ინგლისი გერმანიას შეხვდა ფინალში და ყველაფერი ასე დაიწყო, იქნებ არც დაიწყო, იქნებ მხოლოდ გაგრძელდა.
მახსოვს ავტობუსში ვიჯექი, მუსიკას ვუსმენდი და გონებაში რაღაც ისტორიებს ვთხზავდი, თან მეღიმებოდა, მერე ვიფიქრე დავწერთქო. მოვედი სამსახურში, სიგრილე უკვე ჩართული იყო, წყალი დავისხი და წერა დავიწყე.

ადგილები წინასწარ დავჯავშნეთ, დილიდან მძიმედ ვგრძნობდით თავს, ადრე შევიკრიბეთ და დალევა დავიწყეთ, სხვანაირად ამ ყველაფრის გადატანა რთული იქნებოდა, ან პირიქით.

ტეკილა ტეკილას ცვლიდა, ჩვენ ვიცინოდით, ბარში ხალხი იმატებდა. მახსოვს როგორ შემოვიდა, სევდიანი ჩანდა, როგორც ყოველთვის, მაგრამ თავდაჯერებული, ჩვენთან ახლოს ქონიათ დაჯავშნილი, გამიხარდა და რატომ არ ვიცი. ყოველთვის მიხარია, როცა ახლოს არის, ძალას მაძლევს სიცოცხლის, რომ ვიცნობდე შეიძლება სხვანაირად მეფიქრა, ან უფრო გამყარებოდა ეს აზრი.
ახლა ვზივარ და მეშინია, ისე არ გამიტაცოს ამ ამბავმა, რომ რეალობის აღქმა დავკარგო, თუმცა როგორ დავადგენთ რა არის რეალობა, ის რაც ჩვენს თავს ხდება, თუ ის რაც გვაბედნიერებს.

 ვგრძნობდი მის ახლოს ყოფნას, რაღაც უცნაური საჭმელი შეუკვეთა, მეცინებოდა, თუმცა არ მივსალმებივარ, ასე არ ვესალმებით ხოლმე ერთმანეთს, თუმცა ხანდახან ვესალმებით კიდეც.

ბრიტანეთში ჩატარებული რეფერენდუმის შესახებ საუბრობდა, საკუთარ აზრებში დარწმუნებული იყო, როგორც ყოველთვის, მე ალკოჰოლი მეკიდებოდა და სადღაც სხვაგან მიმათრევდა, აქ მინდოდა დარჩენა, მაგრამ აღარ ვეჭიდავე საკუთარ ფიქრებს და მეგობრებს შევუერთდი, ფეხბურთზე გაგრძელდა საუბარი და მეც მთელი არსებით ამ საუბარში გადავეშვი.

ნახევარი საათი და იწყება, აშკარად ნერვიულობდა, ფეხს აცანცარებდა, მეცინებოდა, მინდოდა სულ 10 ივლისი ყოფილიყო, მაგრამ არ ჩერდება ეს დრო, ხელიდან მისხლტებოდა, მეც მივუშვი და მასთან ერთად მივდიოდი.

დამატებითი დრო.
ვერ გადავიტანთ.
პენალტებიც.

პენალტებს ძირითადად ფეხზე დამდგარი ვუყურებ, ვიდექი ჩემი მეგობრის გვერდით, რომელიც ინგლისში ცხოვრობდა და უელსიც ძალიან უყვარს, რაღაცას მელაპარაკებოდა, ეტყობა უნდოდა რომ დავწყნარებულიყავი, არადა ტეკილა იმიტომ დავლიე,  რომ ნერვები მომედუნებინა, თუმცა ყველაფერი პირიქით მოხდა.

 ბოლო პენალტია, თუ გაიტანს, ვიგებთ, რუნი დაარტყამს.
ვგრძნობ რომ ხელი ხელს ეხება, ავხედე. როდის ადგა სკამიდან, როდის მოვიდა ჩემთან...
ნერვიულობისგან ხელი მაგრად ჩამკიდა, გულისცემა ალბათ 187 მქონდა.
გაიტანა.
ყვირილი.
ვეღარ მოვითმინე და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.
-გაჩერდეს ეს დრო რა
-გაჩერდეს, გაჩერდეს...





"თაგო"
11:07:2016