დამახასიათებელი ჩემი ქალაქისთვის...
ჩემ ქალაქში ნელ მოძრაობას ვართ მიჩვეულნი...

სამსახურში დაბრუნების დრო იყო, დანიშნულების ადგილს რომ მივუახლოვდით, ჩამოშორება გადავწყვიტე, მაგრამ იმიტომ არა, რომ რამის მრცხვენოდა, უბრალოდ სამსახურს თავისი წესები აქვს, რომელიც ადამიანს დაუწერელად უნდა ჰქონდეს გათავისებული...

თეო ღამე მუშაობდა, ბავშვი ჩემთან რჩებოდა, გამეხარდა, ბავშვებს სიმშვიდე მოაქვთ, ყველაზე ცელქ ბავშვებსაც კი...  თან უნდა ჩამელაგებინა, შაბათს სომხეთში მივდიოდი ნინიასთან ერთად, ერთი ბიჭი მოსწონს უკვე ერთი წელია, იმ ბიჭს კონცერტი აქვს და ავტეხე რომ დავადგეთ, შეიძლება სულ არ ვნახოთ, უბრალოდ კონცერტს მოვუსმენთ, ესეც ხომ საქმეა...

წვიმა მთელი დღე არ გაჩერდა, ტაქსის გამოძახება არ მინდოდა, ჯერ შუა რიცხვებია და კრიზისია, სანამ ავტობუსს ველოდი, ისიც გამოვიდა, უარს თქმას აზრი არ ჰქონდა, ასეთ წვიმაში სახლამდე მიყვანას არაფერს სჯობს...
-სომხეთში მივდივარ
-ვნახე სტატუსი რომ გეწერათ, ადრე საერთოდ არ შევდიოდი ამ საიტზე და ახლა მივეჯაჭვე, თქვენი ბრალია...

 გამიღიმა, როცა ამას ამბობდა...
მეც გავუღიმე

-შაბათ-კვირას მეც მცალია და თუ გინდა წაგიყვან
ხმა არ გამიცია
-ხანდახან მგონია რომ გეშინიათ ჩემი
-შენი რელიგიის უფრო

წინადადება რომ დავასრულე, მივხვდი რომ საერთოდ არ უნდა დამეწყო...
უხერხული სიჩუმე იყო, ბოლოს ამოიღო ხმა :

-იგივეს თქმა მეც შემეძლო თქვენთვის და ვიცოდი ყოველთვის რომ ეს თემა წამოიწეოდა, მაგრამ მე თქვენ მიყვარხართ და პატივს ვცემ თქვენ რელიგიას, ანუ იმას რისიც გწამთ, ან არ გწამთ, ანუ თქვენ აზრს ვცემ პატივს და რადგან მიყვარხართ, ამიტომ თქვენი არ მეშინია...
-ჯერ არ მიცნობ და როგორ უნდა შეგყვარებოდი?
-ასე მოხდა, რომ დაგინახეთ იმ წამიდან რაღაც ძვრა მოხდა ჩემში და მე მომწონს ეს ცვლილება
-და როგორ წარმოგიდგენიათ ჩვენი ერთად ყოფნა?
-თუ თქვენ იქნებით გვერდში, მე ყველაფერს შევძლებ...
-თანახმა ვარ სომხეთში წამიყვანოთ...
მანქანიდან გადმოვედი და სახლში ავედი...

ნიკა უკვე დაეტოვებინა თეოს, რომ დამინახა ძალიან გაუხარდა, წამოხტა და ჩამეხუტა, გადავწყვიტე ნამცხვარი გამომეცხო...
ბავშვებს უყვართ ტკბილი და როცა მათი გახარება შეგიძლია, რატომ არ უნდა გაახარო...

წინ გადადგმული ნაბიჯი, მერე უკან, მაგრამ ერთ ადგილზე დგომა უკან სვლაში ითვლება, რადგან ადამიანი მომავლისკენ მიდის,ამიტომ წინ უნდა იაროს ...
სამართლიანი ნაბიჯი, უსამართლო ნაბიჯი, ეს უკანასკნელი უკან სვლაა, რადგან თუ არ იქცევი სამართლიანად, ანუ შენი ადამიანობა უკან მიდის...
მე რომ შენ დაგითმობ, ეს წინ სვლა იქნება...
მერე შენც დაუთმობ სხვას და ეს ქვეყანასაც წაადგება...
დათმობაზე და მოთმინებაზე ბევრი რამ არის დამოკიდებული...

ძალიან ბევრი საქმე მქონდა, სამეცადინო, დასალაგებელი, მაღიაზიებში სასიარულო, დაქალის ბავშვიც უნდა დამეტოვებინა, მაგრამ მხოლოდ ეს უკანასკნელი გავაკეთე...
თეო დილით მოვიდა, ბავშვი მომიყვანა და გაიქცა სამსახურში...
მეგობრის ბავშვი ერთ-ერთი ყველაზე ახლობელია ადამიანია, იმის შვილი, ვისიც არასდროს შეგრცხვენია, ვისთანაც ყველაზე ბუნებრივი ხარ...
ლოგინში ჩავაგორე, წიგნი ავიღე, საჭმელი მოვიმარაგე და 5 საათი ისე გამიფრინდა აღარ მახსოვს, მერე თეოც მოვიდა და მიყვებოდა მთელი დღის ამბებს, ნახევარი არ მესმოდა, ეს ფაქტიურად მეგობრის "ღალატია", მაგრამ რა მექნა, გუშინდელი დღის მერე კიდევ კარგად ვიყავი...

მაგისტრატურაზე ვაბარებ, კერძოდ ფსიქოლოგიურზე და ძალიან დიდი შრომა ჩავდე ამ ყველაფერში, ახლა ამ თავზედატეხილი გრძნობის გამო ყველაფრის წყალში ჩაყრა, საკმაოდ დიდი უსამართლობა იქნება საკუთარი თავის მიმართ და მაინც, რასაც უნდოდა იმას მიკეთებდა ეს გრძნობა, მაგდებდა, მაძინებდა, მამღერებდა, მომაწყენდა, უმადობას იწვევდა და ხან პირიქით...

მეორე დღეს მაღვიძარას დავასწარი, სამსახური მელოდებოდა და 1000 შეკითხვა, თუ რატომ და რისთვის წავედი ამ ადამიანთან ერთად, თან სად წავედი და რას ვაპირებ მომავალში და ქართველი აღარ მეყო და ახლა უცხოელებზე გადავედი.
დილის სუსხი შემომეფეთა სახეში, მაგრამ კარგად გავუგეთ ერთმანეთს, თითქოს მაფხიზლებდა, რომ საბოლოოდ არ ჩავძირულიყავი ამ ყველაფერში.
სამსახურში მდუმარედ შევედი, მაგრამ თანამშრომლების ღიმილიანი სახეები რომ დავინახე, ამან ცოტა ამანერვიულა, არ ვიცოდი ტყუილი უნდა მეთქვა, თუ ზოგადი სიმართლისთვის მომეყარა თავი, მაგრამ რომელი იყო სიმართლე და რომელი ტყუილი ეს ჯერ საკუთარ თავში უნდა გამერკვია, ეს კი არც ისე ადვილი პროცესია...

-აბა კითხვებით დავიწყოთ, თუ თავად მოგვიყვები რა ხდება ?
-რა უნდა მოგიყვეთ? რა უნდა მომხდარიყო?
-მუსულმანი გაკლია, ოჯახში იციან?
-არაფერი ხდება, სახლში მიმიყვანა უბრალოდ

აჰა, მეორე ტყუილიც ვთქვი, ერთი ოჯახში და მეორე აქ, რას ვიტყუები, ჩემი ცხოვრებაა და რასაც მინდა იმას ვუზამ, მაგრამ თითქოს მაინც რაღაც "პასუხისმგებლობა" გვაკისრია საზოგადოების წინაშე, მაგრამ ზუსტი სიტყვა ვერ მოვუძებნე ამ ყველაფერს.

-შემეშვით რა, არ მაქვს თქვენი თავი
კომპიუტერს მივუჯექი, მუსიკა ჩავრთე და წავედი სადღაც შორს...

მანქანი შემოვიდა, ყოველთვის ვგრძნობ, როცა მოდის, მაგრამ დღეს  განსაკუთრებულად დამძაბა ამ ყველაფერმა, არ ვიცოდი როგორ უნდა მივსალმებოდი...
შემოვიდა, კომპიუტერს თვალს არ ვაშორებდი, მაგრამ თან ვხედავდი გვერდიდან, ეტყობა ისეთი გაყინული სახე მქონდა, რომ მოსვლა ვერ გაბედა, ლიფტში შევიდა, ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და სანამ ლიფტი დაიკეტებოდა შევხედე, მიყურებდა, მაგრამ საკმაოდ გაბრაზებული მომეჩვენა და ეს მესიამოვნა, როცა შენს გამო ბრაზდებიან, ანუ ადამიანისთვის წარმოადგენ რაღაცას და არა მხოლოდ რაღაცას...

ზარმა გამომახიზლა, გიო მირეკავდა, ზუსტად ამ დროს იცის დარეკვა, გიო ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ერთ სართულზე ვცხოვრობთ და ერთად გავიზარდეთ, ახლა გზას აცდა, თავად ასე ამბოს და ვიმეორებ მეც, მაიმუნობს რაღაცეებს, ამ "რაღაცეებს" მაიმუნობას რატომ ეძახიან არ ვიცი, მაიმუნები არ ერთობიან აშკარად ასე

-ხო გიო
-ცუდად ვარ
-რა გჭირს ?
-დავლიე გუშინ
-მერე მე რა გიშველო, ხან სვამ, ხან იმ ტაბლეტებს ყლაპავ, გევასება ჭაობი და აიტანე ახლა ცუდად ყოფნა 
-ჩართე ხომ სისასტიკე?
-რა ვქნა აბა, ძალიან მიყვარხარ და მეზიზღები თან, რადგან ჭაობში ხარ, თან უარესად ეფლობი
-გუშინწინ ვინ მოგიყვანა მანქანით ?
-შენ რა იცი?
-აივანზე ვიჯექი და დაგინახე, ის ტიპიც დავინახე, სანამ არ ახვედი იდგა სადარბაზოსთან, რა უქენი ასეთი, ცუდი ტიპი ხარ რა
-რატომ?
-რადგან არ იქნები მაგასთან, შენ უცხოელს ვერ აიტან
-აივნიდან მაგის უცხოელობა რომ შეამჩნიე, ეს არის საოცრება
-არ მეშლება მსგავსი ამბები, კარგი წავედი და გნახავ საღამოს
-შემეშვი რა
-იმ ებრაელზეც ასე გეუბნებოდი, მაგრამ არ მიჯერებდი
-მომშხამე უკვე, წადი
-გკოცნი

ჩემი ცხოვრების გველია გიო, მაგრამ ბავშვობის წლები მთავარი წლებია ადამიანის ცხოვრებაში, რადგან ამ დროს ვდგამთ მთავარ ნაბიჯებს გაზრდისკენ და ძალიან ბევრი თვისება, რასაც ამ დროს ვიძენთ მიგვყვება ბოლომდე, ან თითქმის ბოლომდე...

შესვენება პირველზე ეწყება ხოლმე, მაგრამ არ ჩანდა ამჯერად, აღარ დავუცადე, ავდექი და წავედი სასეირნოდ, არ უნდა დადგა სცენები და ვითომ არ უნდა შეეფეთო ადამიანებს, მაგრამ ჩვევაში რომ გაქვს ქცეული, არ არის ადვილი გადაჩვევა, თუმცა დღეს ვცადე ერთი პატარა გამარჯვება განმეხორციელებინა საკუთარ თავზე, სოკოს სუპი შევუკვეთე, ვიჯექი ჩემთვის მარტო და თავს საკმაოდ კარგად ვგრძნობდი.
მერე წიგნის მაღაზიაში შევიარე, რა მინდოდა არ ვიცოდი, მაგრამ მინდოდა რამის ყიდვა, ისევ ფსიქოლოგიის განხრით ვიყიდე რაღაც, იმ იმედით რომ ამასაც აუცილებლად წავიკითხავდი...
 სამსახურს ვუახლოვდებოდი და კართან დამხვდა, ეს მოულოდნელი შეხვედრები ყოველთვის მღუპავდა ცხოვრებაში, გულმა ისეთი შემომცხო, მეგონა გადმოვრდებოდა საგულედან და ხელის ისეთი მოძრაობა გავაკეთე თითქოს მისი  დამეჭირა მინდოდა
-შეგაშინეთ ?
-დიახ, მოულოდნელობები მაშინებს
-დღეს კიდევ რომ დაგპატიჟოთ სადმე, თავხედობა იქნება ?
-იცი, მგონი ძალიან ჩაკეტილი ხარ და გეშინია ბევრი რამის ცხოვრებაში
-ბევრი რამის არ მეშინია, მაგრამ თქვენ რაც შეგეხებათ, აი ამასთან დაკავშირებით ბევრი რამის მეშინია
-რატომ?
-მზარავთ
მახსოვს გამეღიმა
-ეს კარგია?
-თქვენთვის კი, მაგრამ ჩემთვის არა, ძნელია შიშში ცხოვრება

საღამოს გიო უნდა მენახა, მაგრამ ამ საქმეს გადადება ემუქრებოდა 

-კარგი წავიდეთ

ნეტავ სადამდე მიმიყვანდა ეს ყველაფერი, თუ არ დამანგრევდა ეს უკვე წარმატება იქნებოდა, საღამოს მხიარულად ვიყავი, თმა გავიშალე და სარკეში საკუთარ თავსაც ვუღიმოდი...
-წავედით ?
-კი

მასთან თავს ძალიან თავისუფლად ვგრძნობ, მთელი დაძაბულობა სადღაც მიდის და თავი ყველაზე დაცული მგონია.
-როგორ ჩაიარა დღემ?
-კარგად, დილას თუ არ ჩავთვლით
-ვიცი რასაც გულისხმობ, ჩემი დილაც არ ბრწყინავდა და მგონი იგივე მიზეზით
-ვერ მოვახერხე გამარჯობის თქმა
-საზოგადოება გაბრკოლებთ ალბათ
-კი და ძალიან ბევრი კითხვა
-ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა და იმიტომ ვიკავებდი თავს, არ მინდოდა უხარხულობა შემექმნა თქვენთვის
-ცხოვრება უხერხულობით არის სავსე

ჩემს საყვარელ ბარში წავიდეთ, ჩუმი ადგილია და ძალიან გემრიელი საჭმელები აქვთ, ვუყვებოდი საკუთარ თავზე, მისმენდა და ძალიან ბევრ რამეს იმახსოვრებდა, თითქოს წიგნს კითხულობს და რაღაცას ინიშნავსო. წითელ ღვინოს ვწრუპავდი და ძალიან მიხაროდა ეს წამები, რადგან ვიცოდი, რომ ოდესმე დამთავრდებოდა, ზოგადად რაღაცის დაკარგვის შიში რომ გაქვს უფრო გიხარია და ირგებ ამ კონკრეტულ რაღაცას

-საქართველოში ჩამოსვლა არ მინდოდა, მერჩივნა საკუთარ ქვეყანაში ვყოფილიყავი, მაგრამ სამსახურში ყოფნის პირველმა დღემ ყველაფერი შეცვალა, მახსოვს შემოვედი და თქვენი თმები იყო პირველი, რაც დავინახე, შეიძლება გიჟად ჩამთვალოთ, მაგრამ ამ წამმა ცხოვრება ამომიტრიალა, ნაწნავი გქონდათ დაწნული და ამან მიმაჯაჭვა, ეს რაღაც საოცრება იყო, ასეთი რაღაცეები მეგონა მხოლოდ წიგნებში ხდებოდა, მაგრამ არც იქ წამიკითხავს მსგავსი რამ, მახსოვს მერე გამომხედეთ, მაგრამ ეს არ გემახსოვრებათ და იქ დამთავრდა ყველაფერი, ანუ ძველი ცხოვრება დავტოვე უკან, სადღაც სამშობლოში და დაიწყო რაღაც ახალი...
ასეთი ძლერი გრძნობები აფერხებს ადამიანებს და თან საოცრად ძლიერს ხდის, ყველაფრის გაკეთება შემოძლო თქვენს გამო და ახლაც ასეა

ცოტა გაოცებული ვუსმენდი, მოსმენის მეტი რა უნდა მექნა, ან რა უნდა მეკითხა ვერ ვხვდებოდი, ადამიანი თავისი გრძნობების შესახებ მესაუბრებოდა, ასეთ დროს გაჩუმება ყველაზე სამართლიანი გადაწყვეტილებაა, სხვა ყველაფერი თვალთმაქცობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან...

ჩემი საყვარელი ადგილები დავათვალიერებინე, ალბათ ბევრჯერ იყო აქ ნამყოფი, მაგრამ ყველაფერს დიდი ინტერესით ადევნებდა თვალყურს, მგონი ამ ინტერესის გამო მომწონდა ყოველდღე უფრო და უფრო...
მერე ნაყინი ვჭამეთ, ციოდა, მაგრამ ნაყინის ჭამა ყოველთვის შეიძლება...
გიო იკლებდა ტელეფონს, მაგრამ არ ვპასუხობდი, არ მქონდა მაგის თავი...
ეზოში შემოვედით მანქანით, სანამ გადმოვიდოდი, დავინახე სადარბაზოსთან მდგარი გიო და მანქანაში დავრჩი
-ვინ არის?
-მეგობარია
-გასაგებია
-რა არის გასაგები?
-ის რომ მეგობარია

ძალას ვიკრებდი მანქანიდან გადმოსასვლელად, თან ზუსტად ვიცოდი, რომ მანქანა დამახსოვრებული ექნებოდა და ფეხს არ მოიცვლიდა იქიდან, სანამ არ გადმოვიდოდი, არაფერი გამომდიოდა... მანქანა დაიძრა და აწყვეტით მოვშორდით ეზოს...

საკუთარი თავი სულ კონტროლში ვერ გეყოლება, ხანდახან ეშვები და თავის ნებაზე უშვებ, არადა ამ კონტროლს დიდი ძალა აქვს, რომ ზომიერად გამოიყენო ჯერ გონება და მერე გული, ან პირიქით...
ნახვამდის
მშვიდობით
დროებით
ამ სიტყვებიდან "დროებით" ალბათ საუკეთესო ვარიანტია იმისთვის, რომ ადამიანს იმედი ჰქონდეს, იმედი იმის, რომ მორიგი "გამარჯობა" იქნება ოდესმე...
მაგრამ ხანდახან მხოლოდ მოგონებებში ვხვდებით ერთმანეთს...
რაღაცის გადაზედმეტება, თავისუფლების შეზღუდვას იწვევს...

თავს რომ გადაუწყვეტ, რომ რაღაცას თავი დაანებო, ან უარეს შემთხვევაში ვიღაცას, აი მაშინ იწყება ბრძოლა...
ლიფტში შედის, გამოდის, თავს იკავებ რომ შეხედო და ამით ებრძვი თავს, აჭერს ღილაკს და ბოლო წამს მაინც უყურებ და გიყურებს ისიც, მაგრამ იცი არაფერი გამოვა ამ ამბიდან...
რატომ ?
სხვა ეროვნების რომ არის იმიტომ ?
მარტო ეს რომ იყოს...
სხვა რელიგიის სწამს, ანუ ყველაფერს სხვანაირად უყურებს, რადგან მუსულმანია, ცხოვრებას სხვანაირად გრძნობს და ალბათ სიყვარულსაც სხვანაირად განიცდის, მაგრამ მაინც არსებობს რაღაც ძლიერი ჩვენ ორს შორის...

ასე გადიოდა დღეები, სანამ ბოლოს არ გადაწყვიტა, რომ მოსულიყო და ეთქვა რაღაც, რაღაც ისეთი, რაც აქამდე არ უთქვამს, ანუ მეტი ვიდრე გამარჯობაა...
მარტო ვიჯექი სამუშაო მაგიდასთან, მეგობრის ნათხოვარ წიგნს ვკითხულობდი, რომელიც მალე მინდოდა დამემთავრებინა, რადგან ადამიანებს უხარიათ, როცა მათ მოცემულ წიგნებს მალე ამთავრებ და მერე უზიარებ შთაბეჭდილებას...
ძლივს მარტო აღმომაჩინა, რადგან ძირითადად 12 თანამშრომელი მაინც მახვევია ხოლმე თავს, თან 12 ბიჭი, ამიტომ ჩემთან მოახლოება არც ისე ადვილია...
თან საკუთარი თავდაჭერილობა არ აძლევდა საშუალებას პირდაპირ მოსულიყო და გამარჯობაზე მეტი ეთქვა ჩემთვის...
მაგრამ ბოლოს გრძნობა "თავს აკვლევინებს" ადამიანებს და ლაპარაკს როგორც ვერ დააწყებინებს...

-ვინ მღერის ამ სიმღერას?
-კირა ნაითლი, ფილმიდან არის, ახალი ფილმია
-სამსახურის მერე კინოში რომ დაგპატიჟოთ, წამოხვალთ?
ამ წამს იმდენ ხანს ველოდი, თავის დაფასებას ვეღარ დავიწყებდი, ანუ "გოგოშკური" ამბების დრო არ მქონდა, ძალიან მაინტერესებდა ეს ადამიანი და ისიც ვიცოდი, რომ მას უარესი ინტერესი ტანჯავდა.
-წამოვალ
-გმადლობ

არ გაუღიმია, ისე გამეცალა, ზოგადად სულ სერიოზული სახე ჰქონდა, თუმცა ერთი ორჯერ მახსოვს  მისგან მსგავსი რამ...

წიგნს გული ვეღარ დავუდე, 5 ლიტრი წყალი დავლიე, ძალიან ვღელავდი, თან ვერ ვხვდებოდი, როგორ მოხდებოდა ეს წასვლის ამბავი, მეტყოდა, რომ მოდი წავედით, თუ გარეთ დამხვდებოდა... თავის ტკივილის წამალი დამჭირდა და დამამშვიდებელიც...
თანამშრომლები რაღაცას მესაუბრებოდნენ, მაგრამ არაფერი მესმოდა და ეს ხმები ძალიან მაღიზიანებდა, რადგან ვერც ვიცინოდი და ვერც ვტიროდი...
დღის ბოლომდე 10 წუთი რჩებოდა, ზევით ავირბინე, თავი მოვიწესრიგე, სუნამოს დასხმაც შევძელი, მიუხედავად იმისა რომ ხელები მიკანკალებდა...
თანამშრომლები შეცოტავდნენ, მხოლოდ 2 ბიჭი დარჩნენ, მაგრამ 2 იქნებოდა, თუ 12, არ ჰქონდა დიდი მნიშვნელობა...
ჩემს ადგილაზე ვიჯექი და თავს ვიმშვიდებდი...
ლიფტი გაიღო, ისეთმა ჟრუანტელმა დამიარა, მეგონა გული გაჩერდებოდა...
მომიახლოვდა
-წავედით ?
-კი
ძლივს ამოვილუღლუღე

ჩანთა როგორ ავიღე არ მახსოვს, ან როგორ დავემშვიდობე თანამშრომლებს, რომელთა გაკვირვებასაც შეხედვის გარეშეც ვგრძნობდი...
მანქანისკენ მივდიოდით ჩუმად, ერთმანეთს რუსულად ვესაუბრებოდით, ანუ გამარჯობას რუსულად მეუბნებოდა ხოლმე და იმ ერთ-ორ წინადადებასაც, რაც აქამდე უთქვამს...
რუსული თითქოს კარგად ვიცოდი, მაგრამ ახლა ყველაფერი დავიწყებული მქონდა...
მანქანის კარი გამიღო, ეს არც გამკვირვებია, რადგან საკმაოდ ზრდილობიანია, ალბათ მუსულმანებს ასე ზრდიან, არ ვიცი, ზუსტად ვერაფერს ვიტყვი ამ საკითხზე....

მანქანა დაქოქა...
-რომელი ფილმი გაინტერესებს? დარწმუნებული ვარ შეარჩევდი
-საიდან იცი?
-შენი გამბდედაობა მკარნახობს ამას
გამეცინა, საიდან გამოიცნო ვერ მივხვდი, ალბათ თავს რომ არ ვხრიდი, როცა მიყურებდა და პირდაპირ თვალებში ვუყურებდი, სავარაუდოდ ამას ჩამითვლიდა გამბედაობად...
-კი შერჩეული მაქვს...

ისეთ ფილმზე წავიყვანე, რომელიც ასჯერ მქონდა ნანახი, მაგრამ ძალიან მიყვარდა და მინდოდა მასაც ენახა...
პოპკორნი იყიდა, მე ფორთოხლის წვენი მომინდა პეპსის მაგივრად...
რეკლამებს არ იკლებენ კინოთეატრები, მაგრამ ეს არ მაბრკოლებდა, რაც უფრო დიდხანს ვიქნებოდი მასთან, თავს ბევრად დაცულად ვგრძნობდი, ხმას არ იღებდა, ხანდახან გამომხედავდა ხოლმე და ამ გამოხედვაში ყველაფერს დებდა, ყველა სათქმელს...

მერე მახსოვს ფილმში დავიკარგეთ, მაგრამ ერთმანეთი არ გვავიწყდებოდა, ვიცოდი რომ ვახსოვდი და ეს ძალიან მომწონდა, ზოგადად ფილმის დროს ვინმეს რომ ახსოვხარ, ეს ადვილი არ გეგონოთ, ფრიად დასაფასებელი ამბავია...
ამ ფილმზე გული მიჩუყდება ხოლმე, მაგრამ ახლა ასე არ მოხდა...

თავად ჩაფლული იყო ფილმში და ეს მისი ინტერესი ძალიან მომეწონა...
გამოვედით
მანქანასთან რომ მივდიოდი, უცბად გავჩერდი, ამ დროს მისი ხელი ჩემს თმას მოხვდა

-უკაცრავად
-არაუშავს
-მე გავურბოდი ამ ყველაფერს
-ვიცი
-ვიცი, რომ იცით
-მე რომ თქვენობით აღარ გელაპარაკებით, არაუშავს ?
-არაუშავს, მეც როცა შევძლებ გადავალ შენობით ფორმაზე
-კარგი...

სადარბაზომდე მიმიყვანა, ჩუმად ვისხედით ორივე
ბოლოს გაისმა მისი ხმა
-მადლობა მინდა გითხრათ დღევანდელი დღისთვის, არ მეგონა ეს თუ ოდესმე მოხდებოდა
-არც მე მეგონა, თუ გაბედავდით ამ ნაბიჯის გადადგმას ოდესმე
-ადვილი არ იყო, ზუსტად არაფერი ვიცოდი, გათხოვილი იყავით თუ არა, ეს ბეჭედი ყოველთვის ეჭვს მიჩენდა, ყოველთვის როცა გხედავდით, ვხედავდი ამ ბეჭედსაც, რომელიც მაწამებდა და ხელის ჩაქნევისკენ მიბიძგებდა
-შეგამჩნიე ხელის ჩაქნევის წამები, სხვა გზით რომ დაიწყე სიარული კარგად მახსოვს
-ვიცი რომ შეამჩნიეთ...
გამიღიმა

ვიცოდი, რომ ძალიან ნერვიულობდა, რადგან არ იცოდა რა იქნებოდა მერე, იქნებ კინოში ისე გავყევი, უბრალოდ, ამას არ გამორიცხავდა მისი გონება და ეს ტანჯავდა...
მანქანიდან გადავედი, სადარბაზოსთან იდგა, სანამ ლიფტში არ ჩავჯექი, მერე ხმა გავიგე და მივხდი რომ გავიდა...

პირველი ტყუილი სახლში... ვთქვი რომ მეგობრებთან ერთად ვიყავი კინოში, ცხელმა შხაპმა ცოტა გამომიყვანა, დამამშვიდა, მერე თბილი პიჟამო ჩავიცვი და დავწექი, მეფიქრებოდა ყველაფერზე, რაც დღეს მოხდა, მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ ყველაფერი ზუსტად მახსოვდა...
მეორე დღეს არ ვმუშაობდი და ეს მამშვიდებდა, ერთი დღე, 24 საათი, დიდი დროა ყველაფრის დასამშვიდებლად...

გათენდა
უკვე მეღიმებოდა
და გასაგები იყო, რაც დაიწყებოდა ჩემს თავს...

ბევრი რამ იკარგება, როცა სხვადასხვა ენაზე ვსაუბრობთ მე და შენ, მე სხვა ენაზე ვფიქრობ, საკუთარზე, მშობლიურზე, შენ საკუთარზე, მერე ვთარგმნით, ანუ ურთიერთობა უფრო დიდ შრომას მოითხოვს, ვიდრე ზოგადად...
წინასწარ ვერ დაგეგმავ ურთიერთობას, მაგრამ არსებობს ისეთები, თავიდანვე რომ განწურულია დიდი სირთულეებისთვის, წინ გადადგმული ნაბიჯებისთვის და უკან დახევისთის, ამისთვის მზად უნდა იყოს ადამიანი და თუ არ არის, მოემზადოს, რადგან თავგანწირვა სჭირდება ყველაფერს, განსაკუთრებით როცა ეს მეორე ადამიანს ეხება...

ყავისფერი ფერი მოდის ხოლმე და გვითრევს, მერე გინდა სულ სახლში იყო და გგონია, რომ ძალიან ცუდი ხარ და გარშემო ყველა ცუდია...
ჟამი, როცა მოწყენილობა მოდის... დეპრესია გადამეტებული სიტყვა იქნება, თუმცა თუ მიუშვი საკუთარი თავი, აუცილებლად გადაიზრდება...

იწყება ასე:
ვიღაც რაღაც სიბეცეს ჩაიდენს, შენც აღშფოთდები, ვითომ უარესი არ გიკეთებია ცხოვრებაში, გადარეკავ სხვასთან, იმასაც მოშხამავ, გეგონება შენი შხამი სხვას რომ გაუნაწილე, ამით მოგაკლდა და დაწყნარდი, სინამდვილეში სხვას ხომ გადასდე და თავადაც გაიმრავლე...

ქვეყანაში სიდუხჭირეა, უსამართლობაა, საცობებია, ნაგავია, ვიწყებთ წუწუნს, თითქოს გვშველის, თითქოს შვებაა, მაგრამ სინამდვილეში ყველაფერი ისევ ისე რჩება...
რატომ ?
იმიტომ, რომ არ ვიხარჯებით ბოლომდე, საკუთარ საუკეთესოს არ ვაკეთებთ ცხოვრებაში.

ვისაც სპორტი არ უყვარს, ვერ გაიგებს, თუ რა ძნელია უყურო შენს გუნდს, რომლის გამოც (მაგალითად თვითმფრინავის შიში დაგიძლევია) აგებს, თან ისე, რომ ვერ იბრძვის...

კიდევ 12364479 მიზეზი, რომ იყო მოწყენილი, ადამიანი ისეთი არსებაა, იპოვის მიზეზს რომ იყოს ცუდად...

მაგრამ მერე ...

მერე უარესი წუთებიც დგება, მაგალითად როცა აღმოაჩენ, რომ ავად ხარ, ან ადამიანი, რომელიც ძალიან გიყვარს არის ავად, ღამე როცა წვება ლოგინში, მოიკუნტება თავისთვის და ხვდება, რომ ავადმყოფობა ჭამს შიგნიდან, ვერ შველის საკუთარ თავს და ეს სტკივა და გტკივა შენც, რადგან უძლური ხარ დაეხმარო მას...

მერე ყველა შენი წუწუნი რჩება უკან, რადგან სიცოცხლესთან გაქვს საქმე და სულ რომ აღარ მოვიდეს წყალი, ან მხოლოდ საღამოობით იყოს, სულ საცობში მოგიწიოს დგომა, ამაზეც თანახმა ხარ, ოღონდ ადამიანები, რომლებიც გიყვარს იყვნენ კარგად, იყვნენ ისე, რომ სუნთქვისას არ განიცდიდნენ ტკივილს და არ იყოს სიკვდილის შიში მტანჯველი...

მაგრამ სანამ ამას გააცნობიერებს ადამიანი, ცხოვრება გადის წუწუნში, ერთმანეთის განკითხვაში, არ დანდობაში, ეჭვიანობაში, ჩაშვებაში, სხვისი ცუდად ყოფნით გახარებაში და სისატიკეების მოფიქრებაში...

ცხოვრების დაწყება თავიდან არ შეიძლებაო ხომ ამბობენ, მაგრამ ფიქრს თუ დაიწყებ ახლებურად, ჩათვალე რომ იმ წამიდან შეძლებ ბევრი რამის შეცვლას საკუთარ თავში...

ხოდა დატოვე უკან ყველა გულისტკენა, მარცხი და წამოდექი მთელი ძალებით, გეტკინება სხეული და სულიც გეტკინება ბევრჯერ, მაგრამ წამოდექი, დაგეხმარებიან, ხან შენ დაეხმარები...

მთავარი რა არის ?
ერთმანეთია მთავარი და სიყვარული...
მე რომ ჩემი მეგობარი მიყვარს, არ უნდა გავიფიქრო მასზე ცუდი, კარგი უნდა მინდოდეს მხოლოდ მისთვის და მასთან გატარებული ყოველი წამი მიხაროდეს, უნდა მტკიოდეს მისი ავად ყოფნა, ყოველ შემთხვევაში ბოლომდე კარგად არ უნდა ვგრძნობდე თავს...

მგონი სიცხე მიწევს და აუცილებლად დავუბრუნდები ლოგინს, არადა მატჩზე წასვლა მინდოდა...

ბოლოს გუნდმა მაინც იბრძოლა, შეიძინა ფეხბურთელები და წამოდგა ფეხზე...

ადამიანები როცა ერთმანეთზე ფიქრობენ, ამით აძლიერებენ ერთმანეთს...
ფიქრს სიყვარულამდე მივყავართ...

რჩევები, რჩევები ყველგან და ყოველთვის, ასე ვარ მეც და ასე არიან სხვებიც, რადგან ადვილია, რადგან ზუსტად არ იცი რა ხდება და რაც მოხდება, არც ის შეგეხება ძლიერ...
ღირს თუ არ ღირს ? ან რა ღირს და რა არა?
ადამიანებს უნდათ, რომ დაგიცვან, ხან ავადმყოფისგან, ხან გულისტკენისგან, ხან ჩამოვარდნისგან, ხან გასუქებისგან, ხან თითის გაჭრისგან ...
რატომ ?
უყვარხარ და იმიტომ, ან მოვალეობდა მიაჩნია...
თუ უყვარხარ მაშინ გამართლებულია, თუ მხოლოდ მოვალეობაა, მაშინ აზრი არ აქვს...

რატომ არის რაღაც ფარსი?
იმიტომ რომ დადგმულია
რატომ არის დადგმული?
იმიტომ რომ გვეშინია დამარცხების ყველაფერში და ყველგან, სამსახურში, მეგობრებში, სიყვარულში...

არადა ცხოვრება დღეს არის და ხვალ რა იქნება არავინ იცის, დღეს თუ არ თქვი, ხვალ ან იტყვი, ან არა, დღეს თუ არ გააკეთე, ხვალ ან გააკეთებ, ან არა...

საქციელი
თუ სხვას არაფერს უშავებ და არ უშავებ საკუთარ თავს, ასეთი საქციელი მიღებულია, რადგან კეთდება რაღაც კარგისთვის, იმისთვის, რომ ან შენ იყო კარგად, ან სხვა, ან ორივე ერთად, ან ხუთივე

ადამიანები
მივდივართ აუცილებლად, რადგან ასეა საჭირო, ვინც რჩება ის მთავარია და მათთან ერთად ყოველთვის კარგია, სხვისი შეზღუდული თავისუფლებით, შენ ვერ იქნები კარგად...

ამაოა ფორმალობები, სტატისტიკები, იმის შესახებ, თუ რა ხერხით მოახერხებ ადამიანების დატოვებას შენს ცხოვრებაში :))
მთავარია, რომ დღეს ხართ ერთად...

შერგება?
ცხოვრებაზე შერგებაზეა...
გაატარე ის რჩევები, რომლებიც არაფერის მომტანია და იყავი ბედნიერი იმით, რასაც აკეთებ... 

დავიწვი, წამალი მესვა ზურგზე, ვერ ვიხრებოდი წესიერად და უფრო უარესად ვერ ვსწორდებოდი, გასწორება უფრო რთულია ცხოვრებაში, ვიდრე მოხრა, გასწორებას უნდა ძალა და საკუთარ თავთან ბრძოლა, თორემ მოხრით სიამოვნებით მოიხრება ადამიანი, თუმცა მოხრის მერე დარჩენილი გრძნობა არც ისე სასიამოვნოა...

იქ, სადაც პირველად შევხვდი, იქ დავემშვიდობე ისევ, ამდენი წლის შემდეგ...

ეს წამები გვაცოცხლებდა ადრეც და მერეც ასე იქნება...

საკუთარ თავს მაშინ კარგავს ადამიანი, როცა სხვას კრიტიკული თვალით უყურებს, კრიტიკული თვალით ყურება ყველაზე ადვილი ყურებაა ყველა ყურებას შორის, როცა უყურებ ადამიანს და ცუდს ხედავ, უნდა ადგე და გაისეირნო სუფთა ჰაერზე, სუფთა ჰაერი მთაშია, ქალაქიდან შორს, ან არც ისე შორს...

მერე ყველაფერი რჩება უკან, ზურგი გტკივა და ნიმესილი რეცეპტით იყიდება და შენც ცდილობ, მოერიო  ამ ტკივილს თავად...

ჩახუტებას დიდი ძალა აქვს, ოღონდ სუფთას და ნამდვილს, ზურგი ძალიან მტკიოდა, მაგრამ მაინც არ ჩამოვშორდი, შემოვტრიალდი და წავედი, მინდოდა მეტირა და ვიტირე, რადგან მინდა რომ იყოს კარგად, ყველაზე კარგად ამ დედამიწაზე, ჩემზე კარგად, იმიტომ რომ სამართლიანია ბევრ საკითხში და ჰუმანურობას თითქმის არასდროს უხვევს...

ორი მთავარი ადამიანი დამიკარგავს ცხოვრებაში და მივხვდი დაკარგვა უფრო ადვილია, ვიდრე მეგობრობის გადარჩენა, სიყვარულის გულში დატოვება და იქიდან არ გამოძევება, სიმღერის ბოლომდე მოსმენა უფრო რთულია, ვიდრე მისი გამორთვა...

სვანეთში ვიყავი ფიქრებით, უფრო სწორად მეგორების ნაამბობში დავბორიალობდი, სვანეთის სიმწვანეს წარმოვიდგენდი და რაღაცით მთავარ მწვანეს გავდა, სტადიონის მწვანე ფერს...

ადამიანები კატეგორიებად არ უნდა დაშალო, თორემ თავადაც დაიშლები და მოგიწევს მერე ყველგან და ყველაფერში საკუთარი თავის ძიება, ან იპოვი, ან არა, მაგრამ ალბათ უფრო იპოვი...

ვინც ბოლომდე გენდო, ვისაც ჯერ კიდევ სჯერა, რომ შენ რაღაცით მაინც ცვლი მათ ცხოვრებას უკეთესობისკენ, მათ გამო მაინც უნდა წამოდგე და გახდე სულ ცოტათი კარგი, არც სიამაყისთვის, არც ვინმეს დასანახად, უბრალოდ შენი ადამიანების სიყვარულისთვის და გულისთვის, რომელიც ხან წამლებით იკვებება, ხან სიგარეტის ბოლით, ხან ალკოჰოლით და ხან ნამდვილი გრძნობით...

ხვალ ნინიას დაბადების დღეა, შარშან ძალიან ბედნიერბი ვიყავით ამ დღეს, ნინია და ანი ერთ დღეს დაიბადნენ, ტორტს ვერ ვასწრებდით, მაგრამ მოასწრეს ბოლოს...

ჩელსის ვეთამაშებოდით, ხომ სწორად მახსოვს ?

ალბათ თაკი მიპასუხებს, რომ კი, ან შემისწორებს...

ბუშტებიც იყო

საჩუქრებიც

ადამიანებიც

და ჩვენც...

დღემდე ვერ გავიგე რა არის მთავარი, მაგრამ მივხვდი ერთს, რომ ის, შენ, თქვენ და  მე, რომ არ ვისწავლოთ სიყვარული, ღირსეული არაფერი გამოვა, მაგრამ მჯერა რომ ერთმანეთის სიყვარულიც ისწავლება, ერთმანეთის დაცვაც და საკუთარი თავის რადიკალურად შემობრუნებაც...

ყველაფერი იქნება ისე, როგორც საჭიროა...

მახსოვს ცხელოდა, ლუდის სურნელი ჰაერში გარეულიყო, ფრი იდო მაგიდაზე და კეტჩუპი თეფშს აფერადებდა, მსოფლიო ჩემპიონატს მოეცვა არა მხოლოდ თბილისი, არამედ მთელი მსოფლიო...
სიცხე საღამოს უფრო იგრძნობა. თან თუ გარეთ გადაწყვეტ დაჯდომას, ამას უკეთ გამოცდი საკუთარ თავზე...
ორნი ვისხედით, ლუდი აუცილებლად იდებოდა მაგიდაზე და მწვანე ჩაი, მაგიდას რომ გადახედავ შეიძლება მიხვდე, თუ ვინ იჯდა იქ...

ბიჭს რომ გოგო მოეწონოს და გოგოს ბიჭი, ამაში არაფერია უცხო, თორემ საოცარი ყოველი მოწონებაა რა თქმა უნდა, მაგრამ მოწონების გამოხატვასაც ნიჭი უნდა, ზოგს გამოსდის,ზოგს არა....

მახსოვს მაგიდა, 2 ბიჭი, 2 ლუდი და ამ მაგიდასთან მისული 2 უკრაინელი გოგონა, რომელიც რაღაცას უხსნიდა ამ 2 ბიჭს, თან ფეხბურთის დროს, ერთი ზრდილობის ნიშნად პასუხობდა და მეორეს საოცრად მძიმე სახე ჰქონდა მიღებული, ამ წამმა მიიპყრო ყურადღება, რადგან საქართველოში მიჩვეულები ვართ, რომ ბიჭები აფრენენ უკრაინელ გოგოებზე და აქ პირიქით ხდებოდა, გოგოები აფრენდნენ აბ ბიჭებზე, ბოლოს მიხვდნენ არაფერი გამოუვიდოდათ და მოსცილდნენ მაგიდას...

ჩვენ გაგვეცინა, ჩვენ ორს, მეორე ის არის, სულ მწვანე ჩაის რომ სვამს...
-არ აინტერესებს გაიგე? (ხმით)
-ხამი არ არის
-აშკარად
ყველა თავის ფიქრს დაუბრუნდა, რობენი უტევდა და ეს გვერდზე მჯდომის აღფრთოვანებას იწვევდა, ხელით გულიც ბევრჯერ გააკეთა, ორნი ვისხედით და თავს კარგად ვგრძნობდით...
გახვრეტილი ყური მინახავს, მაგრამ ყურის გახვრეტა ასე თუ გამოხატავდა ადამიანის შინაგან ამბებს, ცოტა ძნელი დასაჯერებელია...
ხმა, როგორც ასეთი :
-really Robben ?
-yes, love him

ეს რომ ვინმეს შეიმჩნევს, უკვე სენსაციაა ერთგვარი...
მერე როგორც ხდება, ისე მოხდა, რა გქვია, სად ცხოვრობ, აქ დიდი ხანია ხარ, რჩები, ინგლისი, ბაიერნი, ისრაელი, მანჩესტერი, ააა ებრაელი ?
სახელს მეძახიან, მაგრამ ასე ზუსტად ჯერ ჩემი სახელი არავის გამოუთქვამს, თან უცხოელს
gvantsa, why are so serious ? თან ც, ყველაზე მაგრად გამოთქვამს, არ ვაჭარბებ, მართლა ასეა...

ძნელია დაწერო ყველაფერი, მაგრამ ეს მსოფლიო ჩემპიონატი, გარდა საოცარი მატჩებისა, ისედაც საოცარ მუხტს ატარებდა, თითქოს ერთი მთლიანი დღე იყო ეს ერთი თვე, როდის ვიძინებდით და როდის ვიღვიძებდით არ გვახსოვს...

ენა - დიდი ბარიერი, ქართულად ფიქრობ და ძნელია ზუსტი ფიქრი ინგლისურად გაუზიარო ვინმეს, რადგან გრძნობა ფიქრშია და ფიქრის სხვა ენაზე გადაყვანა, თითქოს კარგავს ემოციას ...

ადამიანი ფეხბურთის სიყვარულის გამო, რომ შეიძლება შეგიყვარდეს, ეს უკვე ნათელია, მაგრამ სამშობლოს სიყვარულის გამო თუ უყვარდებოდათ ადამიანები, არ ვიცოდი, თან როცა მისი სამშობლო, შენი სამშობლო სულაც არ არის...

ღამეა, ფეხბურთი უნდა დაიწყოს, მაგრამ მანამდე საინფორმაციოა, მის ქვეყანაში ცუდი ამბებია, ბევრი იჯდა მისი ეროვნების, მაგრამ მთავარი ტკივილი მის თვალებში იკითხებოდა, უნდოდა იქ ყოფილიყო და მიშველებოდა სამშობლოს, იმათ ვისაც უჭირდა...

”ისრაელში ბრუნდება, ჯარში მიდის, ნებაყოფლობით, გერმანიაში აღარ წავა, კარგ ცხოვრებაზე უარს ამბობს, სამშობლოში უნდა”
ნახევრად გერმანელია, მაგრამ ტკივილიანმა მხარემ გადაწონა, რაც გტკივა, ის გაფიქრებს და გინდა ახლოს იყო...

მისი გოგო სხვა ქვეყანაშია, ცხრა მთას იქით და უფრო შორს, ეს აქ არის, მაგრამ ის უყვარს და ერთგულება მთავარია, მასთან არის ფიქრებით და ეს იგრძნობა, რადგან სხვას არ უყურებს, შეიძლება უყურებს, მაგრამ ეს გამოხედვა სუფთაა და არაფერია მასში ზედმეტი...

ჰოლანდიის მატჩი
გაბრაზებული სახე
მატჩიდან ადრე წასვლა
გერმანიის მატჩი
თბილი დამშვიდობება, რადგან იცი რომ ბოლოჯერ ხედავ აქ და ამ რაკურსით :)

არსებობენ ადამიანები, რომლებიც რაღაც საოცარს ატარებენ საკუთარ თავში, ხვდებიან ბევრ რამეს, ტკივილის, გამოცდილების, თუ უდიდესი სიკეთის ხარჯზე......

სამშობლო ეტყობათ ადამიანებს გარეგნულად, ქცევაც სამშობლოს ჰგავს და ერთგულების კოეფიციანტიც სამშობლოს ერთგულებით იზომება...

გერმანია ჩემპიონია

-რატომ არ მიულოცე ?
-არა იყოს, არ ღირს გაღრმავება...

ჯერ შენი თუ არ გიყვარს, სხვის შეყვარებას ისე გულიანად ვერ შეძლებ...

ორი ადამიანი, ერთი ქართველია, მეორე ებრაელი ნახევრად და ორივეს ადამიანობა, მათი უდიდესი სიყვარულით იზომება, რომელსაც ერთი ფეხბურთის სიყვარულით ავლენს და მეორე სამშობლოს სიყვარულით...

ხვალ დინამო თამაშობს და ჩვენ მივდივართ
ფან შოპი გაიხსნა და ის ყველაზე ბედნიერია
საიდან ვიცი ?
სახეზე ეტყობა ...

ცხოვრება შერგების ამბავია და აუცილებლად უნდა შეირგო ...
ადამიანებთან გატარებული ყოველი წამი შერგებადია...

ბათუმის წყნარ ქუჩაზე, წყნარ კაფეში ისხდნენ ნუცა და თაკო, ჩუმად მიირთმევდნენ და წვენს აყოლებდნენ საჭმელს, თითქოს სალაპარაკო გამოლეოდათ, ან იმდენი იყო სათქმელი, რომ დაწყებად არ ღირდა.

თაკო თეფშზე ათამაშებდა ჩანგალს და კეტჩუბისგან რაღაცის დახატვას ცდილობდა, მერე შლიდა ნახატს და თავიდან იწყებდა ხატვას და ასე გრძელდებოდა დაახლოებით 4 წუთის განმავლობაში...

ნუცა თან ჭამდა და თან კარს უყურებდა, თითქოს რაღაცას ელოდა, რაც ძალიან მალე უნდა მომხდარიყო, შეიძლება დღეს არა და ალბათ არც ხვალ, მაგრამ იქნებ 2 წლის შემდეგ მაინც...
თაკო ამერიკაში დაბრუნების ამბავს განიხილავდა გონებაში, თითქოს თავიდან უნდა მოეძებნა საკუთარი თავი, რომელიც სამშობლოში დაკარგულად მოეჩვენა...

-რამ ჩაგაფიქრა თაკ?
-მგონი უნდა დავბრუნდი ამერიკაში, აქ არ ვარ ბედნიერი
-რა ხდება? და მერე ჩვენ ?
-თქვენ გაძლებთ ჩემს გარეშე, ზოგადად ადამიანები ვძლებთ ერთმანეთის გარეშე, თუმცა ხანდახან ვფიქრობთ რომ ეს წარმოუდგენელია
-არ წახვიდე რა, შენს გარეშე ძალიან მიჭირს
-მეც, მაგრამ აქედან რომ დავბრუნდებით, უნდა დავბრუნდე, კიდევ რამე კურსს ავარჩევ და წავალ...
ნუცამ ანგარიში მოითხოვა, ფული გადაიხადა, ოფიციანტს მადლობა გადაუხადა.
გარეთ გამოვიდნენ, მზე უკვე ჩადიოდა და ბათუმი მთელი თავისი სითბოთი სასიამოვნო საღამოს უწინასწარმეტყველებდა იქ ჩასულებს...

ლუკა სახლში იყო წამოწოლილი და მუსიკას უსმენდა, მერე გამორთავდა და აივანზე გაიხედავდა, შემოვიდოდა, ისევ ჩართავდა მუსიკას, მაგრამ ვერ ეგუებოდა, ბოლოს ნუცასთან დარეკვა მაინც გადაწყვიტა...
-ლუკა, როგორ მიხარია შენი ხმა რომ მესმის, გირეკავდი გუშინ,მოგწერე კიდეც და არ გამეცი ხმა
-ხო, არ შემეძლო, მენატრები ნუც
-მეც ლუკა, ჩამოვალ მალე, მაგრამ სანამ მე ჩამოვალ, იქნებ ჩამოხვიდე
-არ შემიძლია
-ლუკა რა გჭირს ? არ მომწონხარ ამ ბოლო დროს, სულ მოწყენილი ხარ
-ვერ ვარ რაღაც
-ჩამოვალ და მოგხედავ...

გიო შოტლანდიაში მიდიოდა სათამაშოდ, ტოვებდა ქალაქს, დინამოს, ნენეს, რომლის დატოვება უფრო უმძიმდა ვერ გაიგებდი, ალბათ ყველაფრის ერთად და ცალ-ცალკეც
-მინდა რომ ჩემთან ერთად მოდიოდე ახლა
-არ შემიძლია გიო, ოჯახს ვერ დავტოვებ, ისედაც ყველამ მიატოვა
-და ნიკას ?
-ეს არასდროს გიკითხავს და რა წასვლის დროს მეკითხები, ადრე ნიკაზე არასდროს გისაუბრია
-ალბათ, რომ მივდივარ, ზუსტად ამიტომ გეკითხები, ვიცი რომ ვითამაშებ, ვარჯიშის დროსაც ამ საკითხზე ვიფიქრებ და სულ გამეჩხირება ყელში
-რატომ ? შენ რა შუაში ხარ?
-არ მჯერა, რომ ვერ ხვდები და თუ ვერ ხვდები, მაშინ არც არის საჭირო თქმა

ნენე ახლოს მივიდა გიოსთან, ჩაეხუტა
-ვხვდები გიო, მაგრამ მაინც ველოდი, რომ იტყოდი ოდესმე, რადგან ხანდახან თქმაც საჭიროა, მხოლოდ ჩვენი ილუზიებით ცხოვრება ძნელია
-ეს ილუზია არასდროს ყოფილა, სიტყვებია ხანდახან ფარსი, მე საქმით ვცდილობდი ამ ყველაფრის დამტკიცებას
-და გეშინოდა ამის ხმამაღლა თქმის, იქნებ მე ორივე მჭირდებოდა, საქმეც და სიტყვებიც და შენ მხოლოდ ერთი გზით წახვედი და ახლა საერთოდ სხვა ქვეყანაში მიდიხარ, მე მაინც ვივლი დინამოზე და იქ არ იქნები შენ, მაინც მეგონება, რომ გაიტან გოლს, ან კუთხურს კარგად ჩააწვდი და შენ არ იქნები იქ, შენ ეს ყველაფერი ადვილი გგონია, მე რაც ჩემები გარდაიცვალნენ, შენ მოგეკარი და მას მერე ასე მოკრული დავდივარ, უბრალოდ ვერ გამოვხატავ, არადა სუნთქვა მიჭირს შენს გარეშე, როგორც ასთმიან ადამიანს და ნიკა ის წამალია, რომელიც ამ სპაზმს მომიხსნის
-რატომ არ მთხოვე დარჩენა, ხო იცოდი რომ დავრჩებოდი ?
-არ მინდა რომ დარჩე ჩემს გამო, მინდა რომ წახვიდე, რადგან ბოლომდე იპოვო შენი თავი და მერე შეცვლილი რომ დაბრუნდები და თუ ისევ იქნება ჩემი ადგილი შენს გვერდით, თუ შენი შეცვლილი სამყარო ისევ მიმიღებს, მაშინ გავაგრძელოთ ეს საუბარი...
 გიომ ვეღარ მოითმინა და აკოცა და ნენეს სუნი საბოლოოდ აღიბეჭდა მის სხეულში...

ნენე აივანზე იდგა საღამოს, გიოს აივანს უყურებდა, ის უკვე 5 საათის წასული იყო, პირველი დღე ყოველთვის გამორჩეულად მძიმეა, მერე თანდათან უფრო მძიმდება, მერე ქრება ხოლმე და მერე ჩნდება თავიდან, მერე შეიძლება მხოლოდ ნახვისას განგიახლდეს ამ სიმძიმეზე ფიქრი, მაგრამ თავად ეს სიმძიმე აღარ იცოცხლებს შენში...
საღამოს ნიკამ დარეკა, ჩაიცვა ნენემ და წავიდა მასთან შესახვედრად ისე, თითქოს წამალი უცხოეთიდან ჩამოვიდა და რომ არ ეყიდა, ღამე სპაზმს ვერ გაუძლებდა...

თაკომ ამჯერად ფსიქოლოგიური კურსი შეარჩია და 2 დღეში მიფრინავდა უკან ამერიკაში, გაცილების საღამო არ მოაწყობინა არც ოჯახს და არც მეგობრებს, რადგან ცხოვრების ამ ეტაპზე არ შეეძლო გაღიმება, არც საუბარი, უნდოდა სამშობლოსგან შორს ყოფნა, იმ ადამიანების აქ დატოვება, რომლებიც ასე ძალიან უყვარდა, ამ ყველაფერს აკეთებდა იმიტომ, რომ ბოღმა არ ჩაედო გულში...

ლუკა ღამე მივიდა მასთან, იცოდა რომ საუბრის გარეშე ვერ გაუშვებდა ასე შორს, ამას ალბათ იმიტომ აკეთებდა, რომ სინდისი, რომელიც მოსვენებას არ აძლევდა, ცოტახნით მაინც დამშვიდებულიყო...
-მალე დაბრუნდები?
-არ ვიცი, ალბათ არა
-არ მინდა, რომ ცუდად იფიქრო ჩემზე, არასდროს მომიტყუებიხარ
-ვიცი ლუკა, არ მინდა ეს საუბარი, იყავი ბედნიერი, ვისთანაც გინდა, მთავარია გაბედო ეს და დიდხანს არ იყოყმანო
-ვეცდები...

ნუცამ ბევრი იტირა აეროპორტში, თუმცა თაკოს წასვლაში თავს დამნაშავედ არ გრძნობდა, რადგან არაფერი ჩაუდენია და იცოდა, რომ სუფთა იყო...

-რატომ არ წამოხვედი გასაცილებლად?
-გუშინ ვნახე და არ მინდოდა ეს დამშვიდობება და ამბები
-შენ ზოგადად მაოცებ ამ ბოლო დროს...

წლები ხანდახან წამებივით გადის, გგონია რომ რაღაც 2 წუთის წინ იყო და თურმე 4 წელი გასულა, ან უფრო მეტი და ხანდახან ნაკლები.
ნენემ კულინარიის სკოლა დაამთავრა და თავისი თავი ამ საქმეში ბოლომდე იპოვა, ნიკამ კაფე გახსნა მისი ხათრით, რომელიც ძალიან ფერადი იყო, მშვიდი საღამოს გასატარებლად საუკეთესო ადგილი ,ნენე ამ კაფეში მუშაობდა, ხანდახან შედიოდი სელტიკის ოფიციალურ ვებ-გვერდზე და იგებდა გიოს ამბებს...

თაკომ ერთ კურსს მეორე კურსი მიაყოლა და ბოლოს მაგისტრატურაზეც ჩააბარა, თითქოს დაივიწყა წარსული, რამდენად შესაძლებელი იყო და თავისი აწმყოთი ცხოვრობს ამერიკაში...

მახსოვს სვანეთში მივდიოდი და იქ ლუკა მეგულებოდა, რომელიც უკვე ერთი წელია არ მინახავს, იქ გადაბარგდა და იქ მუშაობს, ახლა ვხვდები თუ რატომ მოხდა ყველაფერი ისე, როგოც მოხდა, შეიძლება ახლა გვიანია, ან დროულია პირიქით, ახლა როცა მივხვდი, ახლა მივდივარ მასთან და იქნებ სამუდამოდ დავრჩე მთაში და დავრჩე მასთან, იქნებ თბილისმა ვერც გაუგოს ამ ურთიერთობას, რადგან აქ ფორმალური კანონები ბატონობს, აქ ერთმანეთის გრძნობებში ვიძირებით და ვკარგავთ საკუთარ ცხოვრებას...
 2 წელი გავიდა, თაკო არ ჩამოსულა, ძალიან იშვითად რეკავს, როცა ჩვენ ვურეკავთ არ იღებს ტელეფონს, ალბათ რაღაც ვაწყენინე და რაღაც არ შევარგე და ეს რაღაც, თუ ვიღაც ალბათ ლუკა იყო, რომელიც ისე მივისაკუთრე, არც მიკითხავს მისთვის, არც ლუკასთვის, არც საკუთარი თავისთვის, რადგან ეს ძალით არ გამიკეთებია, ყოველთვის ვმეგობრობდი მასთან და ვერ ვხვდებოდი, რომ მეგობრობაც ის სიყვარულია, რომლის შესახებაც ამდენი დაწერილა, ამდენი სიმღერა ამღერებულა და ამდენი ღამე გათენებულა ადამიანების მიერ...
60 კილომეტრი დარჩა და ვნახავ მას, ალბათ შეცვლილს, ალბათ გაზრდილს და უფრო დაჭკვიანებულს და დამშვიდებულს, არ იცის რომ ჩავდივარ, იქნებ არც გაუხარდეს, მაგრამ ის რაც ჩემი გასაკეთებელია, უნდა გავაკეთო ახლა, როცა ყველაფერს მივხვდი...

ჭიშკარი
ბებო და ბაბუ
ლუკა არ ჩანდა, თურმე ჯერ სამსახურშია, სასტუმროში მუშაობს, რომელიც 2 კვირის წინ გაიხსნა
ეზოში ვისხედით, სუფრა იყო გაშლილი, ბებოს კალთაში ვიჯექი, ჭიშკარი გაიღო, შემოვიდა, სუფრა არ გაჰკვირვებია, მაგრამ მე ძალიან გავუკვირდი და ეს კარგის ნიშანი იყო....
მახსოვს ავდექი და მივედი მასთან, იღიმოდა, მერე სიცილი დაიწყო, მერე ხმა ამოიღო და მკითხა ვრჩებოდი თუ არა...
მე დავრჩი...

როგორც საკუთარ თავს ვერ ამოწურავ, ისე ვერ ამოწურავ სხვასაც, ზოგი მხოლოდ წამით მოდის ჩვენს ცხოვრებაში, მაგალითად მხოლოდ ტრანსპორტში ხედავ, ან წიგნის მაღაზიაში, ზოგი სიკვდილამდე ჩვენთან რჩება, ან ჩვენ ვრჩებით მათთან...
ადამიანების მთავარი შეხვედრა მაინც მათ გულებში ხდება, ბევრ რამეზე შემეცვალა აზრი, ბევრი რამ გადავაფასე და თავიდან დავაფასე, მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ ადამიანი ადამიანისთვის მთავარია, ერთ-ერთი მთავარი მაინც...
მოწყენილობაც ხშირად მოდის, ხან გავურბივართ, ხან წინ ვეგებებით და ვაპატიჟებით ჩვენში, მაგრამ ეს ცხოვრებისთვის დამახასიათებელია, თითქოს აკვიატებული ჩვევაა და ჩვენც ვიფერებთ მას.
სხვების ბედნიერების ხელშოწყობაშია ალბათ მდგრადი ბედნიერება...

თაკო საწოლზე იწვა, თვალები ჭერს იყვნენ მიბჯენილნი, გეგონებოდა კინო გადაიოდა ზევით და იმას უყურებსო, თან მძაფრი მომენტია და იმაზე აქვს გამახვილებული ყურადღებაო, პირველად ცხოვრებაში სრულიად დაცლილი იყო, თითქოს მეხსიერებამაც მიატოვა და მის სხეულში ისეთ ადგილას გამოიკეტა, სადაც თაკო მის პოვნას ვერ შეძლებდა...

ახსენდებოდა კონცერტი და ყველაფერი ის, რაც ამერიკაში ხდებოდა, თითქოს ეს ყველაფერი მას არ გადახდენია, რადგან ეს რომ მისი საკუთრება ყოფილიყო, მაშინ ასეთ მოწყენილობას არ უნდა შეეპყრო, თუმცა ეს მოწყენილობაზე ნაკლები იყო, სიცარიელე, რომელსაც არც ტკივილი ახლავს და არც გაყუჩება...

კონცერტზე ნაყიდი ბოთლით სვამდა წყალს, რომელზეც ალექსი იყო გიტარით აღბეჭდილი, მაგრამ წყალიც თითქოს არ ჩადიოდა ორგანიზმში და სადღაც სხვაგან იღვრებოდა...

ოთახში თაკოს დედა შემოვიდა, მივიდა საწოლთან და თავთან ჩამოუჯდა, უყურა, თაკოს თვალი არ მოუცილებია ჭერისთვის, ბოლოს დედის ხელის სითბო იგრძნო ლოყაზე, ხელი თვითონ ვერ გამოყოფს სითბოს, გული უგზავნის ფიქრს და ხელიც იმუხტება სიყვარულით, თაკოს ცრემლი ჩამოუვიდა თვალიდან და დედის ხელზე დაიკავა ადგილი, დედა ადგა და გავიდა, რადგან მთავარი მისი ამ წამისთვის შესრულებული იყო, თაკომ რაღაც იგრძნო და ეს სიცარიელე ამ ცრემლმა გაარღვია...

ლუკა თავის ოთახში იყო სიგარეტის ბოლში გახვეული და ლუდის ბოთლებით გარშემორტყმული, ყველა სახის გრძნობა შეიძლება შემოიჭრას შენში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ყველას დამორჩილება შეიძლება, თავისუფლბა არ არის ყველაფრის კეთება და განსაკუთრებით ისეთი რამის, რაც აუცილებლად მოუწამლავს სხვას სიცოცხლეს, იცოდა რომ თაკო ცუდად იყო და თავადაც ცუდად გრძნობდა თავს, იქნებ ეს შეჩვევა-გადაჩვევის პროცესი იყო მხოლოდ და ისევ დაბრუნებოდა ის გრძნობა, რაც ახლა გამქრალი ეგონა, მგონი რომ ვიზრდებით, უფრო მეტს ვფიქრობთ და უფრო იშვიათად ვპოულობთ პასუხებს დასმულ შეკითხვებზე, გააჩნია ვინ სვამს კითხვას, ვინ პასუხობს და რა ვითარებაში...

ნენე ახალ პროექტზე მუშაობდა, რომელიც ც ჰეპატიტით დაავადებული ადამიანების მდგომარეობის შემსუბუქებას ითვალისწინებდა, უკვე ღამის სამი საათი იყო, ხანდახან კისერი ვეღარ იმაგრებდა თავს, ასეთ დროს თითქოს ძილი იტაცებდა, მაგრამ ბოლოს ისევ სწევდა თავს, ადამიანები, რომლებიც უსახსრობის გამო კვდებიან, როცა შეიძლება მათი დახმარება, მაგრამ არ არის ფული და ისე არავინ გადაწყვეტს შენს მკურნალობას, მშობლების გარდაცვალების შემდეგ, ამაზე ფიქრს უმატა ნენემ, დედ-მამა მანქანაში დაიღუპნენ, აქ ფული ვერაფერს გააწყობდა, მაგრამ არის რიგი სიტუაციები, სადაც ფულის ქონის შემთხვევაში, შეიძლება დახმარება, მაგრამ ქვეყანაში ადამიანები 101-ე ადგილზე არიან და ერთმანეთზე ფიქრი იკლებს, მომატების ნაცვლად...

მზემ სანამ საბოლოოდ ამოვიდოდა, ორი სხივი გამოუშვა ნიშნის მისაცემად, რომ მალე მთელი თავისი სიდიადით აპირებდა დედამიწის განათებას, მერე გათბობას და ბოლოს გაცხელებასაც კი...

სანდრო ჭიქით ხელში შემოვიდა ნენესთან, იცოდა ყავა თუ უშველიდა ფსიქოლოგიურად მაინც, რადგან როგორც მეცნიერები ამბობენ, ვაშლი უფრო აფხიზლებს ადამიანს, ვიდრე ყავა, მაგრამ ვაშლი თუ არ გიყვარს, უძინარზე ვერ შეძლებს შენს გამოფხიზლებას, ისევ სჯობს, რაც გიყვარს ის დალიო...

-საერთოდ არ გძინებია ხო ?

-არა სანდრო, კიდევ დამრჩა რაღაც დეტალები, მაგრამ ამას სამსახურში მივხედავ

-რა გინდა შენ სარეკლამოში, სადღაც მეცნიერებთან უნდა იჯდე და წყვეტდე რთულ საკითხებს

-ნუ მაცინებ სან, მთავარია ნიკა დავითანხმო, რომ გაინძრეს და ჩვენს მთავარ უფროსს ესაუბროს ამ პროექტზე, მაგრამ თან ნაკლებად მჯერა, რომ ამას გააკეთებს

-ისე ხშირად ხართ ერთად და რამეს ხომ არ ველოდოთ მე და ბაბუ (თან გემრიელად გადაიკისკისა, როცა თავისი გამოჭედილი წინადადება დაამთავრა)

-არ მგონია, ძალიან დიდი განსხვავებაა ჩვენს შორის, მთავარ საკითხში ვერ ვუგებთ ერთმანეთს, მე ადამიანზე ვფიქრობ, რეკლამასაც რომ ვაკეთებ პირველ რიგში ადამიანებზე ვფიქრობ და მერე იმ პროდუქტზე, რისი რეკლამის გაკეთებასც მთხოვენ, ჯერ ვიკვლევ პროდუქტის ნებისმიერ დეტალს, რამე საფრთხეს ხომ არ შეიცავს, ან ზიანის მოტანა ხომ არ შეუძლია და ნიკა ასეთ დროს მხოლოდ მოგებაზე ფიქრობს

-ეს არ ნიშნავს რომ ვერ გაუგებთ ერთმანეთს, ან გაგება რა საჭიროა, მთავარია კომფორტი ურთიერთობაში

-ფილოსოფოს წადი ჩაიცვი და გავიდეთ

-მე ვამაყობ შენით

-მე შენით...

-შეგიძლია ნახევარი დოზა მიიღო უკვე

-მართლა? ჰაჰ, მიხარია ძალიან

-შედეგი არის და რატომ გაგჭყიპო კიდევ წამლებით, მთა მოგხდენია და ახლა შეგიძლია ზღვისკენ გაეშურო

-შევასრულებ თქვენს დარიგებებს

-მიდი და რომ ჩამოხვალ, შემომიარე...

ნუცა ქუჩაში მოაბიჯებდა, თმა გაშლილი ჰქონდა და ფეხსაცმელები მიწას გრძნოდნენ, მის სითბოსაც და ხანდახან ხრეშსაც, რომელიც ღრმულების ამოსავსებად იყო ჩაყრილი, როცა საკუთარი ჯანმრთელობით ხარ დაკავებული, სხვა რამეზე ნაკლებად ფიქრობ, ნუცას ამბავიც კარგისკენ იცვლებოდა და თავს უკეთ გრძნობდა ამის გამო, ახსენდებოდა ბავშვი, რომელიც მის სხეულს მოსწყდა, მხოლოდ სხეულს რომ მოსწყვეტოდა, უფრო ადვილი გადასატინი იქნებოდა, მაგრამ ბავშვი სხეულის გარდა სულიც არის, სული, რომელიც მომავალში სიყვარულსაც შესძლებდა და ალბათ სიძულვილსაც, ტირილსაც და ხშირად სიცილსაც, წყლით ტკობასაც და საჭმლითაც, სწორედ ეს სული აღარ ცოცხლობდა ნუცას შიგნით და დანაკლისის შევსება არც ისე ადვილი იყო, უფრო პირიქით, ალბათ შეუძლებელიც, თუმცა ნუცა მაინც მოაბიჯებდა ქუჩაში, მერე თაკო გაახსენდა და დარეკა...

თაკო აივანზე იდგა, რომელიც მის ოთახს ერტყა გარშემო და ტელეფონის ხმა ამ დროს შემოესმა, უყურებდა შორიდან ანთებულ ნივთს და ყოყმანობდა მისვლას, მაგრამ ბოლოს მაინც აიღო

-თაკინ სად ხარ ?

-სახლში?

-ზღვაზე წავიდეთ არ გინდა?

-დღეს?

-ხო, ჩავლაგდეთ და ღამის მატარებლით წავიდეთ რა, წავიდეთ, წავიდეთ

-კარგი...

სიტყვა ”კარგი” ავტომატურად იყო ნათქვამი, რადგან გამჯდარი ჰქონდა, რომ არ უნდა ეთქვა მეგობრებისთვის უარი, რომლებიც გულით რაღაცას სთხოვდნენ, საწოლზე ჩამოჯდა, წარმოიდგინა ნუცას სახე, რომელიც თხოვნის დროს ექნებოდა, გაეცინა და ჩალაგება დაიწყო...

-დღეს მიდიხართ?

-კი ლუკა, წამოხვალ ?

-არა

-რატომ? თქვენ რაღაც ისე ვეღარ ხართ, თუ რა ხდება?

-არ მინდა ამ თემაზე საუბარი

-ჰოჰ, ნუ კარგი, თაკოს ავხდი დღეს თავს მატარებელში და მაინც გავიგებ რა ხდება, თუ გადაწყვეტ ჩამოდი, 2 კვირით მაინც დავრჩებით

-კარგი, ვნახოთ, კეთილი მგზავრობა...

საკონფერენციოში ნიკა ნენეს პირდაპირ იჯდა და არ უყურებდა, რაღაც დეტალებს ამოწმებდა ლეპტოპში, ნენეს თვალი ეხუჭებოდა და ცხოვრების ბოლო ენერგიას იყენებდა, რომ არ დასძინებოდა, ნიკას იმედი არ ჰქონდა, ამიტომ მთავარ იმედს საკუთარ კარგ გამოსვლაზე ამყარებდა, პროექტი გადაგზავნილი ჰქონდა, მაგრამ ფიქრობდა, რომ ნიკა მას არც გახსნიდა და ეს კიდევ უფრო დიდ ძალას აძლევდა, მაგრამ ეს ძალა წამში სადღაც გაქრა, როცა ნიკას წინადადებამ ყურში ჩადინება დაიწყო...

”ბატონი ჯეიმს, დღეს მინდა წარმოგიდგინოთ პროექტი, რომელიც ნენე ცინცაძემ მოამზადა და რომელიც ც ჰეპატიტით დაავადებული ადამიანების გამოკვლევის დაფინანსების გეგმას გვთავაზობს”

ნენე უყურებდა მომზადებულ პრეზენტაციას და არ სჯეროდა, რომ ასე ზუსტად გააკეთა ნიკამ ის, რისი თქმაც მას უნდოდა, პრეზენტაციის ბოლოს, ნიკამ ყველას მადლობა გადაუხადა და ნენეს გადახედა, რომელმაც მადლობის და გაკვირვების ნიშნად გაუღიმა...

-არ მეგონა, რომ საერთოდ წაიკითხავდი

-ვიცი და იმიტომ წავიკითხე, ვიმუშავე, სრულიად სამედიცინო ენციკლოპედია გადმოვაქოთე და თითქოს არ გამოვიდა ურიგო, შეიძლება დაფინანსდეს კიდეც

-ძალიან მიხარია, რომ ერთხელ მაინც მენდე

-მე სულ გენდობოდი, უბრალოდ სხვადასხვა საქმეს ვაკეთებთ და მე მეტი პრაგმატულობის გამოჩენა მმართებს და შენ ეს ვერ გაიგე

-ხო ვიცი, მაგრამ მზარავს ეგ პრაგმატულობა

-საღამოს იქნები ჩემთან ერთად?

-კი ვიქნები, გავიდეთ სადმე

-კარგი, შევედი კაბინეტში, ფინანსებია მისახედი

-მიდი მიხედე, იქნებ რამე კარგს მოხმარდეს

-ოჰ ნენე, რომ არ იგველო არ შეგიძლია

სარფი, მედუზები და სუფთა წყალი, ტალღა ნაპირზე აკეთებდა დარტყმას და ადამიანების ტერფებზე  ბოლო გაჩერება იყო...

ნუცა წიგნს კითხულობდა და წყლის მოახლოებაზე ეცინებოდა, თაკო მუსიკას უსმენდა და სიმინდს მიირთმევდა

-თაკ (ხელი დარტმით ძლივს გამოახედა)

-რა იყო ?

-რაღაც ძალიან შეიცვალა შენი და ლუკას ამბავი და რა ხდება ?

-რა ამბავი, ან რა ხდებოდა ადრე?

-ანუ ისე ახლოს აღარ ხართ და ამაზე გეუბნები

-ხომ, გაცივდა და შენთან დათბა თითქოს 

-ჩემთან ყოველთვის თბილად იყო, ამიტომ ეს სიახლე არ არის

-რატომ არ მითხარი ნიკას რომ დაშორდი ?

ნუცა წამოიწია და ზღვას გახედა

-ძლივს შენი ოცნების ასახდენად წახვედი და მე დამერეკა და ზუილი დამეწყო, ვიცი ადგებოდი და ჩამოხვიდოდი, ლუკასაც ვთხოვე არაფერი ეთქვა, თაკ თან მარტო ეს არ იყო, ბავშვი დავკარგე, ამას ვერასდროს წარმოვიდგენდი, სულ მეგონა შევქმნიდი ოჯახს ადამიანთან, რომელიც მიყვარს, მეყოლებოდა შვილები და პირველს შენ მონათლავდი, მაგრამ ყველაფერი სხვანაირად მოხდა

თაკო ნუცას პირსახოცზე გადმოჯდა და თავი მხარზე დაადო, რომელიც გრილი იყო, თითქოს მზეს ჯერ კიდევ არ შეეშრო წყლის ეფექტი

-ზოგადად ჩემი დამოკიდებულება იყო ასეთი, რომ თუ ბოლომდე არ ვიქნებოდი დარწმუნებული ადამიანში, მასთან სხეულით ბოლომდე ახლოს ყოფნას არ ვგეგმავდი, მაგრამ სისულელეა რაღაცის დაგეგმვა, თან როცა საქმე გრძნობებს ეხება, ეს მხოლოდ სხეულით ერთად ყოფნას არ ნიშნავს, ეს სულიერი ერთობაც არის და იმ დღესაც ასე მოხდა, წამიღო გრძნობამ და ძალიან ბედნიერი ვიყავი მასთან და ისიც ასე გრძნობდა თავს, მაგრამ იყო მეორე დღეს სიცარიელის განცდა, თითქოს რაღაც მოწყდა სულს და თან რაღაც ახალი ჩაისახა, ვერ გადმოვცემ ზუსტად, მაგრამ რაღაც მსგავსი იყო, არ ვიცი ნიკას გრძნობა რა დროს გაუქრა, მაგრამ მგონია რომ მაგ დღეს იყო ყველაზე ბედნიერი ჩემთან და სწორედ მაგ დღეს ამოწურა ჩვენს ურთიერთობაში თავი

-მაპატიე, რომ ასეთ დროს დაგტოვე

-შენ ხომ არ იცოდი, ამიტომ არ დაგიტოვებივარ, რადგან რომ გცოდნოდა დარჩებოდი, მე იქიდანაც ვგრძნობდი, რომ გვერდში იყავი

-ასე იყო ნუც, კონცერტზე რომ ვიდექი, სულ ახლოს სცენასთან და "suck it and see" რომ დაიწყო, გვერდზე გამოვიხედე და თითქოს დაგინახე, ჩამესმოდა შენი ხმა სიმღერას რომ აყოლებდი და თან გეცინებოდა და ეს ყველაფერი ისე ნათლად შევიგრძენი, რომ ზუსტად ვიცი მაგ დროს ჩემზე ფიქრობდი

-კი ასე იყო, ვიცოდი კონცერტი 2 საათი გრძელდებოდა და მთელი ის დრო ვათვალიერებდი ჩვენს ფოტოებს,მიმოწერებს, ვიდეოებს და ფონად ჩვენი ჯგუფის სიმღერები გასდევდა და ძალიან მინდოდა იქ ყოფნა

-წამოდი ვჭამოთ რა, ძალიან მომშივდა

-წამო

...

ხშირად ვჩხუბობთ მეგობრებთან, ჩხუბისას, რაც ენაზე მოგვადგება და რაც ჯერ კიდევ არ არის მომდგარი, იმასაც ვეძებთ, რომ რაც შეიძლება მწარედ ვატკინოთ გული, თითქოს სიბრაზე ფარავს ყველაფერს კარგს,რაც ადამიანშია და ცდილობს თავად დაიკავოს მთელი სხეული და რაც მთავარია გონება და გული, ჩვენც ჩვენი სისუტის გამო ვემორჩილებით მას, წამით არ ვფიქრობთ მომავალზე,მივაბიჯებთ წინ ჩვენი აგრესიით, ვეძებთ უაზრო გამართლებას ჩვენი საქციელისას და თუ ვინმეს დავაჯერებთ, ბედნიერები ვართ ამით, მაგრამ ეს ცრუ ბედნირებაა, რომელსაც არ მოაქვს სიმშვიდე, რადგან წარმოუდგენელია ვინმეს გული ატკინო, ვინმეს თუნდაც ათი წუთით მოუშხომა სიცოცხლე და ამით მიღებულმა სიხარულმა დიდხანს გასტანოს...

მეგობრები ის მთავარი ადამიანები არიან ოჯახთან ერთად, რომელთაც ვერ ვაფასებთ ხოლმე სათანადოდ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ არ გვიყვარს, იმდენად ჩვენში არიან გამჯდარნი, რომ ხშირად ვივიწყებთ, როგორც მაგალითად თმას, რომელიც თავს ალამაზებს, ან თვალებს, რომელიც სახეს განსაკუთრებულ ელფერს აძლევს და რომლითაც ვესაუბრებით ადამიანებს, მაგრამ დგება წუთი გვტკივდება თავი და ვიცით, რომ თურმე კისერზე ყოფილა მოთავსებული, მეგობარიც ასეა, ვატკენთ გულს და მერე ვგრძნობთ, რომ ძალიან გვიყვარს, რადგან როცა მას სტკივა და შენს გულს არაფერი ეხება, მაშინ მეგობრობა არც არსებობს...

მეგობრებს უნდა გრძნობდე სულ, რაღაც არ უნდა გასვენებდეს, მაგრამ ამას სიმშვიდე უნდა მოჰქონდეს, სიმშვიდე იმის შეგრძნებით, რომ ისინი შენში ცხოვრობენ.

სამი დღე კარავში იცხოვრეს და ამ ყველაფერმა კიდევ უფრო დაახლოვა, იმ წუთებში გრძნობდნენ, რომ ერთმანეთის გარდა არავინ სჭირდებოდათ, ნუცაც უკეთ ხდებოდა და დილის დოზას საერთოდ აღარ სვამდა...

თბილისში წასვლის დროც ახლოვდებოდა, თაკო ჩამოდიოდა და ამ დღეს ექვსი თვე ელოდნენ.

-ჩალაგდი ?

-კი ლუკა

-არ მინდა წასვლა

-არც მე, მაგრამ რომ არ დავხვდეთ, არ გვაპატიებს

-ვიცი, გარეთ გელოდები

ნუცამ ოთახს მოავლო თვალი, თითქოს ის სუნი, რაც ოთახში ტრიალებდა, სხეულზე აჰყოლოდა და თან მიჰქონდა, ბოლოს ხის კარადას  გახედა, სულ რამდენიმე წუთის წინ იქ მისი ტანსაცმელი ეკიდა, ამით თითქოს გრძნობდა, რომ კიდევ დიდხანს დარჩებოდა , მაგრამ ახლა კარადა ცარიელი იყო, ზამთრის საბანი და ბალიშები ეწყო მხოლოდ, რომელიც ოჯახს ეკუთვნოდა...

ნუცა სწრაფად გავიდა ეზოში, რადგან შეიძლებოდა წასვლა გადაეფიქრებინა...

-ბაბუ, ზამთარში ჩამოდი იცოდე, ხელი მოკიდე ლუკას და წამოდით

-ვეცდებით

-და აღარ მოიწყინო რა, კი გიხდება, მაგრამ სიცილის დროს უფრო ნამდვილი ხარ...

ისევ ჭიშკართან იდგნენ და ახლა უკვე აცილებდნენ, ნუცას ახლაც აუჩუყდა გული, ლუკა თმებზე მოეფერა და მანქანის კარისკენ ანიშნა თვალით...

-ესეც ასე

-ხო

-ჩარკვიანი ჩართე, სხვა არავინ მინდა

-კარგი

რომ ბრუნდები გზა უფრო სწრაფად ჩაივლის ხოლმე, თუმცა გააჩნია საიდან მიდიხარ და საით მიემართები, ნუცას არ უნდოდა დაბრუნება და გზამაც მალე გაიარა თავისი დრო და თბილისის სურნელიც მალე შეაგრძნობინა...

-სელტიკიდან?

-ხო ნენე, მაგრამ ჯერ ვერ მივიღე გადაწყვეტილება

-სამშობლოს გამო? თუ დინამოზე გწყდება გული?

-ორივეზე ერთად, მაგრამ გამოცდილებისთვის თითქოს სჯობს, შენ როგორ ფიქრობ?

-არც კი ვიცი რა გითხრა, სელტიკზე ყოველთვის აფრენდი და მათი გულშემატკივრები შენთვის მისაბაძი მაგალითი იყო და ახლა ცხოვრება შანსს გაძლევს, ან გამოცდას გიწყობს, მეც კი დავიბენი, იქ რომ ვერ ვივლი შენს მატჩებზე

-ღამე არ მძინავს, იმდენს ვფიქრობ, მაგრამ უფრო წავალ, წამოხვალ?

-რა ???

-არ მინდა აქ რომ დაგტოვო 

-ნუ გააფრინე, სანდროს და ბაბუს არასდროს დავტოვებ

-ვიცი...

თაკო თვითმფრინავში იჯდა და სული ეკვრებოდა, რამდენი რამ ჰქონდა მოსაყოლი, წარმოიდგენდა მეგობრების სახეებს საჩუქრების დანახვაზე, იმას თუ როგორ გაუხარდებოდა მათი ნახვა, ლუკა და ნუცა აუცილებლად დახვდებოდნენ, გაიქცეოდა ლუკასკენ და ისიც ეტყოდა, რომ აკლდა და ახლა ყველაფერი დალაგდა, ამ ექვსი თვის მანძილზე ლუკაზე ფიქრი არ შეუწყვეტია, ძალიან ახლოს იყო მასთან და გრძნობაც სცდებოდა მეგობრობას, თითოქოს მისგანაც გრძნობდა იგივეს, მაგრამ ეს შეიძლებოდა ილუზია ყოფილიყო...

-15 წუთში შენთან ვარ და ჩამოდი

-კარგი ლუკა

ნიკაც აუცილებლად იქნება, ერთი თვე გავიდა, რაც არ უნახავს და ახლა ნახავს, ყვითელი ქვედაბოლო ეცვა და ლურჯი მაისური, თმა გაშლილი ჰქონდა და ოდნავ სველი, რაც ყოველთვის მისი თმის დახვევას იწვევდა, მთის მზეს თავისი კვალი დაეტოვებინა მის სხეულზე...

გასვლისას სარკეში კიდევ ერთხელ ჩაიხედა

გაეღიმა და კიბეებზე ჩაირბინა

ნიკა მანქანიდან გადმოსულიყო და ნენეს ელაპარაკებოდა, სადარბაზოდან გამოსულს ეს კადრი მოხვდა თვალში, ჯერ გონებამ დაინახა და თვალს მიაწოდა ინფორმაცია, თუ პირიქით მოხდა, ამას ზუსტად ვერ გაიგებდი...

ნუცამ სიმშვიდე შეინარჩუნა და მიუახლოვდა მანქანას

-ნუც როგორ ხარ ?

-კარგად ნიკუშ

-გაიცანი ეს ნენეა, ჩემი თანამშრომელი

-სასიამოვნოა

ნუცამ მანქანაში შეიხედა და ლუკა რომ ვერ დაინახა, შიშმა შეპყრო, თითქოს ის სიმშვიდე, რასაც წამის წინ ამჟღავნებდა გაქრა, მაგრამ მალე დაბრუნდა, რადგან ლუკა უკვე მისკენ მოდიოდა, მწვანე მაისური ეცვა, ჯინსები და ნიკას ნაჩუქარი კეტები...

-ნუცა, რა ლამაზი ხარ შვილო

-აჰაჰაჰა, მადლობა

-ჰმ, რუჯი ახლა დაგეტყო, მოდი ერთი ჩაგეხუტო

-ავად ხარ რა

-ვიცი...

ნუცას სველ თმას ლუკას სახე შეეხო, გაზაფხულის წვიმის ეფექტი ჰქონდა, რომელიც თან რაღაცას გახსენებს და თან გაგრილებს, სველი თმა ამძაფრდება სუნამოს სუნს, რომელმაც ლუკას ტვინამდე ააღწია და ჩახუტებაც გაუგრძელა, თმებმა დაფიქრების საშუალება მისცეს ლუკას, ეს ყველაფერი წამები გრძელდებოდა, მაგრამ იფიქრებდი ორი კვირა რაც უნდა ეფიქრა, ყველაფრის ფიქრი ახლა მოასწროო...

აეროპორტს მიუხალოვდნენ, მანქანა გააჩერეს და მიხვდნენ თაკოს უკვე მალე ნახავდნენ...

ფრენა არ გადადებულა, ანუ მალე ჩამოვა

თაკოს მშობლები, ძმა, მეგობრები, ყველა ელოდა ამ ერთ პატარა გოგოს, რომელსაც საკუთარი ბედნიერება სხვის ბედნიერებაზე წინ არასდროს დაუყენებია, ამ ყველაფერს გრძნობდნენ ადამიანები...

თაკო უკვე ჩამოდნებს იღებდა, ისე ჩქარობდა, ხან რა დაუვარდა, ხან რა, მორბოდა, მერე ანალებდა ნაბიჯს და მერე კვლავ მორბოდა, ნუცა ყველაზე წინ იდგა და პირველმა ზუსტად მან დაინახა...

-თაკოოოო, თაკოოოოოო

დაეჯახა ხალხს და მისკენ გაიქცა, თაკომ ჩამოდანს ხელი გაუშვა და ნუცა გულში ჩაიკრა

-არ მჯერა, რომ დადგა ეს დღე ნუც

-არც მე, აქ ხარ

მშობლები

ძმა

ნიკა

მეგობრები

ლუკამ თითქოს ყველას აცადა მისი ნახვა და თითქოს იცოდა, რომ ყველაზე ძალიან მისი ნახვა გაუხარდებოდა და თავი ბოლოსკენ შემოინახა

-ჰეი შენ

-თაკუნა

-მეგონა აღარ მოხვიდოდი

-ვაცადე ყველას

-მენატრებოდი

-მეც და შენს ჯგუფს ვუსმენდი

ლუკამ ხელში აიყვანა და დააბზრიალა

საქმეში თაკოს მამა ჩაერია და ყველა თავისთან დაპატიჟა...

-ნიკუშ არ წამოხვალ ?

-ნენეს დავტოვებ სახლში და წამოვალ

-წამოდი ნენე შენც

-ხვალ ადრე ვდგები და არ შემიძლია

-კარგი მაშინ, სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა

-ჩემთვისაც ლუკა...

ლუკა და ნუცა თაკოს ლოგინზე იყვნენ წამოწოლილები და ექვსი თვის ამბებს ერთად აყოლინებდნენ...

-ლუკა, ეს პარკი შენ

-რა არის, რაღაც ძალიან დიდია, კარავი, აუ შენ ვერ ხარ, რა მაგარია

-ნუც ეს სულ შენებია

-ჩემები? ვაიმე აპარატი, გამორიცხულია, შენ არ ხარ დალაგებული...

ოთახში კიდევ ბევრი შეძახილი იყო, ბოლოს თაკოს მამა შემოვიდა და ყველა სუფრასთან იხმო...

პირველი უხარხული წამი მაგიდასთან მოხდა, თაკო ფიქრობდა, რომ ლუკა მის გვერდით დაჯდებოდა, რადგან ექვსი თვის წინ სულ ასე ხდებოდა, ნუცა სკამისკენ მიდიოდა და ლუკა ვერ მოსწყდა მას, იცოდა არ სვამდა და არ უნდოდა მოეწყინა, ნიკაც მოსული იყო და თაკოს მამის გვერდით დაჯდა...

თაკო ფიქრებმა წაიღო, მაგრამ ახლა ვერაფერს იკითხავდა...

დაილია ბევრი, როგორც ხდება ხოლმე, ნიკა თითქმის სულ ტელეფონში იყო ჩარგული, მხოლოდ ხანდახან გახედავდა ნუცას, რომლის სახეც ლუკას მხარზე იყო მოთავსებული

-ხო არ დაიღალე ნუც?

-არა, არა

-თუ რამე თქვი და გაგაცილებ

-არა ლუკ, ძლივს თაკოს ვხედავ

-მაშინ გაგვიმარჯოს, ცხვირი მაინც მოწიე ლამაზი...

ამ ყველა დეტალმა ერთად მოიყარა თავი თაკოს გონებაში და ჩამოსვლის ხალისი სადღაც ყავისფერ გარემოში წაიღო, თაკო ცდილობდა დაწევას, უნდოდა ხასიათის შენარჩუნება, მაგრამ ვერ ახერხებდა, ბოლოს აივანზე გავიდა მოწყენილი...

-მოიწყინა რაღაც, წამო გავიდეთ

-არა ლუკა, შენ გადი

-კარგი

აივანზე იდგა და სარეცხის თოკზე ათამაშებდა თითებს, ლუკა ხვდებოდა რაშიც იყო საქმე და ისიც იცოდა, რომ მისი მოწყნილობის მიზეზი იყო, მაგრამ არ უტყდებოდა საკუთარ თავს

-თაკ

-რა იყო ?

-ნუ ხარ მოწყენილი

- არ მაქვს მიზეზი?

-არა, ხომ დაბრუნდი, ჩვენ აქ ვართ

-შენ აღარ ხარ თითქოს, რაღაც ისე აღარ ხარ

-ალბათ გადაგეჩვიე ცოტა

-ეგ არ მიგულისხმია

-ან ნიკას რა სჭირს, ან ნუცას, რა ხდება ვერ გავიგე

-დაშორდნენ, არ გითხარი ადრე, არ მინდოდა ჩაგშხამებოდა ყველაფერი...

თაკო უყურებდა და ვერ ხვდებოდა, მათმა დაშორებამ რა გავლენა იქონია მათ ურთიერთობაზე, მაგრამ ცხადი იყო, რომ ყველაფერი შეიცვალა და ახლა ახალ რეალობაში მოუწევდა ცხოვრება, რომელიც არც ისე ნათელი იყო...

-არ მინდა, რომ რაღაც გაუგებრობა იყოს

-არ იქნება თუ გამარკვევ

-ჩვენ ხომ ვმეგობრობდით 

-მე მეგობრობაზე მეტი მეგონა ბოლოს

-იყო, მაგრამ გაქრა, ვერ მოგატყუებ, იყო, მაგრამ ახლა მინელდა

-გასაგებია, მაგრამ...

ხანდახან ვისწრაფით გმირობისკენ, გვინდა დავეხმაროთ ადამიანებს, მერე ვამაყობთ საკუთარი საქციელით და სადღაც ქრება ეს აღტკინება. სიკეთის კეთება თითქოს სიჩუმეს მოითხოვს, მაგრამ ჩვენ მაინც გვიყვარს ხალხისთვის საკუთარი კარგი ადამიანობის დამტკიცება...

ვეწეპებით ადამიანებს და ვიწეპებთ მათ, მერე ვიწყებთ გადაწეპვას, რომ როგორმე დავაღწიოთ ამ მიჯაჭვულობის ძალას თავი, მაგრამ არაფერი გამოგვდის...

ხშირად მოდის გულგრილობა არა მხოლოდ ადამიანების, არამედ ცხოვრების და საკუთარი თავის მიმართაც, ზუსტად ამ დროს მოიყრის თავს იმ ადამიანების სიყვარული, ვინც არის ჩვენს ცხოვრებაში, ყოფილა და იქნება და გვაძლევს ბიძგს, ბიძგს რომ წამოვხტეთ და არ გავუშათ სიცოცხლე ხელიდან...

ერთმანეთის სიყვარულს დიდი ძალა აქვს...