ცხადი იყო, რომ მეორე დღეს აუცილებლად საღამოს წამოვიდოდით და ღამე ვიმგზავრებდით, რომ შემშინებოდა და ამშლოდა ნერვული სისტემა, ეს რა თქმა უნდა ხუმრობით, თორემ ისე ძალიან ბედნიერი ვიყავი.
ნინიამ ყველა ჩამოარიგა, ზოგი სახლში და ზოგი ბარში, ჩვენ მაკში შევიარეთ, ვიყიდეთ რაღაცეები და მივედით სახლში.

ლოგინზე წამოვგორდი და ჩავრთე კომპიუტერი, შოთას მოწერილი არ დამხვედა, ცოტა გაოცებული ვიყავი, მაგრამ გავატარე შეძლებისდაგვარად.

ნინია ტახტზე იჯდა, ცოტა მოწყენილი...
-რა გჭირს ნინია?
-არაფერი, გაუგებრობა
-გავერკვეთ, არ გინდა?
-კი, მინდა
-მგონი ძალიან ბევრი ინფორმაცია დაგატყდა თავს
-მეც ასე მგონია, წამოდი ახალ წელს შოთასთან
-ოოო
-გეშინია?
-ხო
-რისი?
-ორივესი
-ანუ მივდივართ
-ხო...

მახსოვს პირველ დეკემბერს გავფრინდით...
შოთამ არ იცოდა, ისე უნდა დავდგომოდით თავზე, ასეთ დროს 1000 ფიქრი მოგდის თავში, არ იცი გაუხარდება, თუ პირიქით...
უსაფუძვლო ფიქრებია, მაგრამ ვერ წაუხვალ.

სასტუმროში შევცვივდით, სასწრაფოდ ჩავრთეთ ტელეფონები, პირწიგნაკზე შევედი, სადღაც პაბში იყო დაჩექინებული...
მე და ნინიამ ერთმანეთს გადავხედეთ და გადავიხარხარეთ...

პაბში მივედით, ბართან იჯდა, ერთ მხარეს ტეკილა ედგა, მეორე მხარეს ლუდი, ძალიან გამეცინა. ახლოს მივედი და კეფაზე შევუბერე, ელვის სისწრაფით მოატრიალა თავი და რომ დამინახა, გაქვავავდა, მერე მაგრად გაიცინა და ბოლოს მაგრად ჩამეხუტა.

-გაკლიათ ხო?
-ხო
-მითხარი, რომ აღარ წახვალთ
-აღარ, აქ უნდა დავრჩე სამუდამოდ...

ეს ღამე აღარ მახსოვს, ძალიან ბევრი დავლიეთ და ბოლოს მგონი გავითიშე.
პარკში გამეღვიძა, საკუთარ მოსაცმელებზე გვეძინა, ნინიას და შოთას რომ გადავხედე, ჯერ კიდევ სიზმრებს ხედავდნენ...

ქუჩაში გავლა გადავწყვიტე, ყავა და ფუნთუშები ვიყიდე და მალე დავბრუნდი, ისევ ეძინათ, როგორ არ გავიყინეთ ღამე, ძალიან მიკვირს.
გარინდული ვიჯექი და ვფიქრობდი, მაგრამ ზუსტად რაზე არ ვიცი.
ნიტას გარეშე გავაგრძელე ცხოვრება, ბევრი რამ მიხაროდა და ბევრი მწყინდა. გული დამწყდა ამაზე, რადგან მეგონა, რომ მეგობრის გარეშე აღარ უნდა იცხოვრო, მაგრამ  პირიქით ყოფილა და სწორია ალბათ... ყველას თავისი სიცოცხლე აქვს და მასზეა პასუხისმგებელი.

შოთას გაეღვიძა, ხელი გადამხვია და ჩამიხუტა და დიდხანს ვიყავით ასე, ამ დროს ნიტაც ჩვენთან იყო, ვგრძნობდი და მეტი არაფერი მინდოდა. ნინიას სუნთქვის ხმა ჩაგვესმოდა და ორივეს გვეღიმდებოდა, რადგან გვიხაროდა რომ ცოცხალი იყო...

ეს დღე დამრჩა მეხსიერებაში...

მახსოვს ნინია გავაცილეთ და მე დავრჩი გერმანიაში და ახლაც აქ ვცხოვრობ, ვმუშაობ და ვსწავლობ, ხშირად ვიბნევი და ვიკარგები საკუთარ სამყაროში, მერე სხვა სამყაროში ვპოულობ საკუთარ თავს და ყველაფერს თავიდან ვიწყებ...

-გაიღვიძე რა
-რა ხდება?
-ისე, მიყვარს დილით შენთან საუბარი...
-წავიდეთ ირლანდიაში?
-რა თქმა უნდა, არ გვაპატიებს, ეს დღე რომ გამოვტოვოთ...

ცხოვრება ყველაზე დიდი მოულოდნელობაა, რაც კი ადამიანს შეიძლება დაემართოს. ალბათ ყველაზე საინტერესოც, ურთიერთობების შემდეგ.
მთელი ცხოვრება შეიძლება იცნობდე ადამიანს, ერთ დღეს კი მიხვდე, რომ ძალიან მნიშვნელოვანია შენთვის, ადრეც მნიშვნელოვანი იყო, მაგრამ ახლა მის გარეშე საერთოდ აღარ გინდა...
სად გადის ზღვარი წარმოსახვასა და რეალობას შორის, იქნებ არც არსებობს ეს ზღვარი, იქნებ ყველაფერი ნამდვილია.
რამდენი დღე გასულა ოცნებაში, ფიქრში და ბოლოს ყველაფერი სხვანაირად მოხდა და არავინ იცის, რა იქნება მერე და სწორედ ეს არის მთავარი წამი, როცა არ ვიცით,
რა იქნება, მაგრამ ინტერესით ველოდებით ყოველ მომდევნო წამს...