ბათუმის წყნარ ქუჩაზე, წყნარ კაფეში ისხდნენ ნუცა და თაკო, ჩუმად მიირთმევდნენ და წვენს აყოლებდნენ საჭმელს, თითქოს სალაპარაკო გამოლეოდათ, ან იმდენი იყო სათქმელი, რომ დაწყებად არ ღირდა.

თაკო თეფშზე ათამაშებდა ჩანგალს და კეტჩუბისგან რაღაცის დახატვას ცდილობდა, მერე შლიდა ნახატს და თავიდან იწყებდა ხატვას და ასე გრძელდებოდა დაახლოებით 4 წუთის განმავლობაში...

ნუცა თან ჭამდა და თან კარს უყურებდა, თითქოს რაღაცას ელოდა, რაც ძალიან მალე უნდა მომხდარიყო, შეიძლება დღეს არა და ალბათ არც ხვალ, მაგრამ იქნებ 2 წლის შემდეგ მაინც...
თაკო ამერიკაში დაბრუნების ამბავს განიხილავდა გონებაში, თითქოს თავიდან უნდა მოეძებნა საკუთარი თავი, რომელიც სამშობლოში დაკარგულად მოეჩვენა...

-რამ ჩაგაფიქრა თაკ?
-მგონი უნდა დავბრუნდი ამერიკაში, აქ არ ვარ ბედნიერი
-რა ხდება? და მერე ჩვენ ?
-თქვენ გაძლებთ ჩემს გარეშე, ზოგადად ადამიანები ვძლებთ ერთმანეთის გარეშე, თუმცა ხანდახან ვფიქრობთ რომ ეს წარმოუდგენელია
-არ წახვიდე რა, შენს გარეშე ძალიან მიჭირს
-მეც, მაგრამ აქედან რომ დავბრუნდებით, უნდა დავბრუნდე, კიდევ რამე კურსს ავარჩევ და წავალ...
ნუცამ ანგარიში მოითხოვა, ფული გადაიხადა, ოფიციანტს მადლობა გადაუხადა.
გარეთ გამოვიდნენ, მზე უკვე ჩადიოდა და ბათუმი მთელი თავისი სითბოთი სასიამოვნო საღამოს უწინასწარმეტყველებდა იქ ჩასულებს...

ლუკა სახლში იყო წამოწოლილი და მუსიკას უსმენდა, მერე გამორთავდა და აივანზე გაიხედავდა, შემოვიდოდა, ისევ ჩართავდა მუსიკას, მაგრამ ვერ ეგუებოდა, ბოლოს ნუცასთან დარეკვა მაინც გადაწყვიტა...
-ლუკა, როგორ მიხარია შენი ხმა რომ მესმის, გირეკავდი გუშინ,მოგწერე კიდეც და არ გამეცი ხმა
-ხო, არ შემეძლო, მენატრები ნუც
-მეც ლუკა, ჩამოვალ მალე, მაგრამ სანამ მე ჩამოვალ, იქნებ ჩამოხვიდე
-არ შემიძლია
-ლუკა რა გჭირს ? არ მომწონხარ ამ ბოლო დროს, სულ მოწყენილი ხარ
-ვერ ვარ რაღაც
-ჩამოვალ და მოგხედავ...

გიო შოტლანდიაში მიდიოდა სათამაშოდ, ტოვებდა ქალაქს, დინამოს, ნენეს, რომლის დატოვება უფრო უმძიმდა ვერ გაიგებდი, ალბათ ყველაფრის ერთად და ცალ-ცალკეც
-მინდა რომ ჩემთან ერთად მოდიოდე ახლა
-არ შემიძლია გიო, ოჯახს ვერ დავტოვებ, ისედაც ყველამ მიატოვა
-და ნიკას ?
-ეს არასდროს გიკითხავს და რა წასვლის დროს მეკითხები, ადრე ნიკაზე არასდროს გისაუბრია
-ალბათ, რომ მივდივარ, ზუსტად ამიტომ გეკითხები, ვიცი რომ ვითამაშებ, ვარჯიშის დროსაც ამ საკითხზე ვიფიქრებ და სულ გამეჩხირება ყელში
-რატომ ? შენ რა შუაში ხარ?
-არ მჯერა, რომ ვერ ხვდები და თუ ვერ ხვდები, მაშინ არც არის საჭირო თქმა

ნენე ახლოს მივიდა გიოსთან, ჩაეხუტა
-ვხვდები გიო, მაგრამ მაინც ველოდი, რომ იტყოდი ოდესმე, რადგან ხანდახან თქმაც საჭიროა, მხოლოდ ჩვენი ილუზიებით ცხოვრება ძნელია
-ეს ილუზია არასდროს ყოფილა, სიტყვებია ხანდახან ფარსი, მე საქმით ვცდილობდი ამ ყველაფრის დამტკიცებას
-და გეშინოდა ამის ხმამაღლა თქმის, იქნებ მე ორივე მჭირდებოდა, საქმეც და სიტყვებიც და შენ მხოლოდ ერთი გზით წახვედი და ახლა საერთოდ სხვა ქვეყანაში მიდიხარ, მე მაინც ვივლი დინამოზე და იქ არ იქნები შენ, მაინც მეგონება, რომ გაიტან გოლს, ან კუთხურს კარგად ჩააწვდი და შენ არ იქნები იქ, შენ ეს ყველაფერი ადვილი გგონია, მე რაც ჩემები გარდაიცვალნენ, შენ მოგეკარი და მას მერე ასე მოკრული დავდივარ, უბრალოდ ვერ გამოვხატავ, არადა სუნთქვა მიჭირს შენს გარეშე, როგორც ასთმიან ადამიანს და ნიკა ის წამალია, რომელიც ამ სპაზმს მომიხსნის
-რატომ არ მთხოვე დარჩენა, ხო იცოდი რომ დავრჩებოდი ?
-არ მინდა რომ დარჩე ჩემს გამო, მინდა რომ წახვიდე, რადგან ბოლომდე იპოვო შენი თავი და მერე შეცვლილი რომ დაბრუნდები და თუ ისევ იქნება ჩემი ადგილი შენს გვერდით, თუ შენი შეცვლილი სამყარო ისევ მიმიღებს, მაშინ გავაგრძელოთ ეს საუბარი...
 გიომ ვეღარ მოითმინა და აკოცა და ნენეს სუნი საბოლოოდ აღიბეჭდა მის სხეულში...

ნენე აივანზე იდგა საღამოს, გიოს აივანს უყურებდა, ის უკვე 5 საათის წასული იყო, პირველი დღე ყოველთვის გამორჩეულად მძიმეა, მერე თანდათან უფრო მძიმდება, მერე ქრება ხოლმე და მერე ჩნდება თავიდან, მერე შეიძლება მხოლოდ ნახვისას განგიახლდეს ამ სიმძიმეზე ფიქრი, მაგრამ თავად ეს სიმძიმე აღარ იცოცხლებს შენში...
საღამოს ნიკამ დარეკა, ჩაიცვა ნენემ და წავიდა მასთან შესახვედრად ისე, თითქოს წამალი უცხოეთიდან ჩამოვიდა და რომ არ ეყიდა, ღამე სპაზმს ვერ გაუძლებდა...

თაკომ ამჯერად ფსიქოლოგიური კურსი შეარჩია და 2 დღეში მიფრინავდა უკან ამერიკაში, გაცილების საღამო არ მოაწყობინა არც ოჯახს და არც მეგობრებს, რადგან ცხოვრების ამ ეტაპზე არ შეეძლო გაღიმება, არც საუბარი, უნდოდა სამშობლოსგან შორს ყოფნა, იმ ადამიანების აქ დატოვება, რომლებიც ასე ძალიან უყვარდა, ამ ყველაფერს აკეთებდა იმიტომ, რომ ბოღმა არ ჩაედო გულში...

ლუკა ღამე მივიდა მასთან, იცოდა რომ საუბრის გარეშე ვერ გაუშვებდა ასე შორს, ამას ალბათ იმიტომ აკეთებდა, რომ სინდისი, რომელიც მოსვენებას არ აძლევდა, ცოტახნით მაინც დამშვიდებულიყო...
-მალე დაბრუნდები?
-არ ვიცი, ალბათ არა
-არ მინდა, რომ ცუდად იფიქრო ჩემზე, არასდროს მომიტყუებიხარ
-ვიცი ლუკა, არ მინდა ეს საუბარი, იყავი ბედნიერი, ვისთანაც გინდა, მთავარია გაბედო ეს და დიდხანს არ იყოყმანო
-ვეცდები...

ნუცამ ბევრი იტირა აეროპორტში, თუმცა თაკოს წასვლაში თავს დამნაშავედ არ გრძნობდა, რადგან არაფერი ჩაუდენია და იცოდა, რომ სუფთა იყო...

-რატომ არ წამოხვედი გასაცილებლად?
-გუშინ ვნახე და არ მინდოდა ეს დამშვიდობება და ამბები
-შენ ზოგადად მაოცებ ამ ბოლო დროს...

წლები ხანდახან წამებივით გადის, გგონია რომ რაღაც 2 წუთის წინ იყო და თურმე 4 წელი გასულა, ან უფრო მეტი და ხანდახან ნაკლები.
ნენემ კულინარიის სკოლა დაამთავრა და თავისი თავი ამ საქმეში ბოლომდე იპოვა, ნიკამ კაფე გახსნა მისი ხათრით, რომელიც ძალიან ფერადი იყო, მშვიდი საღამოს გასატარებლად საუკეთესო ადგილი ,ნენე ამ კაფეში მუშაობდა, ხანდახან შედიოდი სელტიკის ოფიციალურ ვებ-გვერდზე და იგებდა გიოს ამბებს...

თაკომ ერთ კურსს მეორე კურსი მიაყოლა და ბოლოს მაგისტრატურაზეც ჩააბარა, თითქოს დაივიწყა წარსული, რამდენად შესაძლებელი იყო და თავისი აწმყოთი ცხოვრობს ამერიკაში...

მახსოვს სვანეთში მივდიოდი და იქ ლუკა მეგულებოდა, რომელიც უკვე ერთი წელია არ მინახავს, იქ გადაბარგდა და იქ მუშაობს, ახლა ვხვდები თუ რატომ მოხდა ყველაფერი ისე, როგოც მოხდა, შეიძლება ახლა გვიანია, ან დროულია პირიქით, ახლა როცა მივხვდი, ახლა მივდივარ მასთან და იქნებ სამუდამოდ დავრჩე მთაში და დავრჩე მასთან, იქნებ თბილისმა ვერც გაუგოს ამ ურთიერთობას, რადგან აქ ფორმალური კანონები ბატონობს, აქ ერთმანეთის გრძნობებში ვიძირებით და ვკარგავთ საკუთარ ცხოვრებას...
 2 წელი გავიდა, თაკო არ ჩამოსულა, ძალიან იშვითად რეკავს, როცა ჩვენ ვურეკავთ არ იღებს ტელეფონს, ალბათ რაღაც ვაწყენინე და რაღაც არ შევარგე და ეს რაღაც, თუ ვიღაც ალბათ ლუკა იყო, რომელიც ისე მივისაკუთრე, არც მიკითხავს მისთვის, არც ლუკასთვის, არც საკუთარი თავისთვის, რადგან ეს ძალით არ გამიკეთებია, ყოველთვის ვმეგობრობდი მასთან და ვერ ვხვდებოდი, რომ მეგობრობაც ის სიყვარულია, რომლის შესახებაც ამდენი დაწერილა, ამდენი სიმღერა ამღერებულა და ამდენი ღამე გათენებულა ადამიანების მიერ...
60 კილომეტრი დარჩა და ვნახავ მას, ალბათ შეცვლილს, ალბათ გაზრდილს და უფრო დაჭკვიანებულს და დამშვიდებულს, არ იცის რომ ჩავდივარ, იქნებ არც გაუხარდეს, მაგრამ ის რაც ჩემი გასაკეთებელია, უნდა გავაკეთო ახლა, როცა ყველაფერს მივხვდი...

ჭიშკარი
ბებო და ბაბუ
ლუკა არ ჩანდა, თურმე ჯერ სამსახურშია, სასტუმროში მუშაობს, რომელიც 2 კვირის წინ გაიხსნა
ეზოში ვისხედით, სუფრა იყო გაშლილი, ბებოს კალთაში ვიჯექი, ჭიშკარი გაიღო, შემოვიდა, სუფრა არ გაჰკვირვებია, მაგრამ მე ძალიან გავუკვირდი და ეს კარგის ნიშანი იყო....
მახსოვს ავდექი და მივედი მასთან, იღიმოდა, მერე სიცილი დაიწყო, მერე ხმა ამოიღო და მკითხა ვრჩებოდი თუ არა...
მე დავრჩი...

როგორც საკუთარ თავს ვერ ამოწურავ, ისე ვერ ამოწურავ სხვასაც, ზოგი მხოლოდ წამით მოდის ჩვენს ცხოვრებაში, მაგალითად მხოლოდ ტრანსპორტში ხედავ, ან წიგნის მაღაზიაში, ზოგი სიკვდილამდე ჩვენთან რჩება, ან ჩვენ ვრჩებით მათთან...
ადამიანების მთავარი შეხვედრა მაინც მათ გულებში ხდება, ბევრ რამეზე შემეცვალა აზრი, ბევრი რამ გადავაფასე და თავიდან დავაფასე, მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ ადამიანი ადამიანისთვის მთავარია, ერთ-ერთი მთავარი მაინც...
მოწყენილობაც ხშირად მოდის, ხან გავურბივართ, ხან წინ ვეგებებით და ვაპატიჟებით ჩვენში, მაგრამ ეს ცხოვრებისთვის დამახასიათებელია, თითქოს აკვიატებული ჩვევაა და ჩვენც ვიფერებთ მას.
სხვების ბედნიერების ხელშოწყობაშია ალბათ მდგრადი ბედნიერება...