ძალიან ბევრი საქმე მქონდა, სამეცადინო, დასალაგებელი, მაღიაზიებში სასიარულო, დაქალის ბავშვიც უნდა დამეტოვებინა, მაგრამ მხოლოდ ეს უკანასკნელი გავაკეთე...
თეო დილით მოვიდა, ბავშვი მომიყვანა და გაიქცა სამსახურში...
მეგობრის ბავშვი ერთ-ერთი ყველაზე ახლობელია ადამიანია, იმის შვილი, ვისიც არასდროს შეგრცხვენია, ვისთანაც ყველაზე ბუნებრივი ხარ...
ლოგინში ჩავაგორე, წიგნი ავიღე, საჭმელი მოვიმარაგე და 5 საათი ისე გამიფრინდა აღარ მახსოვს, მერე თეოც მოვიდა და მიყვებოდა მთელი დღის ამბებს, ნახევარი არ მესმოდა, ეს ფაქტიურად მეგობრის "ღალატია", მაგრამ რა მექნა, გუშინდელი დღის მერე კიდევ კარგად ვიყავი...

მაგისტრატურაზე ვაბარებ, კერძოდ ფსიქოლოგიურზე და ძალიან დიდი შრომა ჩავდე ამ ყველაფერში, ახლა ამ თავზედატეხილი გრძნობის გამო ყველაფრის წყალში ჩაყრა, საკმაოდ დიდი უსამართლობა იქნება საკუთარი თავის მიმართ და მაინც, რასაც უნდოდა იმას მიკეთებდა ეს გრძნობა, მაგდებდა, მაძინებდა, მამღერებდა, მომაწყენდა, უმადობას იწვევდა და ხან პირიქით...

მეორე დღეს მაღვიძარას დავასწარი, სამსახური მელოდებოდა და 1000 შეკითხვა, თუ რატომ და რისთვის წავედი ამ ადამიანთან ერთად, თან სად წავედი და რას ვაპირებ მომავალში და ქართველი აღარ მეყო და ახლა უცხოელებზე გადავედი.
დილის სუსხი შემომეფეთა სახეში, მაგრამ კარგად გავუგეთ ერთმანეთს, თითქოს მაფხიზლებდა, რომ საბოლოოდ არ ჩავძირულიყავი ამ ყველაფერში.
სამსახურში მდუმარედ შევედი, მაგრამ თანამშრომლების ღიმილიანი სახეები რომ დავინახე, ამან ცოტა ამანერვიულა, არ ვიცოდი ტყუილი უნდა მეთქვა, თუ ზოგადი სიმართლისთვის მომეყარა თავი, მაგრამ რომელი იყო სიმართლე და რომელი ტყუილი ეს ჯერ საკუთარ თავში უნდა გამერკვია, ეს კი არც ისე ადვილი პროცესია...

-აბა კითხვებით დავიწყოთ, თუ თავად მოგვიყვები რა ხდება ?
-რა უნდა მოგიყვეთ? რა უნდა მომხდარიყო?
-მუსულმანი გაკლია, ოჯახში იციან?
-არაფერი ხდება, სახლში მიმიყვანა უბრალოდ

აჰა, მეორე ტყუილიც ვთქვი, ერთი ოჯახში და მეორე აქ, რას ვიტყუები, ჩემი ცხოვრებაა და რასაც მინდა იმას ვუზამ, მაგრამ თითქოს მაინც რაღაც "პასუხისმგებლობა" გვაკისრია საზოგადოების წინაშე, მაგრამ ზუსტი სიტყვა ვერ მოვუძებნე ამ ყველაფერს.

-შემეშვით რა, არ მაქვს თქვენი თავი
კომპიუტერს მივუჯექი, მუსიკა ჩავრთე და წავედი სადღაც შორს...

მანქანი შემოვიდა, ყოველთვის ვგრძნობ, როცა მოდის, მაგრამ დღეს  განსაკუთრებულად დამძაბა ამ ყველაფერმა, არ ვიცოდი როგორ უნდა მივსალმებოდი...
შემოვიდა, კომპიუტერს თვალს არ ვაშორებდი, მაგრამ თან ვხედავდი გვერდიდან, ეტყობა ისეთი გაყინული სახე მქონდა, რომ მოსვლა ვერ გაბედა, ლიფტში შევიდა, ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და სანამ ლიფტი დაიკეტებოდა შევხედე, მიყურებდა, მაგრამ საკმაოდ გაბრაზებული მომეჩვენა და ეს მესიამოვნა, როცა შენს გამო ბრაზდებიან, ანუ ადამიანისთვის წარმოადგენ რაღაცას და არა მხოლოდ რაღაცას...

ზარმა გამომახიზლა, გიო მირეკავდა, ზუსტად ამ დროს იცის დარეკვა, გიო ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ერთ სართულზე ვცხოვრობთ და ერთად გავიზარდეთ, ახლა გზას აცდა, თავად ასე ამბოს და ვიმეორებ მეც, მაიმუნობს რაღაცეებს, ამ "რაღაცეებს" მაიმუნობას რატომ ეძახიან არ ვიცი, მაიმუნები არ ერთობიან აშკარად ასე

-ხო გიო
-ცუდად ვარ
-რა გჭირს ?
-დავლიე გუშინ
-მერე მე რა გიშველო, ხან სვამ, ხან იმ ტაბლეტებს ყლაპავ, გევასება ჭაობი და აიტანე ახლა ცუდად ყოფნა 
-ჩართე ხომ სისასტიკე?
-რა ვქნა აბა, ძალიან მიყვარხარ და მეზიზღები თან, რადგან ჭაობში ხარ, თან უარესად ეფლობი
-გუშინწინ ვინ მოგიყვანა მანქანით ?
-შენ რა იცი?
-აივანზე ვიჯექი და დაგინახე, ის ტიპიც დავინახე, სანამ არ ახვედი იდგა სადარბაზოსთან, რა უქენი ასეთი, ცუდი ტიპი ხარ რა
-რატომ?
-რადგან არ იქნები მაგასთან, შენ უცხოელს ვერ აიტან
-აივნიდან მაგის უცხოელობა რომ შეამჩნიე, ეს არის საოცრება
-არ მეშლება მსგავსი ამბები, კარგი წავედი და გნახავ საღამოს
-შემეშვი რა
-იმ ებრაელზეც ასე გეუბნებოდი, მაგრამ არ მიჯერებდი
-მომშხამე უკვე, წადი
-გკოცნი

ჩემი ცხოვრების გველია გიო, მაგრამ ბავშვობის წლები მთავარი წლებია ადამიანის ცხოვრებაში, რადგან ამ დროს ვდგამთ მთავარ ნაბიჯებს გაზრდისკენ და ძალიან ბევრი თვისება, რასაც ამ დროს ვიძენთ მიგვყვება ბოლომდე, ან თითქმის ბოლომდე...

შესვენება პირველზე ეწყება ხოლმე, მაგრამ არ ჩანდა ამჯერად, აღარ დავუცადე, ავდექი და წავედი სასეირნოდ, არ უნდა დადგა სცენები და ვითომ არ უნდა შეეფეთო ადამიანებს, მაგრამ ჩვევაში რომ გაქვს ქცეული, არ არის ადვილი გადაჩვევა, თუმცა დღეს ვცადე ერთი პატარა გამარჯვება განმეხორციელებინა საკუთარ თავზე, სოკოს სუპი შევუკვეთე, ვიჯექი ჩემთვის მარტო და თავს საკმაოდ კარგად ვგრძნობდი.
მერე წიგნის მაღაზიაში შევიარე, რა მინდოდა არ ვიცოდი, მაგრამ მინდოდა რამის ყიდვა, ისევ ფსიქოლოგიის განხრით ვიყიდე რაღაც, იმ იმედით რომ ამასაც აუცილებლად წავიკითხავდი...
 სამსახურს ვუახლოვდებოდი და კართან დამხვდა, ეს მოულოდნელი შეხვედრები ყოველთვის მღუპავდა ცხოვრებაში, გულმა ისეთი შემომცხო, მეგონა გადმოვრდებოდა საგულედან და ხელის ისეთი მოძრაობა გავაკეთე თითქოს მისი  დამეჭირა მინდოდა
-შეგაშინეთ ?
-დიახ, მოულოდნელობები მაშინებს
-დღეს კიდევ რომ დაგპატიჟოთ სადმე, თავხედობა იქნება ?
-იცი, მგონი ძალიან ჩაკეტილი ხარ და გეშინია ბევრი რამის ცხოვრებაში
-ბევრი რამის არ მეშინია, მაგრამ თქვენ რაც შეგეხებათ, აი ამასთან დაკავშირებით ბევრი რამის მეშინია
-რატომ?
-მზარავთ
მახსოვს გამეღიმა
-ეს კარგია?
-თქვენთვის კი, მაგრამ ჩემთვის არა, ძნელია შიშში ცხოვრება

საღამოს გიო უნდა მენახა, მაგრამ ამ საქმეს გადადება ემუქრებოდა 

-კარგი წავიდეთ

ნეტავ სადამდე მიმიყვანდა ეს ყველაფერი, თუ არ დამანგრევდა ეს უკვე წარმატება იქნებოდა, საღამოს მხიარულად ვიყავი, თმა გავიშალე და სარკეში საკუთარ თავსაც ვუღიმოდი...
-წავედით ?
-კი

მასთან თავს ძალიან თავისუფლად ვგრძნობ, მთელი დაძაბულობა სადღაც მიდის და თავი ყველაზე დაცული მგონია.
-როგორ ჩაიარა დღემ?
-კარგად, დილას თუ არ ჩავთვლით
-ვიცი რასაც გულისხმობ, ჩემი დილაც არ ბრწყინავდა და მგონი იგივე მიზეზით
-ვერ მოვახერხე გამარჯობის თქმა
-საზოგადოება გაბრკოლებთ ალბათ
-კი და ძალიან ბევრი კითხვა
-ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა და იმიტომ ვიკავებდი თავს, არ მინდოდა უხარხულობა შემექმნა თქვენთვის
-ცხოვრება უხერხულობით არის სავსე

ჩემს საყვარელ ბარში წავიდეთ, ჩუმი ადგილია და ძალიან გემრიელი საჭმელები აქვთ, ვუყვებოდი საკუთარ თავზე, მისმენდა და ძალიან ბევრ რამეს იმახსოვრებდა, თითქოს წიგნს კითხულობს და რაღაცას ინიშნავსო. წითელ ღვინოს ვწრუპავდი და ძალიან მიხაროდა ეს წამები, რადგან ვიცოდი, რომ ოდესმე დამთავრდებოდა, ზოგადად რაღაცის დაკარგვის შიში რომ გაქვს უფრო გიხარია და ირგებ ამ კონკრეტულ რაღაცას

-საქართველოში ჩამოსვლა არ მინდოდა, მერჩივნა საკუთარ ქვეყანაში ვყოფილიყავი, მაგრამ სამსახურში ყოფნის პირველმა დღემ ყველაფერი შეცვალა, მახსოვს შემოვედი და თქვენი თმები იყო პირველი, რაც დავინახე, შეიძლება გიჟად ჩამთვალოთ, მაგრამ ამ წამმა ცხოვრება ამომიტრიალა, ნაწნავი გქონდათ დაწნული და ამან მიმაჯაჭვა, ეს რაღაც საოცრება იყო, ასეთი რაღაცეები მეგონა მხოლოდ წიგნებში ხდებოდა, მაგრამ არც იქ წამიკითხავს მსგავსი რამ, მახსოვს მერე გამომხედეთ, მაგრამ ეს არ გემახსოვრებათ და იქ დამთავრდა ყველაფერი, ანუ ძველი ცხოვრება დავტოვე უკან, სადღაც სამშობლოში და დაიწყო რაღაც ახალი...
ასეთი ძლერი გრძნობები აფერხებს ადამიანებს და თან საოცრად ძლიერს ხდის, ყველაფრის გაკეთება შემოძლო თქვენს გამო და ახლაც ასეა

ცოტა გაოცებული ვუსმენდი, მოსმენის მეტი რა უნდა მექნა, ან რა უნდა მეკითხა ვერ ვხვდებოდი, ადამიანი თავისი გრძნობების შესახებ მესაუბრებოდა, ასეთ დროს გაჩუმება ყველაზე სამართლიანი გადაწყვეტილებაა, სხვა ყველაფერი თვალთმაქცობა იქნებოდა ჩემი მხრიდან...

ჩემი საყვარელი ადგილები დავათვალიერებინე, ალბათ ბევრჯერ იყო აქ ნამყოფი, მაგრამ ყველაფერს დიდი ინტერესით ადევნებდა თვალყურს, მგონი ამ ინტერესის გამო მომწონდა ყოველდღე უფრო და უფრო...
მერე ნაყინი ვჭამეთ, ციოდა, მაგრამ ნაყინის ჭამა ყოველთვის შეიძლება...
გიო იკლებდა ტელეფონს, მაგრამ არ ვპასუხობდი, არ მქონდა მაგის თავი...
ეზოში შემოვედით მანქანით, სანამ გადმოვიდოდი, დავინახე სადარბაზოსთან მდგარი გიო და მანქანაში დავრჩი
-ვინ არის?
-მეგობარია
-გასაგებია
-რა არის გასაგები?
-ის რომ მეგობარია

ძალას ვიკრებდი მანქანიდან გადმოსასვლელად, თან ზუსტად ვიცოდი, რომ მანქანა დამახსოვრებული ექნებოდა და ფეხს არ მოიცვლიდა იქიდან, სანამ არ გადმოვიდოდი, არაფერი გამომდიოდა... მანქანა დაიძრა და აწყვეტით მოვშორდით ეზოს...

საკუთარი თავი სულ კონტროლში ვერ გეყოლება, ხანდახან ეშვები და თავის ნებაზე უშვებ, არადა ამ კონტროლს დიდი ძალა აქვს, რომ ზომიერად გამოიყენო ჯერ გონება და მერე გული, ან პირიქით...
ნახვამდის
მშვიდობით
დროებით
ამ სიტყვებიდან "დროებით" ალბათ საუკეთესო ვარიანტია იმისთვის, რომ ადამიანს იმედი ჰქონდეს, იმედი იმის, რომ მორიგი "გამარჯობა" იქნება ოდესმე...
მაგრამ ხანდახან მხოლოდ მოგონებებში ვხვდებით ერთმანეთს...
რაღაცის გადაზედმეტება, თავისუფლების შეზღუდვას იწვევს...