თბილისში წასვლის დროც ახლოვდებოდა, თაკო ჩამოდიოდა და ამ დღეს ექვსი თვე ელოდნენ.
-ჩალაგდი ?
-კი ლუკა
-არ მინდა წასვლა
-არც მე, მაგრამ რომ არ დავხვდეთ, არ გვაპატიებს
-ვიცი, გარეთ გელოდები
ნუცამ ოთახს მოავლო თვალი, თითქოს ის სუნი, რაც ოთახში ტრიალებდა, სხეულზე აჰყოლოდა და თან მიჰქონდა, ბოლოს ხის კარადას გახედა, სულ რამდენიმე წუთის წინ იქ მისი ტანსაცმელი ეკიდა, ამით თითქოს გრძნობდა, რომ კიდევ დიდხანს დარჩებოდა , მაგრამ ახლა კარადა ცარიელი იყო, ზამთრის საბანი და ბალიშები ეწყო მხოლოდ, რომელიც ოჯახს ეკუთვნოდა...
ნუცა სწრაფად გავიდა ეზოში, რადგან შეიძლებოდა წასვლა გადაეფიქრებინა...
-ბაბუ, ზამთარში ჩამოდი იცოდე, ხელი მოკიდე ლუკას და წამოდით
-ვეცდებით
-და აღარ მოიწყინო რა, კი გიხდება, მაგრამ სიცილის დროს უფრო ნამდვილი ხარ...
ისევ ჭიშკართან იდგნენ და ახლა უკვე აცილებდნენ, ნუცას ახლაც აუჩუყდა გული, ლუკა თმებზე მოეფერა და მანქანის კარისკენ ანიშნა თვალით...
-ესეც ასე
-ხო
-ჩარკვიანი ჩართე, სხვა არავინ მინდა
-კარგი
რომ ბრუნდები გზა უფრო სწრაფად ჩაივლის ხოლმე, თუმცა გააჩნია საიდან მიდიხარ და საით მიემართები, ნუცას არ უნდოდა დაბრუნება და გზამაც მალე გაიარა თავისი დრო და თბილისის სურნელიც მალე შეაგრძნობინა...
-სელტიკიდან?
-ხო ნენე, მაგრამ ჯერ ვერ მივიღე გადაწყვეტილება
-სამშობლოს გამო? თუ დინამოზე გწყდება გული?
-ორივეზე ერთად, მაგრამ გამოცდილებისთვის თითქოს სჯობს, შენ როგორ ფიქრობ?
-არც კი ვიცი რა გითხრა, სელტიკზე ყოველთვის აფრენდი და მათი გულშემატკივრები შენთვის მისაბაძი მაგალითი იყო და ახლა ცხოვრება შანსს გაძლევს, ან გამოცდას გიწყობს, მეც კი დავიბენი, იქ რომ ვერ ვივლი შენს მატჩებზე
-ღამე არ მძინავს, იმდენს ვფიქრობ, მაგრამ უფრო წავალ, წამოხვალ?
-რა ???
-არ მინდა აქ რომ დაგტოვო
-ნუ გააფრინე, სანდროს და ბაბუს არასდროს დავტოვებ
-ვიცი...
თაკო თვითმფრინავში იჯდა და სული ეკვრებოდა, რამდენი რამ ჰქონდა მოსაყოლი, წარმოიდგენდა მეგობრების სახეებს საჩუქრების დანახვაზე, იმას თუ როგორ გაუხარდებოდა მათი ნახვა, ლუკა და ნუცა აუცილებლად დახვდებოდნენ, გაიქცეოდა ლუკასკენ და ისიც ეტყოდა, რომ აკლდა და ახლა ყველაფერი დალაგდა, ამ ექვსი თვის მანძილზე ლუკაზე ფიქრი არ შეუწყვეტია, ძალიან ახლოს იყო მასთან და გრძნობაც სცდებოდა მეგობრობას, თითოქოს მისგანაც გრძნობდა იგივეს, მაგრამ ეს შეიძლებოდა ილუზია ყოფილიყო...
-15 წუთში შენთან ვარ და ჩამოდი
-კარგი ლუკა
ნიკაც აუცილებლად იქნება, ერთი თვე გავიდა, რაც არ უნახავს და ახლა ნახავს, ყვითელი ქვედაბოლო ეცვა და ლურჯი მაისური, თმა გაშლილი ჰქონდა და ოდნავ სველი, რაც ყოველთვის მისი თმის დახვევას იწვევდა, მთის მზეს თავისი კვალი დაეტოვებინა მის სხეულზე...
გასვლისას სარკეში კიდევ ერთხელ ჩაიხედა
გაეღიმა და კიბეებზე ჩაირბინა
ნიკა მანქანიდან გადმოსულიყო და ნენეს ელაპარაკებოდა, სადარბაზოდან გამოსულს ეს კადრი მოხვდა თვალში, ჯერ გონებამ დაინახა და თვალს მიაწოდა ინფორმაცია, თუ პირიქით მოხდა, ამას ზუსტად ვერ გაიგებდი...
-ნუც როგორ ხარ ?
-კარგად ნიკუშ
-გაიცანი ეს ნენეა, ჩემი თანამშრომელი
-სასიამოვნოა
ნუცამ მანქანაში შეიხედა და ლუკა რომ ვერ დაინახა, შიშმა შეპყრო, თითქოს ის სიმშვიდე, რასაც წამის წინ ამჟღავნებდა გაქრა, მაგრამ მალე დაბრუნდა, რადგან ლუკა უკვე მისკენ მოდიოდა, მწვანე მაისური ეცვა, ჯინსები და ნიკას ნაჩუქარი კეტები...
-ნუცა, რა ლამაზი ხარ შვილო
-აჰაჰაჰა, მადლობა
-ჰმ, რუჯი ახლა დაგეტყო, მოდი ერთი ჩაგეხუტო
-ავად ხარ რა
-ვიცი...
ნუცას სველ თმას ლუკას სახე შეეხო, გაზაფხულის წვიმის ეფექტი ჰქონდა, რომელიც თან რაღაცას გახსენებს და თან გაგრილებს, სველი თმა ამძაფრდება სუნამოს სუნს, რომელმაც ლუკას ტვინამდე ააღწია და ჩახუტებაც გაუგრძელა, თმებმა დაფიქრების საშუალება მისცეს ლუკას, ეს ყველაფერი წამები გრძელდებოდა, მაგრამ იფიქრებდი ორი კვირა რაც უნდა ეფიქრა, ყველაფრის ფიქრი ახლა მოასწროო...
აეროპორტს მიუხალოვდნენ, მანქანა გააჩერეს და მიხვდნენ თაკოს უკვე მალე ნახავდნენ...
ფრენა არ გადადებულა, ანუ მალე ჩამოვა
თაკოს მშობლები, ძმა, მეგობრები, ყველა ელოდა ამ ერთ პატარა გოგოს, რომელსაც საკუთარი ბედნიერება სხვის ბედნიერებაზე წინ არასდროს დაუყენებია, ამ ყველაფერს გრძნობდნენ ადამიანები...
თაკო უკვე ჩამოდნებს იღებდა, ისე ჩქარობდა, ხან რა დაუვარდა, ხან რა, მორბოდა, მერე ანალებდა ნაბიჯს და მერე კვლავ მორბოდა, ნუცა ყველაზე წინ იდგა და პირველმა ზუსტად მან დაინახა...
-თაკოოოო, თაკოოოოოო
დაეჯახა ხალხს და მისკენ გაიქცა, თაკომ ჩამოდანს ხელი გაუშვა და ნუცა გულში ჩაიკრა
-არ მჯერა, რომ დადგა ეს დღე ნუც
-არც მე, აქ ხარ
მშობლები
ძმა
ნიკა
მეგობრები
ლუკამ თითქოს ყველას აცადა მისი ნახვა და თითქოს იცოდა, რომ ყველაზე ძალიან მისი ნახვა გაუხარდებოდა და თავი ბოლოსკენ შემოინახა
-ჰეი შენ
-თაკუნა
-მეგონა აღარ მოხვიდოდი
-ვაცადე ყველას
-მენატრებოდი
-მეც და შენს ჯგუფს ვუსმენდი
ლუკამ ხელში აიყვანა და დააბზრიალა
საქმეში თაკოს მამა ჩაერია და ყველა თავისთან დაპატიჟა...
-ნიკუშ არ წამოხვალ ?
-ნენეს დავტოვებ სახლში და წამოვალ
-წამოდი ნენე შენც
-ხვალ ადრე ვდგები და არ შემიძლია
-კარგი მაშინ, სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა
-ჩემთვისაც ლუკა...
ლუკა და ნუცა თაკოს ლოგინზე იყვნენ წამოწოლილები და ექვსი თვის ამბებს ერთად აყოლინებდნენ...
-ლუკა, ეს პარკი შენ
-რა არის, რაღაც ძალიან დიდია, კარავი, აუ შენ ვერ ხარ, რა მაგარია
-ნუც ეს სულ შენებია
-ჩემები? ვაიმე აპარატი, გამორიცხულია, შენ არ ხარ დალაგებული...
ოთახში კიდევ ბევრი შეძახილი იყო, ბოლოს თაკოს მამა შემოვიდა და ყველა სუფრასთან იხმო...
პირველი უხარხული წამი მაგიდასთან მოხდა, თაკო ფიქრობდა, რომ ლუკა მის გვერდით დაჯდებოდა, რადგან ექვსი თვის წინ სულ ასე ხდებოდა, ნუცა სკამისკენ მიდიოდა და ლუკა ვერ მოსწყდა მას, იცოდა არ სვამდა და არ უნდოდა მოეწყინა, ნიკაც მოსული იყო და თაკოს მამის გვერდით დაჯდა...
თაკო ფიქრებმა წაიღო, მაგრამ ახლა ვერაფერს იკითხავდა...
დაილია ბევრი, როგორც ხდება ხოლმე, ნიკა თითქმის სულ ტელეფონში იყო ჩარგული, მხოლოდ ხანდახან გახედავდა ნუცას, რომლის სახეც ლუკას მხარზე იყო მოთავსებული
-ხო არ დაიღალე ნუც?
-არა, არა
-თუ რამე თქვი და გაგაცილებ
-არა ლუკ, ძლივს თაკოს ვხედავ
-მაშინ გაგვიმარჯოს, ცხვირი მაინც მოწიე ლამაზი...
ამ ყველა დეტალმა ერთად მოიყარა თავი თაკოს გონებაში და ჩამოსვლის ხალისი სადღაც ყავისფერ გარემოში წაიღო, თაკო ცდილობდა დაწევას, უნდოდა ხასიათის შენარჩუნება, მაგრამ ვერ ახერხებდა, ბოლოს აივანზე გავიდა მოწყენილი...
-მოიწყინა რაღაც, წამო გავიდეთ
-არა ლუკა, შენ გადი
-კარგი
აივანზე იდგა და სარეცხის თოკზე ათამაშებდა თითებს, ლუკა ხვდებოდა რაშიც იყო საქმე და ისიც იცოდა, რომ მისი მოწყნილობის მიზეზი იყო, მაგრამ არ უტყდებოდა საკუთარ თავს
-თაკ
-რა იყო ?
- არ მაქვს მიზეზი?
-არა, ხომ დაბრუნდი, ჩვენ აქ ვართ
-შენ აღარ ხარ თითქოს, რაღაც ისე აღარ ხარ
-ალბათ გადაგეჩვიე ცოტა
-ეგ არ მიგულისხმია
-ან ნიკას რა სჭირს, ან ნუცას, რა ხდება ვერ გავიგე
-დაშორდნენ, არ გითხარი ადრე, არ მინდოდა ჩაგშხამებოდა ყველაფერი...
თაკო უყურებდა და ვერ ხვდებოდა, მათმა დაშორებამ რა გავლენა იქონია მათ ურთიერთობაზე, მაგრამ ცხადი იყო, რომ ყველაფერი შეიცვალა და ახლა ახალ რეალობაში მოუწევდა ცხოვრება, რომელიც არც ისე ნათელი იყო...
-არ მინდა, რომ რაღაც გაუგებრობა იყოს
-არ იქნება თუ გამარკვევ
-ჩვენ ხომ ვმეგობრობდით
-მე მეგობრობაზე მეტი მეგონა ბოლოს
-იყო, მაგრამ გაქრა, ვერ მოგატყუებ, იყო, მაგრამ ახლა მინელდა
-გასაგებია, მაგრამ...
ხანდახან ვისწრაფით გმირობისკენ, გვინდა დავეხმაროთ ადამიანებს, მერე ვამაყობთ საკუთარი საქციელით და სადღაც ქრება ეს აღტკინება. სიკეთის კეთება თითქოს სიჩუმეს მოითხოვს, მაგრამ ჩვენ მაინც გვიყვარს ხალხისთვის საკუთარი კარგი ადამიანობის დამტკიცება...
ვეწეპებით ადამიანებს და ვიწეპებთ მათ, მერე ვიწყებთ გადაწეპვას, რომ როგორმე დავაღწიოთ ამ მიჯაჭვულობის ძალას თავი, მაგრამ არაფერი გამოგვდის...
ხშირად მოდის გულგრილობა არა მხოლოდ ადამიანების, არამედ ცხოვრების და საკუთარი თავის მიმართაც, ზუსტად ამ დროს მოიყრის თავს იმ ადამიანების სიყვარული, ვინც არის ჩვენს ცხოვრებაში, ყოფილა და იქნება და გვაძლევს ბიძგს, ბიძგს რომ წამოვხტეთ და არ გავუშათ სიცოცხლე ხელიდან...
ერთმანეთის სიყვარულს დიდი ძალა აქვს...
No comments:
Post a Comment