”ცხოვრება გრძელდება, მეც შევეჩვიე ამ სახლს ანის გარეშე, იმ გაგებით, რომ უკვე შემიძლია აქ შემოსვლა, თუმცა როცა ვბრუნდები სახლში, მაინც ვფიქრობ მასზე და დღემდე მინდა რომ აქ იყოს, თითქოს უნდოდა დაბრუნება, მაგრამ ეს უბრალოდ ეგონა, თორემ ხომ ვიცი შეუძლია ჩემს გარეშე ცხოვრება, პრინციპში მეც შემიძლია, მაგრამ მტკივა, ჯერ ისევ მტკივა გულიც, გონებაც, საკუთარი თავი მტკივა მის გარეშე...
რჩევები, რომ სხვას მივცე უფლება იყოს ჩემს გვერძე სისულელეა, ტკივილი მარტოობა კი არ არის, ტკივილი ანის გარეშე ყოფნაა...
ვეძებ მას საკუთარ თავში, ხანდახან ვპოულობ, მაგრამ ეს პოვნა ძნელდება უფრო და უფრო”
-რა შევუკვეთოთ ?
-მე ლუდი მინდა და ხინკალი
-ისევ უნდა დალიო? სამსახურში ვბრუნდებით აქედან
-ვიცი, შევიკეტები ჩემთვის და ვერავინ დამინახავს და შენ ნუ მოსდებ ქვეყანას
-კარგი
”არ მჯერა რომ აქ ვარ, გიოს წინ ვზივარ და თან ვეხუმრები რაღაცეებს, რა მოულოდნელია ეს ცხოვრება, მინდა რომ სულ ასე იყოს, მაგრამ ვინ იცის სადამდე გაგრძელდება”
”რა მჭირს ვერ ვხვდები, ასეთი რამ პირველად დამემართა, ახლა ხომ მეც ავიღებდი ლუდს და ხინკალსაც შევჭამდი, მაგრამ არ გადამივა ყელში, ეს დაავადებაა თითქოს, ვუყურებ თაკოს და ყველაფერი მავიწყდება, საჭმელიც, სასმელიც, მთავარია ფეხბურთიც არ დამავიწყდეს, თუმცა ამ გოგოსთან ვერ დავივიწყებ ამ ამბავს, ყველა სხვა თემაზე წუთობრივად საუბრობს და ფეხბურთს საათებს უძღვნის, ცოტა სუბიექტურია, სულ ცოტათი, მაგრამ უხდება, ან მე მომწონს”
-მშვენიერი გასვლა იყო ნიკუშ, ფოტოები გამომიგზავნე რომ მიხვალ
-ჯერ დავამუშავებ და გამოგიშვებ მერე
-ნიკ რა კარგია
-რა?
-რა ვიცი, ეს ყველაფერი
-ეს ყოველთვის კარგი იყო, დავიწყებული გვქონდა უბრალოდ
-ნიკუშ ყველაფერი კარგად იქნება ?
-ყველაფერი თუ არა, ბევრი რამ...
”დრო გადის და თანდათან ტკივილიც ქრება, არც სიცარიელეა, მაგრამ მაინც მწყდება ბევრ რამეზე გული, იქნებ იმას ვგრძნობ, რომ ნიკა არის ცუდად და ეს მაწუხებს, ეს მტანჯავს ”
ბარში ცოცხალი მუსიკა ისმოდა, ლუდიც იყო, ირაკლი და გიო ერთდროულად მივიდნენ, დანარჩენ მეგობრებს უკვე ლუდი ჰქონდათ აღებული და ახლა საჭმელს არჩევდნენ...
ერთი პატარა გოგოა აქ ოფიციანტი და ემსახურება 15-მდე მაგიდას, მაგრამ სულ იღიმის და არ არის ეს ყალბი ღიმილი, ყველაფერს სწრაფად აკეთებს და ძალიან უშუალოა ადამიანებთან, სულ რომ დააგვიანოს საჭმლის მოტანა, არავინ გაუბრაზდება...
ირაკლისთვის ლუდი რომ მოიტანა, ირაკლი რაღაცას მიშტერებოდა, ხელი აუფრიალა თვალებთან და ლუდი დაუდგა, ირაკლიც ცოტა შეცბა, მაგრამ გაუღიმა მერე
-აი შენი ლუდი, რას გარინდულხარ, ცხოვრება ასე უფრო მალე გავა და ვერაფერს მოასწრებ
მარი მხატვარია და საღამოობით ბარში მუშაობს, ძალიან ბევრს დადის და მაინც ბედნიერია რომ აქვს სამსახური, როცა ზურგი ძალიან ტკივდება, შეიყუჟება ხოლმე, სადაც თითქმის ვერან ხედავს და ვარჯიშობს, იქვე რაღაც წითელი სასმელი უდგას, ოღონდ ბარმენის გარდა არავინ იცის რა არის იქ...
ირაკლის ეღიმებოდა მარის რომ უყურებდა და თან აღფრთოვანებული იყო მისით, ასეთი უშუალო ადამიანი არსად მინახავს, რასაც ფიქრობს, იმას ამბობს...
-გიო რას ჩარგულხარ ტელეფონში ?
-თაკო მაინტერესებს რას შვება, მაგრამ იშვიათად დებს რამეს, ნეტავ რას შვება?
-მიწერე, ან დაურეკე
-არ მინდა ჯერ, არ მინდა რამის აჩქარება
-ძალიან დაგვიანებაც არ იქნება კარგი...
ბარი უკვე იკეტებოდა
ანგარიში მოითხოვეს
გარეთ გამოვიდნენ
მარიც მალე გამოვიდა ყურსასმენებით და დაუყვა დაღმართს
-მარი მარტო მიდიხარ ?
-კი, ფეხით გავლა აუცილებელია
-თუ გინდა გაგიყვანთ
-არა იყოს
-მაშინ მიგაცილებ, ოღონდ მართლა იმიტომ რომ ღამეა
-ცუდი არაფერი მიფიქრია
-დღეს გაკვირდებოდი და ძალა მომეცა თითქოს, შრომისმოყვრე ხარ საოცრად და თან გიყვარს ადამიანები
-კი ორივე სიმართლეა, რომ მიყვარს საქმე, უფრო იოლად გამომდის და რომ მიყვარს ადამიანები, უფრო ადვილად ვუგებ მათ
-არ იღლები ბარში ?
-კი, მაგრამ თუ გინდა რომ იცხოვრო, უნდა იმუშავო და არ აქვს მნიშვნელობა იღლები თუ არა
-სწავლობ?
-დავამთავრე ახლა, მხატვარი ვარ
-პირველი ნახატი რა იყო, რაც დახატე?
-ჰაჰ :)) გვირილები
”რა თქმა უნდა გვირილები უნდა ჰყვარებოდა, ანის ყვავილი, ამ ყვავილს როცა ახსენებენ სულ ანი მახსენდება”
-აი ჩემი სახლიც, მადლობა რომ მომაცილე
-არაფრის, კარგად
”რატომღაც შემეშინდა მარტო რომ წამოსულიყო, სხვა მის ადგილზე, რაღაც ცუდს იფიქრებდა, მაგრამ ეს იმდენად უშუალოა და სჯერა ადამიანების, რომ ცუდი არაფერი უფიქრია, კარგია ცხოვრება, თან ცხოვრება ასეთ ადამიანეთან ერთად, ერთ სამყაროში”
-ამანათი ჩამოგივიდა ანი
-უი მართლა ? ნიკუს საჩუქარია ალბათ, ვერ მოვითმენ ხვალამდე, ახლა წავუღებ
-გვიანია ადამიანო
-არაუშავს, აბა ხვალ რომ არ ვიყო ცოცხალი და შენ რომ მისცე მერე, ხომ არ ექნება იგივე ეფექტი
-რას ბოდიალობ
ნიკას ერთ-ერთი ჰობი დაივინგია, ღამის დაივინგშიც აქვს სერთიფიკატი აღებული, წყლის ფოტო აპარატი გაუფუჭდა და ახლის ყიდვას ბევრი ფული სჭირდებოდა, ანის ბანკში ანაბარი აქვს გახსნილი და როცა ეს ამბავი გაიგო, ეგრევე დაარღვია და გამოიწერა ნიკასთვის საჩუქარი...
-ნიკ სახლში ხარ ?
-ხო რა ხდება?
-ჩამოდი ქვემოთ
-ოპანაააააააა, ეს რაღაც სერიოზულია
-ჩამოდი, ჩამოდი და ნუ ცანცარებ
- ჰა ჩამოვედი, მოგენატრე უკვე და ვერ გაძელი ჩემს გარეშე ?
-იდიოტო:)) არა, ეს შენ
-ვა, ვა, ვა საჩუქარიიი, ყოჩაღ, აბა გავხსნათ
მერე იყო შოკში ჩავარდნილი ადამიანის სახე
გაოცებაც იყო და დიდი სიხარულიც, საჩუქრის არჩევა ანის არასდროს უჭირდა, მაგრამ ეს მართლა საოცრებაა
-გააფრინეე ? ეეეეეეეეე, არ მჯერააა, თან ხომ არ მითქვამს რომ ეს მინდოდა, როგორ მიხვდი?
-მივხვდი, ვიცი, როგორიც გენდომებოდა
-მართლა შოკში ვარ, შენ ხარ ლამაზი, ყველაზე ლამაზი, ამოდი ჩემთან, დედა ჩაის სვამს და დალევთ ერთად, თორემ მაგრად წვიმს
-დედა მელოდება, ისიც ჩაის დალევას აპირებდა, წავედი
-ანი
-ხო
-ანი
-ხო
-ასეთი რაღაც აღარ გაიმეორო რა
-რატომ?
-იცი რატომაც
-ფოტოები გამომიგზავნე
-ასეთი საჩუქრის შემდეგ მომიწევს
”რა გიჟია ეს გოგო, ეს რა ჩაიდინა, ყოველთვის ასეთი იყო, არ იცოდი რას მოიმოქმედებდა, ახლაც, როცა ამ ფოტოებს ვათვალიერებ, გაოცებული ვარ მისით, ისეთივეა კამერასთან, როგორც ცხოვრებაში, არ თამაშობს, ეს გვირილებიანი ფოტო, ვუყურებ და ვერ ვხვდები, რას ფიქრობს ამ დროს, თან ხომ არ იცის, რომ ამ წამს ვუღებ, როგორ მინდა რომ კარგად იყოს, რამდენი შესაძლებლობა აქვს ამის, ყველაზე კეთილია, ყველაზე საინტერესოა და ყველაზე ლამაზი ადამიანია ჩემთვის”
ხანდახან ჩვენ ვტოვებთ ადამიანებს, ხანდახან ისინი გვტოვებენ, ხანდახან სიკვდილი გვაშორებს ერთმანეთს, თუმცა სიკვდილის შემდეგაც ვცდილობთ მათთან საუბარს, თუმცა ძნელია, ძნელია არ გესმოდეს ხმა, ვერ ხედავდე ადამიანს და მაინც გრძნობდე, რომ ცოცხალია...
ადამიანები სიკვდილზე რომ ფიქრობდნენ, ალბათ უფრო მეტ დროს გაატარებდნენ ერთად, არ დაეზარებოდათ ერთმანეთის ნახვა...
მერე დგება ხოლმე წამი და ხვდები, რომ აქ, ამ დედამიწაზე ვეღარ შეხვდები მას, იმ ადგილას ვეღარ ნახავ, სადაც გაიცანი და ეს ძალიან გტკენს გულს, გახსენდება ყოველი წამი, გახსენდება საათები მათთან გატარებული, მაგრამ წარსულად ქცეული, რომელსაც შენს გონებაში დაუდია ბინა...
No comments:
Post a Comment