არსებობენ ადამიანები, ჩაგკიდებენ ხელს და გადაგარჩენენ. ასე მოხდა გუშინაც, ჩამკიდა ხელი, წამიყვანა ჩვენს საყვარელ ადგილას და გადამარჩინა.
ისეთია, ყოველთვის რომ გაქვს მისი იმედი და იმ დედამიწაზე ცხოვრობს, რომელზეც შენ:)
ერთი წამი ცვლის ყველაფერს.
ადამიანში არის ძალა, რომ ცხოვრება თავდაყირა დააყენოს. გაუშვას ყველა დოგმა და დაიბადოს თავიდან, შეიგრძნოს ეს კონკრეტული წამი და შეისუნთქოს ბოლომდე...

ბარში ვისხედით, სანგრიას ვწრუპავდით და გვიხაროდა ერთმანეთი, ვხვდებოდი რომ მეძლეოდა ძალა სიცოცხლის.

-რას აპირებ ახლა?
-გეგმა არ მაქვს
-მგონი ეს ყველაზე კარგია.

თბილისში დაცხა, რაც შეიძლება მეტი წყალი უნდა დალიო ადამიანმა, რაც შეიძლება მეტი ადამიანი ნახოს, მოიაროს ახალი ადგილები, წაიკითხოს ახალი წიგნები, უყუროს ახალ ფილმებს, იტრიალოს და იბზრიალოს :)

გუშინ არ ვიყავი კარგად და თითქოს მთელი სამყარო გვერდში დამიდგა, ყველა ის ადამიანები შემომიკრიბა გარშემო, რომლებმაც იდეებით და გრძნობებით ამავსეს, ტატუს იდეამაც თითქოს შემომატრიალა სიხარულისკენ და ყველაფერი რიგზე დააყენა :)

არ დასვათ წერტილი, კიდევ ერთხელ დასვით წერტილ-მძიმე <3 

 ახლა რომ ავდგე და ყველა ის საქმე მოვაგვარო, რომელიც მოსაგვარებელია, დავისვენებ მეც და დაისვენებენ ეს საქმეებიც.
-წესით უნდა დაფრინავდე სიცოცხლისგან
-რომელი წესის მიხედვით?
-არ ვიცი...

 შიში არც ისე კარგი მეგობარია, თუმცა შიშის დაძლევის მიზნით, გაკეთებულა დიადი საქმეები, ზოგიერთი მართლა შიშის ჯიბრზე.

დღეს იწყება თამაშები, გადავავლე თვალი და არის ისეთები, რომლებზეც იცი მაგრად ინერვიულებს, რეფლექსურად გახსენდება, რეფლექსად იქცა ეს გახსენება, ჩვევაშია.

წესით ვარჯიშზე უნდა გავდიოდე, მერე კბილის ექიმთან, მაგრამ ეს მეორე ამბის შიში, ხელს უშლის პირველის განხორციელებას.
ახლა მახსენდება, ბავშვობაში არ იყო ასეთი კარგი აპარატები და ერთხელ აშკარად ტრავმა მიმაღებინეს ამის გამო და ახლა იქ მისვლა მზარავს, თუმცა რაც მალე მიხვალ, უკეთესი.

ერთი შეხედვით რა ადვილია შიშის დაძლევა, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით.

-და მაინც, როგორ მოიქცევი ნეტავ?
-ალბათ ავდგები, გავემზადები, წავალ ვარჯიშზე, ჩავეწერები ექიმთან და მივალ, ნერვიულობაზე აუცილებლად შაკიკი დამეწყება, მაგრამ ამ ყველაფერს მაინც გავაკეთებ.
-რატომ აკეთებ მაშინ, თუ ამდენი უნდა იტანჯო?
-შენს გასაკეთებელ საქმეს სხვა ვერ გააკეთებს, შეიძლება რაღაც საქმე სხვას გადააბარო, მაგრამ ისევ შენ გაკლდება ეს გამოცდილება, ამიტომ წინ...

წლები გავა და ის წამი... ბართან ახლოს წყალი მოდიოდა, თითქოს მუსიკას დამატებით ფონს უქმნისო, გარეთ ვიდექი, ვიღაც კიდევ იდგებოდა ალბათ, რაღაც გავცვალეთ ჰაერში, რაღაც მოუხელთებელი და დღემდე ეს ”გაცვლა” მაძლევს ძალას, რომ ვებრძოლო შიშს...

”თაგო”
25:06:2016

  ინგლისი გერმანიას შეხვდა ფინალში და ყველაფერი ასე დაიწყო, იქნებ არც დაიწყო, იქნებ მხოლოდ გაგრძელდა.
მახსოვს ავტობუსში ვიჯექი, მუსიკას ვუსმენდი და გონებაში რაღაც ისტორიებს ვთხზავდი, თან მეღიმებოდა, მერე ვიფიქრე დავწერთქო. მოვედი სამსახურში, სიგრილე უკვე ჩართული იყო, წყალი დავისხი და წერა დავიწყე.

ადგილები წინასწარ დავჯავშნეთ, დილიდან მძიმედ ვგრძნობდით თავს, ადრე შევიკრიბეთ და დალევა დავიწყეთ, სხვანაირად ამ ყველაფრის გადატანა რთული იქნებოდა, ან პირიქით.

ტეკილა ტეკილას ცვლიდა, ჩვენ ვიცინოდით, ბარში ხალხი იმატებდა. მახსოვს როგორ შემოვიდა, სევდიანი ჩანდა, როგორც ყოველთვის, მაგრამ თავდაჯერებული, ჩვენთან ახლოს ქონიათ დაჯავშნილი, გამიხარდა და რატომ არ ვიცი. ყოველთვის მიხარია, როცა ახლოს არის, ძალას მაძლევს სიცოცხლის, რომ ვიცნობდე შეიძლება სხვანაირად მეფიქრა, ან უფრო გამყარებოდა ეს აზრი.
ახლა ვზივარ და მეშინია, ისე არ გამიტაცოს ამ ამბავმა, რომ რეალობის აღქმა დავკარგო, თუმცა როგორ დავადგენთ რა არის რეალობა, ის რაც ჩვენს თავს ხდება, თუ ის რაც გვაბედნიერებს.

 ვგრძნობდი მის ახლოს ყოფნას, რაღაც უცნაური საჭმელი შეუკვეთა, მეცინებოდა, თუმცა არ მივსალმებივარ, ასე არ ვესალმებით ხოლმე ერთმანეთს, თუმცა ხანდახან ვესალმებით კიდეც.

ბრიტანეთში ჩატარებული რეფერენდუმის შესახებ საუბრობდა, საკუთარ აზრებში დარწმუნებული იყო, როგორც ყოველთვის, მე ალკოჰოლი მეკიდებოდა და სადღაც სხვაგან მიმათრევდა, აქ მინდოდა დარჩენა, მაგრამ აღარ ვეჭიდავე საკუთარ ფიქრებს და მეგობრებს შევუერთდი, ფეხბურთზე გაგრძელდა საუბარი და მეც მთელი არსებით ამ საუბარში გადავეშვი.

ნახევარი საათი და იწყება, აშკარად ნერვიულობდა, ფეხს აცანცარებდა, მეცინებოდა, მინდოდა სულ 10 ივლისი ყოფილიყო, მაგრამ არ ჩერდება ეს დრო, ხელიდან მისხლტებოდა, მეც მივუშვი და მასთან ერთად მივდიოდი.

დამატებითი დრო.
ვერ გადავიტანთ.
პენალტებიც.

პენალტებს ძირითადად ფეხზე დამდგარი ვუყურებ, ვიდექი ჩემი მეგობრის გვერდით, რომელიც ინგლისში ცხოვრობდა და უელსიც ძალიან უყვარს, რაღაცას მელაპარაკებოდა, ეტყობა უნდოდა რომ დავწყნარებულიყავი, არადა ტეკილა იმიტომ დავლიე,  რომ ნერვები მომედუნებინა, თუმცა ყველაფერი პირიქით მოხდა.

 ბოლო პენალტია, თუ გაიტანს, ვიგებთ, რუნი დაარტყამს.
ვგრძნობ რომ ხელი ხელს ეხება, ავხედე. როდის ადგა სკამიდან, როდის მოვიდა ჩემთან...
ნერვიულობისგან ხელი მაგრად ჩამკიდა, გულისცემა ალბათ 187 მქონდა.
გაიტანა.
ყვირილი.
ვეღარ მოვითმინე და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.
-გაჩერდეს ეს დრო რა
-გაჩერდეს, გაჩერდეს...





"თაგო"
11:07:2016