თბილისში ამინდი გამოვიდა და ხალხი ცოტა გამხიარულდა, ყველგან იგრძნობა ეს მუხტი, ტრანსპორტშიც კი...
მეც კარგად ვგრძნობდი თავს და ამის მიზეზი მხოლოდ ამინდი არ იყო, სიმშვიდე მოსულიყო გულში, ყველაზე ძალიან ეს გრძნობა მიყვარს, როცა არაფერი მაფორიაქებს და შემიძლია გული და გონება თანაბრად გამოვიყენო...

სამსახურში წასვლამდე ვირბინე, მერე ნიკუშა გავაღვიძე, მოვუმზადე გემრიელი საუზმე და ბაღში წავიყვანე, სამსახურში ფეხით წავედი და არც დავაგვიანე...
ოფისის კარი რომ შევაღე, იქაც ბედნიერი სახეებით დამხვდნენ და მაგიდას მივუახლოვდი, ვიღაცას ყვავილები მოეტანა, კინაღამ გული გამისკდა, ისე სხვათაშორის ვიკითხე, თუ ვინ მოიტანა და პასუხის მოსმენა ძალიან მაშინებდა...

-გიო იყო დილით მოსული და დაგიტოვა
-გიო?
-ხო გიო, შენ ალბათ შენი მუსულმანი მეგობარი გეგონა
-რა საოცრებაა ასე ადამიანის მოხსენიება, არაფერი გეშველება...

გიოს მესიჯი მივწერე და მადლობა გადავუხადე, მსგავსი ამბები ადრე უფრო იცოდა, როცა სრულ ჭკუაზე იყო და ახლაც ამ საქციელით იმედი მომეცა, რომ ცოტა აზრზე მოდიოდა...

ნინია დილიდან "ფორიაქული" საუბრით გამოირჩეოდა, ათასჯერ შემეკითხა, თუ რამდენად სწორი გადაწყვეტილება იყო სომხეთში წასვლა და ბოლოს იმდენი ქნა, რომ მეც ამანერვიულა და ჩემი სიმშვიდე მიისაკუთრა...
საღამოს დიდი გზა გვქონდა წინ, ამიტომ დროულად შევუდექი საქმის კეთებას, ისე გამიტაცა ამ ყველაფერმა, ბოლოს მუღამიც დავუჭირე და მინდოდა სულ მემუშავა. ასე იცის ყველაფერმა, თუ კარგად იგრძენი თავი, მერე აღარ გინდა თავის დანებება, ცხრილების შევსებაც რძიან ყავად მოგეჩვენება...

შესვენებაზე შევამჩნიე რომ სამსახურში არ მოსულა და ამან ჩემი სიმშვიდე საბოლოოდ გააქრო, რა დაემართა? რამე ხომ არ მოუვიდა? ათასი კითხვა მიტრიალებდა თავში და ყველაზე სამწუხარო ის იყო, რომ ვერავის დავუსვამდი ამ შეკითხვებს და ვერც ვერავინ მიპასუხებდა...

ნინია სულ ხაზზე იყო, არ ვიცოდი რა მეთქვა, დღემდე ვიცოდი, რომ საღამოს იმას მივყავდით, თუმცა არც ახლა მეპარებოდა ეჭვი, რომ ასე იქნებოდა, რაღაცნაირად ვენდობოდი, მიუხედავად იმისა რომ არ ვიცნობდი კარგად...
7 საათიც გახდა და გამოვედი, მიწისქვეშით უნდა გადავსულიყავი გაჩერებამდე და ამ დროს მხარზე მისი ხელი ვიგრძენი, სანამ მოვიხედავდი, ვიცოდი, რომ ის იყო...

-არ მელოდებით და ისე მიდიხართ ?
-იმედი მაქვს იქიდან რომ ჩამოვალთ, მაშინ მაინც გადაეჩვევი თქვენობით საუბარს
-არ მგონია ასე მოხდეს, ამით პატივისცემას გამოვხატავ თქვენდამი, რომელიც ყოველდღიურად იზრდება
-რა ზრდის?
-სიყვარული

ვხვდებოდი რომ ეს ყველაფერი მკლავდა, რადგან ვიცოდი ტანჯვად უნდა მექცია ეს გრძნობა მისთვის, ამას სპეცილაურად არ გავაკეთებდი, მაგრამ საკუთარი ხასიათი კარგად მქონდა შეცნობილი და თუ არ შევიცვლებოდი, ტანჯვა მისთვის გარდაუვალი იყო.

-ოჰ ქამ ონ რა 
-ძალიან მწყინს, თუ არ გჯერათ
-კარგი წავედით

სახლში გავიარეთ, ჩემოდანი ავიღე, ნინია უკვე ქვემოთ მელოდებოდა, ერთმანეთი გავაცანი, მხიარული სალმებიც მოვისმინე და მანქანიში ჩავჯექი. ღამე მგზავრობას თავისი მუხტი აქვს, მანქანა ხან რის გამო გავაჩერებინე, ხან რის გამო, ასჯერ მომშივდა, თუ ეს ყველაფერი მოგონილი იყო არ ვიცი, იქნებ მინდოდა დიდხანს გაგრძელებულიყო გზა, ყველაზე ბედნიერი გზაში ვარ ხოლმე, თავად ამ პროცესით ვტკბები...
ნინამ თავისი ფლეშკა ჩაართვევინა, არ ვიცი როკი რამდენად უყვარდა მას, მაგრამ წინააღმდეგობა არ გაუწევია, შუაღამისას ჩავედით...

სახლის უნდა მოძებნა გვქონდა განზრახული, მაგრამ მას თურმე უკვე დაეჯავშნა სასტუმრო, შემრცხვა, მაგრამ ვერ გავუბედე უარის თქმა...
ჩემი და ნინიას ოთახი ძალიან ლამაზი იყო, ყვავილები დაგვხვდა შიგნით და საჩუქარი, რომელსაც ჩემი სახელი ეწერა...
გული მიფრიალებდა, სანამ გავხსნიდი, ცისფერ ქაღალდში იყო შეფუთული, რომ გავხსენი ჩემი წიგნი აღმოჩნდა, რომელსაც ფილმის მერე ჩავუსაფრდი და ძალიან მინდოდა რომ მქონოდა, ისე გამიხარდა, რომ ვიკივლე, ქაღალდიც ზუსტად წიგნის ფერი იყო, რაც ამ ფილმს ვუყურე და ქართულად წავიკითხე, ცისფერი ფერი შემიყვარდა...
ნინიას ეცინებოდა ჩემს საქციელზე, ბოლოს მოვიდა და ჩამეხუტა, კინაღამ ამეტირა, მეგობრებისგან მიღებული გულწრფელი სითბო მატირებს ხოლმე, რადგან ვფიქრობ რომ არაფრით დამიმსახურებია ეს.

მოვწესრიგდით და ძალიან ტკბილად დაგვეძინა...

12 საათი იყო რომ გავიღვიძეთ, სანამ ავდგებოდით ბევრი ვისაუბრეთ, დილის საუბრები ძალიან მიყვარს და უყვარს ნინიასაც.
ფოიეში ჩავედით, ის უკვე იქ იჯდა და თავის ლეპტოპში იყო შემძვრალი, რომ დამინახა გაეღიმა, ფეხზე წამოდგა და მოგვესალმა

-მეგონა საღამომდე არ გაიღვიძებდით
-გვიყვარს ძილი
-მივხვდი
-ისაუზმე?
-კი, მაგრამ თქვენთან ერთადაც სიამოვნებით მივირთმევ, აქ გირჩევნიათ, თუ გავიდეთ სადმე ?
-გავიდეთ, ოღონდ ჩვენ გპატიჟებთ
-კი, როგორ არა
 
ძალიან ლამაზ კაფეში ვისხედით და ვსაუბრობდით, ისე მომწონდა ეს ყველაფერი, რომ მინდოდა სულ ასე ყოფილიყო, რაღაცას მეხუმრებოდა და თვალებში მიყურებდა და თავს ძალიან კომფორტულად ვგრძნობდი, ახლა სულ ვერ ვატყობდი საკუთარ თავს, რომ ოდესმე დავტანჯავდი მას...
ქალაქი ფეხით მოვიარეთ, საღამოს კონცერტზე მივდიოდით და მთელი დღე ნინიას გამხიარულებას ვცდილობდით, აიჩემა იგნორს გამიკეთებს და ამას ვერ გადავიტანო, საბოლოოდ მისი გამხიარულება შევძელით, საღამოს სასტუმროში ავედით, გამოვიცვალეთ და წავედით დანიშნულების ადგილას...

კონცერტი გარეთ ტარდებოდა, ყველაფერი როკის სტილში იყო გადაწყვეტილი, ნინიამ სცენაზე მისი გიტარა შენიშნა და კინაღამ წაიქცა, ძლივს დავიჭირე...
მერე იყო პირველი აკორდიც
მისი გამოსვლაც
და ნინიას ბედნიერი სახეც
ყველა სიმღერა ზეპირად იცოდა, სულ წინ ვიდექით, ხანდახან ჩერდებოდა ხოლმე, ეშინოდა არ შეეჩნია ბიჭს, რომ ყველაფერი ასე ზედმიწევნით ახსოვდა, აკორდებიც კი...
სცენიდან დაინახა და გაუღიმა
აქ მართლა ვიფიქრე ხელში არ ჩამკვდომოდა, რადგან დიდად ვერ გამოხატავს ხოლმე ემოციებს, მაგრამ ზუსტად ვიცი შიგნიდან ფეთქდება და ეს უფრო საშიშია...
2 საათი უკრავდნენ და მერე სხვა ჯგუფმა შეცვალა...
დარჩენა გადავწყვიტეთ, ლუდები ავიღეთ და შავ "პუფებში" ჩავეშვით...

-ნინია როგორ მიხარია რომ ჩამოხვედი

ნინია სულ თეთრი იყო, თურქეთში მიღებული რუჯი ერთ წამში გადაუვიდა

-მეც მიხარია, ძალიან მაგრად დაუკარით
-დიდი მადლობა. კონცერტის მერე ბარში მივდივართ და აუცილებლად წამოდი შენს მეგობრებთან ერთად

ნინია მხოლოდ ახლა მიხვდა, რომ უნდა გაეცნო ჩვენთვის...

ღამე ბარში წავედით და იქ ყველაფერი ის იყო, როგორც საჭიროა...
ბევრი მუსიკა
ლუდი
და გახარებული ნინია
რისთვისაც ჩამოვედით ყველაფერი ახდა და უკეთესადაც კი, ვიდრე ჩვენ წარმოგვედგინა...

მე მასთან ერთად ვიჯექი და ვსაუბრობდი, თავისი ქვეყნის ამბებს მიყვებოდა, ბევრ რამეში არ ეთახმებოდა იქ გამეფებულ ტრადიციებს, მაგრამ ბევრი რამ გამჯდარი ჰქონდა, თუმცა ეს მის ადამიანობას სულაც არ აკნინებდა, უფრო პირიქით...
ლუდს ვწრუპავდი...

-ლუდი ძალიან გიყვართ ხო?
-კი ძალიან... გთხოვ თქვენობით ფორმას შეეშვით
-არ შემიძლია, ასე უფრო მშვიდად ვარ
-რატომ?
-ანუ მგონია, რომ ასე ძალიან ახლოს არ ვარ თქვენთან და დიდი გზა მაქვს გასავლელი...
-მეგონა მოგწონდა ჩვენი დამეგობრების ამბავი
-ძალიან მომწონს, მაგრამ ყველაფერი არც ისე ადვილია
-რას გულისხმობ?

 მაგრამ არაფერი უთქვამს, სადღაც ფიქრებში წავიდა და მეც აღარ ჩავეძიე...
ნინიასკენ გადავიდა ჩემი მზერა, რომელიც ძალიან ბედნიერი ჩანდა, მასთან ერთად იჯდა და იცინოდა, მერე ჭიქა მიუჭახუნა და თმები აუჩეჩა...
გული მე გამისკდა და წარმომიდგენია ნინიას რა დაემართებოდა...

გარეთ გამოვედით სასეირნოდ, ნინია ბარში დავტოვე...

თბილი ამინდი იყო, მიყვარს მშვიდი ნიავი რომ დამთამაშებს ხოლმე სახეზე, თავი მხარზე ჩამოვადე, როგორც მაშინ იმ წვიმიან დღეს...
მერე კი მივხდი, რომ ლოყაზე მეფერებოდა...

გარემო ახდენს ადამიანზე გავლენას, ანუ ამინდსაც შეაქვს წვლილი ადამიანის ჩამოყალიბებაში...
დღეს თბილისში კარგი ამინდია და ყველა გახარებულია, მაგრამ წინა დღეებში რომ არ ეწვიმა, ასე კარგად ვერ შევამჩნევდით მზეს...
ჯერ შემოდგომაა და თავის მოვალეობას პირნათლად ასრულებს, ხან წვიმს, ხან ქარია და მზესაც არ გვაკლებს და სავარაუდოდ ნოემბრის ბოლომდე კიდევ შემოგვთავაზებს ხოლმე...
მეგობრები ყოველთვის გვერდში იქნებიან, მაშინაც კი, როცა დედამიწაზე დავშორდებით ერთამანეთს, რადგან მეგობრული სიყვარული მიწას ცდება, უფრო დიდია ვიდრე დედამიწა...