სცენა დიდია
თეატრის მტვერი აქ განსხვავებულია, შენს სცენას უფრო გრძნობ, რადგან იცი სანტიმეტრებში ყველა დეტალი, როცა სინათლე ქვრება მაშინაც იცი და როცა ინთება მაშინაც, აქ შეჩვევაა საჭირო, მაგრამ მსახიობებისთვის ეს დიდ სირთულეს არ წარმოადგენს, მსახიობები გამბედავები არიან, სხვა ადამიანებთან შედარებით, უფრო ადვილად ახერხებენ საუბარს, მაგრამ ამავდროულად ატარებენ უფრო მეტ დარდს, ყველა როლი, რაც აქვთ ნათამაშები, რჩება კვალად, ეს ილექება და ქმნის პიროვნებას...

-გიო ნერვიულობ ?
-კი ცოტათი, თან შენი შეყვარებულის თამაში...
-ჩემთვის უფრო ადვილია გიო, მე შეყვარებული ვარ და შენ რომ არ ხარ არ გიჭირს?
-არ მიჭირს და საერთოდ რა იცი, რომ არ ვარ, იქნებ ვარ და ვატარებ გულით :)
-მეტყოდი ზუსტად ვიცი და გამაცნობდი, ცალმხრივად რომ იტანჯებოდე, მაგის ნამდვილად არ მჯერა, ცანცარა ხარ და არ დაიტანჯავ თავს
-ხო, მართალი ხარ ...

საერთოდ მხიარული ადამიანები უფრო მეტ სევდას დაატარებენ გულში, უფრო სტკივათ, მაგრამ არ იმჩნევენ, უფრო უყვართ, მაგრამ ყველას ხუმრობა ჰგონია...

ვიწყებთ სულ მალე
წუთები რჩება
გიომ გახედა მარიამს, ძალიან ლამაზი იყო, მარიამის თვალებმაც იპოვა გიოს თვალები, წაუჩურჩულა, რომ ყველაფერი იქნებოდა კარგად...

 ხანდახან ვერ ეუბნები ცხოვრებაში, მაგრამ ეუბნები სცენაზე, იქ არ არსებობს სხვა, იქ მართლა შენია ეს ადამიანი და იქ არც ლევანია შენი მეგობარი, იქ თითქოს არ გეკისრება პასუხისმგებლობა
ტექსტი
ოდნავ გადაკეთებული, მაგრამ ნამდვილი გრძნობით ნათქვამი:

”ვითმენდი, ვითმენდი და ახლა გეუბნები, რომ მინდა ვიყო სამუდამოდ შენთან, სხვანაირად არ გამოვა, მე არ გამომივა, მინდა რომ სულ ახლოს დაიარებოდე და სულ ვგრძნობდე შენს ახლოს მყოფობას, უკიდეგანო იყო ეს მოლოდინი, რომელსაც ახლა დაესვა წერტილი”
წყდება ტექსტი
მოდის ჩახუტება
მოდის კოცნა
მაყურებელს ხშირად კოცნა ნამდვილი ჰგონია, მაგრამ მსახიობები ცდილობენ არ იყოს ასე, არსებობს ხერხები, რისი საშუალებითაც ჩანს რომ კოცნიან, მაგრამ სინამდვილეში არ ხდება ასე, თუმცა არ გამოიყენა ეს ხერხი გიორგიმ...
მერე იყო ”პაკლონი”
იყო ყვავილები
და წარმატება, რომელიც ხვდა წილად ქართულ დასს...
მერე კულისები და მილოცვა, ყვავილები და ბედნიერი სახეები
დალევა 
გართობა
და ის, რომ დიდი შრომა, დიდად დაფასდა...

-გიო, ახლა მთვრალი ვარ და მოდი გკითხავ
-მიდი აბა
-შენ გგონია ვერ მივხვდი, ეს რა იყო ხერხის გამოუყენებლობა, თავხედო შენ :))

სიჩუმე რომ ჩამოწვება ხოლმე, რაღაც მნიშვნელოვანის წინ

- ოოო, შემეშვი რა
-კარგი ვხუმრობ, კი არ მწყენია, უბრალოდ გამიკვირდა
-რა გაგიკვირდა რა ??? აი რა მაგალითად?
-კარგი დაწყნარდი, თითქოს იყო რაღაც გრძნობა, ან იქნებ ახლა მთვრალი ვარ და მეჩვენება ასე
-ხო მარიამ, გეჩვენება
-იქნებ არ მეჩვენება, გიო არ დამღუპო გთხოვ (თან იცინის )
-რა გაცინებს მარიამ ?
-რა ვიცი, რაღაც კარგად ვარ, აი ახლა აქ, ამ ქალაქში, ერთად ყველა, რაღაც კარგად ვარ და თითქოს არაფერი და არავინ მაკლია და ეს მაშინებს
-ლევანის გარეშე ცხოვრებას რომ არ მიეჩვიო, მაგის გეშინია ალბათ
-კი, მეშინია, ჩემთვისაც ძნელია, მისთვისაც, ალბათ ჯობდა ვინმე ექიმი ეპოვა, მე მსახიობს ვიპოვიდი ვინმეს და ასე უფრო გაგვიადვილდებოდა
-გაუძლებ, არ არის პრობლემა
-გიო
-რა იყო მარო ?
-და მაინც, რაღაც იყო იმ სცენაში (გადაბჟირდა)

”როგორ მინდა ვუთხრა, რომ იყო მართლა, რომ მართლა მიყვარს, ეს კიდევ იცინის და ღადაობს, თან მგონია რომ ხვდება, მაგრამ თან ვერც ხვდება, უბრალოდ ვერ წარმოუდგენია, ახლა გაჩერდებოდეს ეს წამი, მოვკვდებოდე მაინც, რომ ვიგრძნო ბოლოს მასთან ერთად ვიყავი და მას ვხედავდი”

-რამ გაგაშტერა, ვღადაობ, წამო ვიცეკვოთ...
-მარიამ შემეშვი, დავიღალე
-წამოდი რა, წამოდი, წამოდი, წამოდი
-ვიბოდიალოთ მაშინ მთელი ღამე
- მე თანახმა ვარ...

ტურინმა მიიღო ეს ორი ადამიანი, შექმნა გარემო რომ კარგად ყოფილიყვნენ ერთად, თუმცა არც თბილისს შეუშლია ამისთვის ხელი, გიორგის რომ ეთქვა თავიდან და ეთქვა დროულად, შეიძლება ყოფილიყო რაღაც შანსი, არა, რაღაც შანსი არა, დიდი შანსი...
გოგოს და ბიჭს შორის ახლო მეგობრობა
ეს დიდი სიყვარულის დასაწყისია, ან დასასრულია...

-დაგვათენდა გიო, 5 საათში ფრენაა
-არ მინდა წასვლა, ვიჯდებოდი ამ პარკში ასე სამუდამოდ
-ოოო, კარგი რა
-შენ ვიცი რომ არა, მაგრამ მე ვიჯდებოდი
-სინამდვილეში მეც დავრჩებოდი, ასეთი თავისუფლად დიდი ხანია არ მიგვრძნია თავი
-”სიცხეც” არ გაქვს  თითქოს, აი, სიცხეს რომ ეძახი შენ
-რას ბოდავ ?
-რას მიმალავ მარიამ, რას ??? გგონია არ ვიცი, მაგ შენი დეპრესიის ამბავი, ექიმი არ ვარ, მაგრამ ამის დანახვას არ სჭირდება ექიმობა
-შემეშვი რა, ლევანის ნათქვამია ?
-გააფრინე ? ვხედავ მარიამ, ვხედავ რომ ტირი ხოლმე, რომ გარბიხარ ადრე, სადაც არ უნდა ვიყოთ, იკეტები, სვამ წამლებს და გგონია გიშველის
-რა გინდა, რა, რას მტანჯავ?
-მინდა რომ მოერიო თავს, წამლები ვერ გიშველის მარტო და ვერც ლევანი, შიგნით იპოვე ძალა და იყავი თავისუფალი, ნუ ხარ დამოკიდებული ადამიანებზე, წამლებზე, გარემოებებზე
-დათვერი ? თუ რა ლექციას მიკითხავ, რა გინდა, რა ? რა გაგეგება, შენ კი ხარ სულ მხიარულად, არაფერი გაწუხებს, რა გენაღვლება საერთოდ, ან რაზე დარდობ
-შენ მედარდები, შენ, შენ, შენ
-რატომ, როდიდან ?
-რაც გაგიცანი იმ დროიდან, ”ბერიკებიდან” პირველად რომ დაეცი გახსოვს? მუხლი რომ გადაიტყავე, აი იქიდან მედარდები, ახლა გაიგე?
-რა უნდა გამეგო, ყოველთვის ზედაპირულად მექცევი, დასში ყველასთან თბილად ხარ ჩემს გარდა, მე სულ მეუხეშები, თუმცა ხანდახან გაქვს გამონათებები
-რა გინდა მარიამ, შარზე ხარ?
-არა, მაინტერესებს რა გჭირს საერთოდ
-შენი თავი მჭირს, შენი თავი, მიყვარხარ, ახლა გაიგე??? ახლა მართებულია ყველაფერი, ახლა გასაგებია, აგეხილა თვალები?
-...
 ბოლოს მაინც ვამბობთ ხოლმე, როცა აზრი არ აქვს, როცა ძალიან გვიანია, როცა სათქმელი არევს ყველაფერს, როცა დალაგება იქნება ძნელი, ვამბობთ იმიტომ, რომ სხვა გზა არ არის...
ვერ გაიგებ ახლა უნდა თქვა, თუ მერე
სჯობს ახლა, როცა გრძნობ წამს დროულს
თქვი
და 
დარჩი
რადგან მერე ნათქვამს
წასვლა მოსდევს
მაგრამ არ არსებობს კანონი დაწერილი ამის გასაგებად, არც თეორიული მასალა არსებობს, ვერ იხემძღვანელებ სხვისი მაგალითით, ეს გამორიცხულია, ვერც საკუთარი მაგალითით, რადგან ყველა ურთიერთობა განსხვავებულია, ყოველი წამი ინდივიდუალურია
ამ წამისთვის უნდა იპოვო შესაფერისი გრძნობა...
არც წარსულიდან
არც მომავლიდან
ამ წამისთვის
აი, ზუსტად ამ წამისთვის ...