მესამედ ჩავედი და კიდევ უფრო შემიყვარდა, ახლობელი და მეგობრული გახდა ჩემთვის. ყველა კუნჭული მნიშვნელოვანია, იქ ცხოვრობ, დრო უფრო საინტერესოა და ნელი.

წამოსვლა ტრაგედიაა, თითქოს სადღაც ჩარჩოში მომაქციეს და არ ვიცი სად გავიქცე, როგორ დავინახო ისევ მთები. ასე თუ გამიჭირდებოდა, ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი, თუმცა ისიც ვიცი, რომ ქალაქურ ცხოვრებას უნდა დავუბრუნდე, მაგრამ ამას როგორ გავაკეთებ, ჯერ გაურკვეველია.

ყველაფერს არ დაწერ და არც იტყვი, რადგან მხოლოდ შენია. ერთი დიდი სიზმარივით გახსოვს ყველაფერი, უცბად გამოგაღვიძეს, შენ ძილის შებრუნებას ცდილობ.

სიცოცხლე შეიძლება წლებია, მაგრამ ჩვენ მაინც წამებად მივიჩნევთ. საინტერესო ისტორიაა, რომელიც ბოლოს მთავრდება, მაგრამ იქნებ სხვა ისტორიას უერთდება, რაღაც ახალი იწყება. იქნებ ჩვენ მართლა დაკავშირებულები ვართ ყველა ერთმანეთთან, იქნებ მე რომ დღეს რაღაცას დავძლევ, ეს სხვასაც დაეხმარება რაღაცის დაძლევაში.

მთებს მოქცეული ჰყავთ ადამიანი, უყვებიან ისტორიებს თავისუფლების შესახებ, ვაჟკაცობის, გამბედაობის და ერთმანეთის დახმარების შესახებ.
ფიქრობ, რომ იქ დაიბადე და სხვა ცხოვრება არასდროს გქონია, ვერ იხსენებ, არ გახსოვს. იქ წაკითხულ ერთ წინადადებას, უფრო დიდი დატვირთვა აქვს, ვიდრე აქ წაკითხულ ერთ თავს.

ქალაქში ბრუნდები, შეკითხვები, ხმაური...

-რა ხდებოდა? მომიყევი რა
-არ შემიძლია, არ ვიცი, როგორ მოვყვე, რომელი სიტყვებით, სად ვიპოვო სიტყვები...
იძინებ, ასე გაქცევა ადვილია!

მერე იხსენებ იმ ადამიანების ღიმილს, სიცილს, გაბრაზებასაც, ხმას, რომელებიც რაღაცას გიყვებოდნენ, გეხმარებოდნენ. შეიძლება ვეღარ შეხვდე, ხანდახან, მხოლოდ ერთხელ გადავიკვეთებით ხოლმე ცხოვრებაში.

-ყავა გინდა ც?
-მინდა.

დეტალებშია დამალული მთავარი ისტორიები.

-აქ ვერ გადავალ
-მე აქ ვარ, დაგეხმარები

-შენ წადი, თუ გინდა, მე მარტო ჩამოვალ
-არა, მარტო ვერ გაგიშვებ

სხვადასხვანაირი მწვანე ერთმანეთში ირევა, უყურებ ამ სილამაზეს და ცრემლი თავისით ჩამოგდის, ვერ ხვდები, რით დაიმსახურე აქ დაბადება. 

-დრო, გაიწელა რა
-არ შემიძლია, აქ ყველაზე ნელა მივდივარ
-როგორ ვიცხოვრო? ძველ ცხოვრებას როგორ დავუბრუნდე?
-არ დაუბრუნდე, ახალი ჰაერი ჩაისუნთქე და დაინახე ის სინათლე, ის ოქროსფერი, რომელსაც სულ ეძებდი. 

 ყველამ ვიცით, რომ დედამიწაზე მოგზაურობა დასრულდება, მაგრამ არავინ იცის ზუსტი წამი.  გაიგებ თარიღს, თუ როდის უნდა წახვიდე, უფრო ბედნიერი ცხოვრებით იცხოვრებო, მაგრამ ასე არ არის, ადამიანებს უნდათ დარჩენა, სიცოცხლე, იმ ადამიანებთან ყოფნა, ვინც ძალიან უყვართ, სიგარეტის მოწევა, ლუდის დალევა, კლუბში წასვლა და ხანდახან უბრალოდ მშვიდად ყოფნა უნდათ და იმის არ ცოდნა, რომ მალე უნდა მიატოვონ აქაურობა.

რამდენი აზრი გამოთქმულა სიცოცხლესთან დაკავშირებით? უამრავი, მაგრამ ზუსტად არავინ იცის, რატომ ვიბადებით და მერე რატომ მივდივართ. 
ალბათ დაბადებაც მძიმე პროცესი იყო და არ გვინდოდა უსაფრთხო მუცლიდან ამ საოცარ სამყაროში შემოსვლა და ახლა დედამიწიდან წასვლა არ გვინდა.

-ადამიანი საკუთარი თავისთვის იბადება, თუ სხვებისთვის? 
-ორივესთვის

საკუთარი თავის დანახვა რთულია, წინ თუ მეორე ადამიანი არ გიდგას და მისკენ მიმართულ შენს ქცევას არ აკვირდები. 
არსებობს მოგონებები, რომლებიც სულ გინდა გახსოვდეს.
მუსიკა ისმოდა, შენ გარეთ იდექი და ვიღაცას უყურებდი თვალებში, დრო არ გაჩერდა, მაინც გავიდა წლები და ეს წამებიც ფერმკრთალდება, მაგრამ ჯერ კიდევ გეღიმება.

ძალიან მოწყენილი იჯექი, მეორე ადამიანი მოვიდა და მზე მოგიტანა და შენ ცხოვრების გაგრძელება მოახერხე.

თბილისში ცხელა, აგვისტოც შემოვიდა და ზაფხულის მკაფიო სახეს ახლა დავინახავთ, შემოდგომა უკვე გზაშია, ჩვენ ვცხოვრობთ.

ხანდახან ისეთი სიხარული შემოგაწვება, რომ ცეკვას იწყებ, ხანდახან ისეთი მოწყენილია ადამიანი, რომ ლოგინიდან ვერ დგები.

ტაქსი, სხვა ქალაქი.
ტელეფონი რეკავს...
-გისმენთ
-მე ვარ...

შეიძლება ტელეფონზე ლაპარაკი არ გიყვარდეს, მაგრამ არსებობს ზარი, რომელმაც შენს ცხოვრებას სხვა სიმღერა დაუწერა.

-აღარ მოიწყინო რა
-ასე არ გამოვა
-მინდა ყველა წამს ისე გრძნობდე, როგორც იმ იდეალურ წამებს, რომლებიც არ გავიწყდება.
-ეს როგორ უნდა გავაკეთო?
-შენი თავი ჩააქსოვე ყველა ამოსუნთქვაში, ეცადე გაუგო ადამიანებს და თუ გაუგებ, მერე მათ შეყვარებასაც შეძლებ, მერე კი ყველაფერი უფრო დასამახსოვრებელი ხდება.
ცხოვრება წამების დამახსოვრებაც არის ალბათ. 

გათიშვა.
ჩართვა.
სამყაროსგან გათიშვა და მიბრუნება. ხანდახან ვფიქრობთ, რომ მხოლოდ ერთ სამყაროში გვიწევს ცხოვრება, მერე უფრო დაკვირვებულები ვხდებით და ვაცნობიერებთ, რომ ასე არ არის.

შეაგროვო და მერე დაწერო, მოუყვე, გაუზიარო.
ჩვენი ცხოვრება არასდროს იქნება ზუსტად ისეთი, როგორიც ადრე იყო, მაგრამ შევიგრძნობთ ისეთ ელემენტებს, რომელიც წარსულში გადაგვამისამართებს.
არარეალური სივრცეც, რომელსაც ხშირად ინტერნეტს ვუწოდებთ, ჩვენთვის ძალიან ახლობელი და ხელშესახები გახდა.
ვთიშავთ და თითქოს ვეთიშებით სამყაროს, მაგრამ დროებით, მერე ისევ ვერწყმით მას და შთაგონების წყაროსაც ხშირად ვპოულობთ.

ადამიანები.
ურთიერთობები. ჩამოშორებებით და მერე კვლავ შერწყმით. ეს ყველა ბრძოლა, სინამდვილეში საკუთარ თავთან ჭიდილისას იბადება, ჩვენ გავდივართ ტკივილის მდინარეებს, ვსხედვართ მწუხარების ატრაქციონებზე, მაგრამ მაინც ვირჩევთ ცხოვრებას, მიუხედავად იმისა, რომ ხშირად შინაგანი ტკივილი, ფიზიკურ ტკივილზე ბევრად მძიმე გადასატანია, რომელიც ნიმესილით არ ყუჩდება.

სიცოცხლე.
დაგვბადეს, ვუყვარდით, გვიყვარდა. ხშირად ეგოისტურად, იშვიათად უანგაროდ. მაინც ერთმანეთისთვის ვცხოვრობთ, რადგან ჩვენი თავი ერთმანეთისგან შედგება.
საკუთარი თავი თუ გიყვარს, სხვასაც დაუმეგობრდები, ხელს მაგრად ჩასჭიდებ, მაგრამ ხელის გაშვებას თუ ეცდება, აუცილებლად გაუშვებ.
მთავარი ურთიერთობები ხელებით იწყება, მათ თავისი ენა აქვთ, უნიღბო ენა. ენა გულწრფელობის.

მუსიკა.
საკუთარი თავის შეცნობა მუსიკით იწყება. ერთი სიმღერის მოსმენისას, შეიძლება მეორე ადამიანი შეგიყვარდეს, მუსიკა ცალკე აღებული რეალობაა, სადაც მოქმედებს თავისუფალი წესები, ადამიანისგან თავისუფალი და ადამიანის თავისუფლებისთვის შექმნილი.

სიკვდილი.
ვგრძნობთ რომ აღარ არიან, მაგრამ ეს მხოლოდ თავიდან, მერე ისევ ვხვდებით მათ, ქუჩის ძველ და დანგრეულ კუნჭულებში, თრობისას, ან სიფხიზლისას, მუსიკის მოსმენისას, გაბრაზებისას, ვხვდებით მათ ისე, როგორც ადრე ვხვდებოდით, მაგრამ გაელვებით, წამით, მთავარი შეხვედრები წამიერია.

ენერგია.
დადგება დღე, როცა აღარ ვიქნებით, მაგრამ დარჩება ჩვენი ენერგია, რომელსაც ხან ვუფრთხილდებოდით, ხან ვემდუროდით, ხან ერთად დავფრინავდით.

გახვალ.
შეაგროვებ.
მოუყვები.
ყველაფერი ის, რაც გულით გაკეთდა და არ დააზიანა მეორე ადამიანი, გადაიქცევა შენს ენერგიად, რომელსაც გოგონა, ან ბიჭუნა, რომელიც ქუჩის ძველ კუნჭულში გაივლის, წამით შეჩერდება, ამოისუნთქებს, ჩაგისუნთქებს და იცხოვრებს.
ერთმანეთში ვცხოვრობთ ჩვენ...

   გუშინ სვანეთი დავტოვე და დავბრუნდი იქ, სადაც დავიბადე, მაგრამ გული არ აჩქარებულა შემოსვლისას, ალბათ იმიტომ, რომ ღამე იყო, ან გული მესტიაში დარჩა, ან უშგულში, სადაც სევდას ვერასდროს გავურბივარ, ხმა მიწყდება და ლაპარაკი არ მინდა, ყველას მოწყენილი ვგონივარ, სინამდვილეში კი, ამ მოწყენილობაშია ზუსტად ბედნიერება...

 წელს  ისე გამოვიდა, რომ ცაში დიდი დრო გავატარე და ტრასაზეც, არაფერია შენზე დამოკიდებული, ცხოვრობ, სუნთქავ, გეშინია, მაგრამ გრძნობ. 

ესპანეთში წასვლა, მერე ჩამოსვლა და უცბად სვანეთში გაფრენა. ფსიქიკას უჭირს ამ ყველაფრის მონელება, მაგრამ მისი გამოფხიზლებაც შეუძლია.

გახსენდება კადრებად: ღიმილი,ბუნება, გამოხედვა. ეს ის წამებია, რომელსაც თვალებით გადაუღე ფოტო და ეცდები დიდხანს დაიტოვო ტვინის ალბომში, რადგან იქნება ისეთი დღეები, როცა საკუთარი თავისგან გაქცევა მოგინდება, ჩართავ ამ მოგონებებს და საკუთარ თავში ჩაიყუჟები, აღარ გაიქცევი, გაუძლებ.

-ეს საფერფლეა, სიგარეტი გველის სახით არის წარმოდგენილი, რომელიც ადამიანს ჭამს, ეს არწივი თავისუფლებაა, რომელიც სიგარეტზე უარს ამბობს. მერე გრჩება ეს ფრაზები თავში და როდის შეგაცვლევინებს აზრს რიგ საკითხებზე, არავინ იცის.

სიკვდილზე ფიქრობს ხოლმე ადამიანი, განსაკუთრებით მაშინ, როცა მისი ცხოვრებიდან, ან მისი საყვარელი ადამიანების ცხოვრებიდან, საყვარელი ადამიანები მიდიან. ვერ აჩერებ ამ გარდაუვალობას, იმ ატრაქციონს გავს, რომლის დამუხრუჭებაც გინდა, მაგრამ არ გამოგდის და ბოლოს ხელს იქნევ, მიენდობი. ძნელია სიკვდილზე მინდობა, მაგრამ სხვა გზა არ არის.

იქნებ ადამიანები მთაში ინაცვლებენ, მათი ენერგია შეეზრდება იქაურ ჰაერს, მზეს, წყალს, სითბოს, ფოთლებს, ჩვენც ვუბრუნდებით მათ, როცა მთისკენ მიგვიწევს გული.

თბილისში დაძაბულობა იგრძნობა, სიჩუმემ დაისადგურა, რომელიც რას გვიქადის, არავინ ვიცით. ადამიანი კვლავ თავისუფლებისთვის იბრძვის, არჩევანის თავისუფლებისთვის, შეცდომის დაშვების თავისუფლებისთვის, კარგი საქმის კეთების თავისუფლებისთვის, მაგრამ ხშირად თავად იზღუდავს მას.

მარტო მოვდიოდი, მზე გზას ანათებდა და სიცოცხლისთვის აუცილებელ სითბოს მაწვდიდა, მე ბედნიერი ვიყავი, რადგან მთელი ეს სიყვარული, რაც სამყაროში შეგიძლია იგრძნო, სწორედ საკუთარი თავისკენ მიმავალი გზაა, რომელსაც სხვა ადამიანების გზებიც უერთდება და სადღაც შორს, საინტერესო აღმოჩენებისკენ მიყავხარ...

 არსებობენ ადამიანები, ჩაგკიდებენ ხელს და გადაგარჩენენ. ასე მოხდა გუშინაც, ჩამკიდა ხელი, წამიყვანა ჩვენს საყვარელ ადგილას და გადამარჩინა.
ისეთია, ყოველთვის რომ გაქვს მისი იმედი და იმ დედამიწაზე ცხოვრობს, რომელზეც შენ:)
ერთი წამი ცვლის ყველაფერს.
ადამიანში არის ძალა, რომ ცხოვრება თავდაყირა დააყენოს. გაუშვას ყველა დოგმა და დაიბადოს თავიდან, შეიგრძნოს ეს კონკრეტული წამი და შეისუნთქოს ბოლომდე...

ბარში ვისხედით, სანგრიას ვწრუპავდით და გვიხაროდა ერთმანეთი, ვხვდებოდი რომ მეძლეოდა ძალა სიცოცხლის.

-რას აპირებ ახლა?
-გეგმა არ მაქვს
-მგონი ეს ყველაზე კარგია.

თბილისში დაცხა, რაც შეიძლება მეტი წყალი უნდა დალიო ადამიანმა, რაც შეიძლება მეტი ადამიანი ნახოს, მოიაროს ახალი ადგილები, წაიკითხოს ახალი წიგნები, უყუროს ახალ ფილმებს, იტრიალოს და იბზრიალოს :)

გუშინ არ ვიყავი კარგად და თითქოს მთელი სამყარო გვერდში დამიდგა, ყველა ის ადამიანები შემომიკრიბა გარშემო, რომლებმაც იდეებით და გრძნობებით ამავსეს, ტატუს იდეამაც თითქოს შემომატრიალა სიხარულისკენ და ყველაფერი რიგზე დააყენა :)

არ დასვათ წერტილი, კიდევ ერთხელ დასვით წერტილ-მძიმე <3 

 ახლა რომ ავდგე და ყველა ის საქმე მოვაგვარო, რომელიც მოსაგვარებელია, დავისვენებ მეც და დაისვენებენ ეს საქმეებიც.
-წესით უნდა დაფრინავდე სიცოცხლისგან
-რომელი წესის მიხედვით?
-არ ვიცი...

 შიში არც ისე კარგი მეგობარია, თუმცა შიშის დაძლევის მიზნით, გაკეთებულა დიადი საქმეები, ზოგიერთი მართლა შიშის ჯიბრზე.

დღეს იწყება თამაშები, გადავავლე თვალი და არის ისეთები, რომლებზეც იცი მაგრად ინერვიულებს, რეფლექსურად გახსენდება, რეფლექსად იქცა ეს გახსენება, ჩვევაშია.

წესით ვარჯიშზე უნდა გავდიოდე, მერე კბილის ექიმთან, მაგრამ ეს მეორე ამბის შიში, ხელს უშლის პირველის განხორციელებას.
ახლა მახსენდება, ბავშვობაში არ იყო ასეთი კარგი აპარატები და ერთხელ აშკარად ტრავმა მიმაღებინეს ამის გამო და ახლა იქ მისვლა მზარავს, თუმცა რაც მალე მიხვალ, უკეთესი.

ერთი შეხედვით რა ადვილია შიშის დაძლევა, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით.

-და მაინც, როგორ მოიქცევი ნეტავ?
-ალბათ ავდგები, გავემზადები, წავალ ვარჯიშზე, ჩავეწერები ექიმთან და მივალ, ნერვიულობაზე აუცილებლად შაკიკი დამეწყება, მაგრამ ამ ყველაფერს მაინც გავაკეთებ.
-რატომ აკეთებ მაშინ, თუ ამდენი უნდა იტანჯო?
-შენს გასაკეთებელ საქმეს სხვა ვერ გააკეთებს, შეიძლება რაღაც საქმე სხვას გადააბარო, მაგრამ ისევ შენ გაკლდება ეს გამოცდილება, ამიტომ წინ...

წლები გავა და ის წამი... ბართან ახლოს წყალი მოდიოდა, თითქოს მუსიკას დამატებით ფონს უქმნისო, გარეთ ვიდექი, ვიღაც კიდევ იდგებოდა ალბათ, რაღაც გავცვალეთ ჰაერში, რაღაც მოუხელთებელი და დღემდე ეს ”გაცვლა” მაძლევს ძალას, რომ ვებრძოლო შიშს...

”თაგო”
25:06:2016

  ინგლისი გერმანიას შეხვდა ფინალში და ყველაფერი ასე დაიწყო, იქნებ არც დაიწყო, იქნებ მხოლოდ გაგრძელდა.
მახსოვს ავტობუსში ვიჯექი, მუსიკას ვუსმენდი და გონებაში რაღაც ისტორიებს ვთხზავდი, თან მეღიმებოდა, მერე ვიფიქრე დავწერთქო. მოვედი სამსახურში, სიგრილე უკვე ჩართული იყო, წყალი დავისხი და წერა დავიწყე.

ადგილები წინასწარ დავჯავშნეთ, დილიდან მძიმედ ვგრძნობდით თავს, ადრე შევიკრიბეთ და დალევა დავიწყეთ, სხვანაირად ამ ყველაფრის გადატანა რთული იქნებოდა, ან პირიქით.

ტეკილა ტეკილას ცვლიდა, ჩვენ ვიცინოდით, ბარში ხალხი იმატებდა. მახსოვს როგორ შემოვიდა, სევდიანი ჩანდა, როგორც ყოველთვის, მაგრამ თავდაჯერებული, ჩვენთან ახლოს ქონიათ დაჯავშნილი, გამიხარდა და რატომ არ ვიცი. ყოველთვის მიხარია, როცა ახლოს არის, ძალას მაძლევს სიცოცხლის, რომ ვიცნობდე შეიძლება სხვანაირად მეფიქრა, ან უფრო გამყარებოდა ეს აზრი.
ახლა ვზივარ და მეშინია, ისე არ გამიტაცოს ამ ამბავმა, რომ რეალობის აღქმა დავკარგო, თუმცა როგორ დავადგენთ რა არის რეალობა, ის რაც ჩვენს თავს ხდება, თუ ის რაც გვაბედნიერებს.

 ვგრძნობდი მის ახლოს ყოფნას, რაღაც უცნაური საჭმელი შეუკვეთა, მეცინებოდა, თუმცა არ მივსალმებივარ, ასე არ ვესალმებით ხოლმე ერთმანეთს, თუმცა ხანდახან ვესალმებით კიდეც.

ბრიტანეთში ჩატარებული რეფერენდუმის შესახებ საუბრობდა, საკუთარ აზრებში დარწმუნებული იყო, როგორც ყოველთვის, მე ალკოჰოლი მეკიდებოდა და სადღაც სხვაგან მიმათრევდა, აქ მინდოდა დარჩენა, მაგრამ აღარ ვეჭიდავე საკუთარ ფიქრებს და მეგობრებს შევუერთდი, ფეხბურთზე გაგრძელდა საუბარი და მეც მთელი არსებით ამ საუბარში გადავეშვი.

ნახევარი საათი და იწყება, აშკარად ნერვიულობდა, ფეხს აცანცარებდა, მეცინებოდა, მინდოდა სულ 10 ივლისი ყოფილიყო, მაგრამ არ ჩერდება ეს დრო, ხელიდან მისხლტებოდა, მეც მივუშვი და მასთან ერთად მივდიოდი.

დამატებითი დრო.
ვერ გადავიტანთ.
პენალტებიც.

პენალტებს ძირითადად ფეხზე დამდგარი ვუყურებ, ვიდექი ჩემი მეგობრის გვერდით, რომელიც ინგლისში ცხოვრობდა და უელსიც ძალიან უყვარს, რაღაცას მელაპარაკებოდა, ეტყობა უნდოდა რომ დავწყნარებულიყავი, არადა ტეკილა იმიტომ დავლიე,  რომ ნერვები მომედუნებინა, თუმცა ყველაფერი პირიქით მოხდა.

 ბოლო პენალტია, თუ გაიტანს, ვიგებთ, რუნი დაარტყამს.
ვგრძნობ რომ ხელი ხელს ეხება, ავხედე. როდის ადგა სკამიდან, როდის მოვიდა ჩემთან...
ნერვიულობისგან ხელი მაგრად ჩამკიდა, გულისცემა ალბათ 187 მქონდა.
გაიტანა.
ყვირილი.
ვეღარ მოვითმინე და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.
-გაჩერდეს ეს დრო რა
-გაჩერდეს, გაჩერდეს...





"თაგო"
11:07:2016