არის პერიოდები, როცა წიგნებში გადაწყვეტ ცხოვრებას, პრინციპში კი არ გადაწყვეტ, იმდენად მოიცავს ეს ყველაფერი შენს სამყაროს, რომ უარის თქმა ალბათ დიდი სისულელე იქნებოდა. გიხმობენ, თაროებიდან გეძახიან, ხან საკუთარი სახლის თაროებიდან, ხან მაღაზიების.

ეს ერთი თვე ასე ვიყავი ჩაკარგული, თან სოციალურ სამყაროს მოწყვეტილი, პირწიგნაკის განხრით.
თითქოს ჩავიძირე საკუთარ თავში, ეს ჩაძირვა აუცილებლობას წარმოადგენს, მაგრამ ეს აუცილებლობა ინდივიდუალურია, ყველას საკუთარი დოზა და სიხშირე აქვს.

ცხოვრება ყველაზე მოულოდნელი შემთხვევაა, რაც კი შეიძლება ადამიანს გადახდეს თავს, რაც ადრე ძვირფასი იყო, დარჩა ძვირფასად, მაგრამ სადღაც შორს, საკუთარი ადგილი დაუმკვიდრებია გულში, რომელიც რთულ პერიოდებში მახსენებს ხოლმე თავს, მთავარი ცხოვრება კი, ის რეალური წამებია, რომელიც ახლა ხდება ჩემს თავს და რომელსაც ვერასდროს წარმოვიდგენდი, მაგრამ ყოველი ეს წამი, თავისი დადებითი და მძიმე მხარეებით, მაძლევს ძალას, რომ ვიცხოვრო.

  ადამიანები გაურბიან ხოლმე ერთმანეთს, გაურბიან რისკებს, საკუთარ თავებში არიან შეყუჟულები, რადგან რისკი ხშირად თავისუფლებასთან არის დაკავშირებული, ხოლო ადამიანებთან ურთიერთობა პასუხისმგებლობასთან.
პასუხისმგებლობა იმ გაგებით, რომ არ შეუზღუდო სხვას ბედნიერების სიჩქარე და არ ეცადო მის შეცვლას, რომ როცა შოკოლადი მოგინდება, ჩაკბეჩისას მეორე ადამიანიც გაგახსენდეს და ერთი ოთკუთხედი ფორმის ტკბილი წამი, მასაც შეუნახო...

https://www.youtube.com/watch?v=XEg1cF9Ycfs