ანი სამსახურში გავიდა, პაციენტები, მედიკამენტები და გადაერთო ამ ყველაფერზე, თუმცა დილა მაინც მძიმე აღმოჩნდა, ძირითადად ერთად საუზმობდნენ ხოლმე და ახლა დედამ მოუმზადა საჭმელი, დედის მომზადებული ცუდი კი არ არის, უბრალოდ ის დრო ენატრება...
3 წელი არ არის დიდი დრო, მაგრამ არც ცოტაა, ეს ყველაფერი არც დროზეა იმდენად დამოკიდებული, რამდენადაც ურთიერთგაგებაზე...

ირაკლიც გავიდა სამსახურში, ფინანსები, პროექტები, ღამის თენება, საქმე შველის გრძნობებს, თუ გაჰყევი საქმის დინებას, ჩაგითრევს და შეიძლება ცოტა ხნით დაგავიწყოს ის, რაც ყველაზე ძალიან გტანჯავს, თუმცა ეს არ მოხდება საბოლოოდ , მერე უცბად, გული შეგეკუმშება, დაფიქრედები რა გაწუხებს, გაგახსენდება და იდარდებ, იფიქრებ, რომ შეგეძლო რამის შეცლა და არ შეცვალე, შეგეძლო რამის თქმა, შეგეშინდა და არ თქვი და ეს ყველაფერი დაგამწუხრებს...

მერე გინდა ფორმალობებს მიხედო, მაგალითად ოფიციალურად გაშორდე, რადგან ფიქრობ ასე უფრო ადვილი იქნება ყველაფერი, ანი ფიქრობდა უკვე ამ თემაზე, მაგრამ მაინც ირაკლისგან ელოდა პირველ ნაბიჯს, ამით თითქოს პასუხისმგებლობას აკისრებდა მას, თუმცა ირაკლის ამ საკითხზე არც უფიქრია...

რატომ იყო მაშინ ყველაფერი კარგად და სად გაქრა ახლა ?

მეგობრობისას ჩვეულებრივად ვურეკავდი, ვეტყოდი წავედით ანი ლუდი დავლიოთ, ან ნაყინი ვჭამოთ, ან წამოდი კინოში, წამოდი გავისეირნოთ და მერე ყველაფერი შეიცვალა, ასე ადვილად ვეღარ ვრეკავდი, დასარეკად მომზადება მჭირდებოდა, ანუ უკვე ვფიქრობდი რომ უნდა დამერეკა, ადრე ამას მექანიკურად ვაკეთებდი, ადრე ტელეფონს სანამ არ აიღებდა არ ვთიშავდი, ახლა მესამე ზარზე თუ არ აიღებდა, ვთიშავდი, ვფიქრობდი, ხომ არ ვაწუხებდი და იქნებ რამე შეიცვალა მის გრძნობებში და ეს მუდმივ შიშში მამყოფებდა, მაგრამ მომწონდა ეს მდგომარეობა, ცხოვრებას აზრი ყოველთვის ჰქონდა, მაგრამ ახლა უფრო მეტად, უფრო ძლიერად...
მერე მივხვდი რომ უნდა მეცხოვრა მასთან ერთად, მინდოდა ჩემი ცოლი, მეგობარი, რა ვიცი ყველაფერი ძვირფასი ყოფილიყო ცხოვრების ბოლომდე და ახლაც ასე მგონია...

ანის კარგად ახსოვდა ის დღე, როცა სამუდამოდ მასთან ცხოვრების წინადადება მოისმინა, მატჩიდან გამოვიდნენ, ძალიან დიდი საცობი იყო და ფეხით წამოვიდნენ, არჩევდნენ მატჩს, რაღაცაზე თანხმდებოდნენ, რაღაცაზე ვერ და სწორედ ამ დროს, თითქოს უადგილად, არადა ყველაზე ადგილიანად იყო კითხვა:

-ან წამოდი რა ?
-მოვდივარ, უფრო ჩქარა არ შემიძლია
-ოოო, წამოდი ვიცხოვროთ ერთად
-ეღადავე სუარესს
-ვერ ხარ ... აღარ წახვიდე სახლში და წამოდი ჩემთან, არ მინდა ”ეს 1 წელი უნდა ვიყოთ ერთად და მერე ვნახოთ ამბები”, მიყვარხარ და გიყვარვარ მგონი და წამოდი რა
-ანუ
-რა ანუ ? გვირილებიანი ბეჭედი ჩემზეა :))
-ოოოო, კარგი ხო, კარგი, კარგიიი, ვახ რა მაგარიააააააა, რა მაგარიააააააააა

და ახლა ფიქრია იმაზე, თუ რომელი მიხედავს ფორმალობას, რომელი ამოიღებს პირველი ხმას განქორწინებაზე...


-დე, ყაზბეგში მივდივარ 2 კვირით
-წადი დე, ბუნება ეხმარება ადამიანს, ბუნება ერთგული მეგობარია
-დე, სულ რატომ გესმის ჩემი?
-სულ არ მესმის, მაგრამ მჯერა შენი

ყაზბეგი,სახლი მეგობარმა დაუთმო, უნდა გქონდეს კარგი აპარატი, წიგნი, თბილი ტანსაცმელი, დანარჩენს იშოვი და თუ ვერ იშოვი, გიშოვიან, მარტო საშიშია თუ არა წასვლა? არ არის საშიში, იქ ცხოვრობენ ადამიანები, ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით და მშვიდად ხარ...

მაგრამ გზაში რაღაც შოკოლადმა მოწამლა ანი და ახლა ცუდად არის, თან დედას არ ურეკავს რომ არ ინერვიულოს, თან ღამეა და თან ეშინია, ავად რომ ხარ, მაშინ ყველაზე ძალიან გჭირდება ადამიანები, უბრალოდ იმისთვის, რომ უთხრა შენი ცუდად ყოფნის ამბავი, ისინიც მოგისმენენ და გეტყვიან რომ უკეთ იქნები დილით და მერე ყველაფერი წყნარდება თითქოს...

რომ დავურეკო, ან მივწერო, ეს დაემსგავსება იმ ამბავს, სიმთვრალეში რომ ურეკავენ ხოლმე შეყვარებულებს, მაგრამ მასზე კარგად ვერავინ დამამშვიდებს, ეს იქნება არასერიოზული საქციელი, რატომ ვფიქრობ ამდენს, სულ ხომ ამაზე  მეღადავება, ამდენს რომ ვღელავ და ვფიქრობ ამაზე

-ირაკლი როგორ ხარ ?
-რა ხდება ანი, მთვრალი ხარ ?
-არა, ავად ვარ
-რა გჭირს, სად ხარ ?
-ყაზბეგში და გული მერევა, მოვიწამლე, ვიცი ფიქრობ თუ რატომ გირეკავ შენ
-არ ვფიქრობ მაგას, ხომ იცი, გაგივლის მალე, დალიე ლიკანი
-კარგი ხო
-ასეა, მარტო რომ დადიხარ თაკოს სახლში
-მაპატიე რომ გაგაღვიძე
-გეპატიება
...

მერე იყო ზარი უფროსთან, მეორე დღეს სამსახურში არ მისვლის გაფრთხლება და ღამის 2 საათზე ყაზბეგში წასვლა...

2 საათი მარტო ებრძოდა ანი ცუდად ყოფნას, იმედი მაქვს არ მოვკვდები დღეს, მერე იყო მანქანის შუქი, რა ხდება ამ შუაღამისას, მერე კაკუნიც იყო, ვაიმე ვინ არის ნეტავ, მეზობელს ხომ არ უჭირს რამე...
ძლივს წამოდგა ლოგინიდან
ჩუმად მივიდა კართან
ჯერ სუნთქვას უსმენდა და შიშის ბურთულა ყელში ჰქონდა გაჩხერილი

-ვინ არის? (ამოილუღლუღა ძლივს)
-მე ვარ, გააღე

ხმა, რომელიც სულ ამშვიდებს და ხმა, რომელიც ძალას აძლევს, ადამიანი, ვისთანაც არის ისეთი, როგორიც უნდა რომ იყოს, იქ სადაც ცოცხალია...

-ვაიმეე 
-რა იყო?
-ჩამოხვედი
-ხო, რა იყო ?
-ვიტირებ
-იტირე, მოგეშვება, წამოდე დაწექი, სიცხე გაიზომე და წამალი დალიე
-არ შეგირიგდები
-მაგისთვის არ ჩამოვსულვარ
-ვიცი და ვერ ვუძლებ მაგ ფაქტს
-რა ფაქტს ?
-სიკეთეს უანგაროდ რომ აკეთებ
-ეს არ მიმაჩნია სიკეთედ, ამას სიყვარულით ვაკეთებ, გული მთხოვს და იმიტომ

სიცხე ჰქონდა, მაგრამ მაღალი არა, წამალი დაალევინა, საბანიც დააფარა და შუბლზე მოეფერა...

-კარგად იქნები დილას, გვერდულად დაწექი, ცუდად არ გახდე ისევ
-შენ მიდიხარ ?
-არა, აქ ვიჯდები
-ხელი გეჭიროს რა ჩემი
-მომეცი ანიუტ და მეჭირება და შენ დაიძინე
...
ყაზბეგის დილა მშვიდია და ასეთ დროს ხვდები, რომ იქ ხარ, სადაც უნდა იყო, საერთოდ ყაზბეგში გინდა რომ ჩუმად იყო, ამ სიჩუმეში პოულობ ბედნიერებას, იცი რომ ლაპარაკი ბევრ რამეს გაკარგვინებს და სიჩუმეში ბევრ რამეს იძენ...

-არ გეძინა ?
-კი, ცოტა
-მე კარგად მეძინა
-როგორ ხარ ?
-მგონი უკეთ
-ჩაის დაგალევინებ და სიცხე გაიზომე მანამდე
-კარგი :)

სიცხე აღარ იყო, მთაში ავადმყოფობა დიდხანს არ გრძელდება...

-როდის მიდიხარ ?
-საღამოს წავალ, მანამდე ვნახავ ჩემს ადგილებს
-წამოვალ რა
-თუ სუსტად არ ხარ წამოდი
-წამოვიღო აპარატი?
-წამოიღე...

ეს იყო ჩამოსვლა, იმიტომ რომ უყვარდა და არა იმიტომ, რომ ამას შერიგება უნდა მოჰყოლოდა, ეს იყო საქმე, რომელსაც აკეთებენ, იმიტომ რომ უყვართ...

მერე იყო ადგილები, რომელიც უნდა ნახო ყაზბეგში, უნდა შეიგრძნო, რომ ხარ გარშემო სულ მთებში და ხარ დაცული...
იყო ფოტოები
ყვავილებიც იყო
იყო სინანულიც
და სიყვარულიც ჯერ კიდევ იყო, მაგრამ ამ ყველაფერზე არ ყოფილა საუბარი, ეს ყველაფერი უბრალოდ იგრძნობოდა...

-რამე ხომ არ გრჩება ?
-არ ვიცი, თუ რამე დამრჩა წამომიღებ
-მადლობა რომ ჩამოხვედი
-მადლობა როგორ გაპატიო
-არ ვიცი
-წესიერად ჭამე და დაისვენე
-ირაკლი
-რა იყო?
-არაფერი ისე
-კარგი...

წავიდა
იდგა ანი და უყურებდა და ფიქრობდა, რომ მაინც გაუმართლა ცხოვრებაში, თან ისე გაუმართლა, რომ არ იმსახურებდა ამას...

გონებით უნდა იმოქმედო ცხოვრებაში, თუ გულით, ეს საკითხი საუკუნეების წინ დაისვა და დღემდე ვერ გადაწყვეტილა და ვერც გადაწყდება ალბათ, გააჩნია სიტუაციას, ადამიანებსაც გააჩნია და ყველაფერს საერთოდ, მაგრამ როცა ვინმეს სჭირდება შენი ყოფნა გვერძე და შენ ამ დროს გონებით საზღვრავ რაღაცეებს, ეს სიყვარულით გასაკეთებელ საქმეს აფერხებს...
ამიტომ როცა ადამიანებისთვის აკეთებ რამეს, ამ შემთხევაში გული სულ ოდნავ წინ წამოწიე და გონებაც ისე დაიხმარე, რომ არ ჩამორჩეს გულს და რაც მთავარია სიყვარულით გააკეთე, თუ თავიდან არ გამოდის, მერე გამოვა, მთავარია გულწრფელი იყო და შენი კეთილი საქმისთვის არ ელოდო რამეს, რამეს სანაცვლოდ...
სიყვარულს შეუცლია ადამიანები
დღეები შეუცლია
წამოუყენებია ადამიანები
ასე იყო ადრეც
და ასე იქნება ბოლომდე...