ყველამ ვიცით, რომ დედამიწაზე მოგზაურობა დასრულდება, მაგრამ არავინ იცის ზუსტი წამი.  გაიგებ თარიღს, თუ როდის უნდა წახვიდე, უფრო ბედნიერი ცხოვრებით იცხოვრებო, მაგრამ ასე არ არის, ადამიანებს უნდათ დარჩენა, სიცოცხლე, იმ ადამიანებთან ყოფნა, ვინც ძალიან უყვართ, სიგარეტის მოწევა, ლუდის დალევა, კლუბში წასვლა და ხანდახან უბრალოდ მშვიდად ყოფნა უნდათ და იმის არ ცოდნა, რომ მალე უნდა მიატოვონ აქაურობა.

რამდენი აზრი გამოთქმულა სიცოცხლესთან დაკავშირებით? უამრავი, მაგრამ ზუსტად არავინ იცის, რატომ ვიბადებით და მერე რატომ მივდივართ. 
ალბათ დაბადებაც მძიმე პროცესი იყო და არ გვინდოდა უსაფრთხო მუცლიდან ამ საოცარ სამყაროში შემოსვლა და ახლა დედამიწიდან წასვლა არ გვინდა.

-ადამიანი საკუთარი თავისთვის იბადება, თუ სხვებისთვის? 
-ორივესთვის

საკუთარი თავის დანახვა რთულია, წინ თუ მეორე ადამიანი არ გიდგას და მისკენ მიმართულ შენს ქცევას არ აკვირდები. 
არსებობს მოგონებები, რომლებიც სულ გინდა გახსოვდეს.
მუსიკა ისმოდა, შენ გარეთ იდექი და ვიღაცას უყურებდი თვალებში, დრო არ გაჩერდა, მაინც გავიდა წლები და ეს წამებიც ფერმკრთალდება, მაგრამ ჯერ კიდევ გეღიმება.

ძალიან მოწყენილი იჯექი, მეორე ადამიანი მოვიდა და მზე მოგიტანა და შენ ცხოვრების გაგრძელება მოახერხე.

თბილისში ცხელა, აგვისტოც შემოვიდა და ზაფხულის მკაფიო სახეს ახლა დავინახავთ, შემოდგომა უკვე გზაშია, ჩვენ ვცხოვრობთ.

ხანდახან ისეთი სიხარული შემოგაწვება, რომ ცეკვას იწყებ, ხანდახან ისეთი მოწყენილია ადამიანი, რომ ლოგინიდან ვერ დგები.

ტაქსი, სხვა ქალაქი.
ტელეფონი რეკავს...
-გისმენთ
-მე ვარ...

შეიძლება ტელეფონზე ლაპარაკი არ გიყვარდეს, მაგრამ არსებობს ზარი, რომელმაც შენს ცხოვრებას სხვა სიმღერა დაუწერა.

-აღარ მოიწყინო რა
-ასე არ გამოვა
-მინდა ყველა წამს ისე გრძნობდე, როგორც იმ იდეალურ წამებს, რომლებიც არ გავიწყდება.
-ეს როგორ უნდა გავაკეთო?
-შენი თავი ჩააქსოვე ყველა ამოსუნთქვაში, ეცადე გაუგო ადამიანებს და თუ გაუგებ, მერე მათ შეყვარებასაც შეძლებ, მერე კი ყველაფერი უფრო დასამახსოვრებელი ხდება.
ცხოვრება წამების დამახსოვრებაც არის ალბათ.