-სამსახურიდან გვიან გამოვედი, მაგრამ მაინც ჩქარა მოვდიოდი, შევიარე მაღაზიაში და ვიყიდე ანის საყვარელი ჩიფსები, სულ რომ მწერს მესიჯს და მაბარებს ხოლმე, მეგონა ახლაც ასე მოხდა, ავედი სახლში, ანის სუნი ჯერ კიდევ შერჩენია სახლს, მაგრამ აღარ ისმის მისი ხმა, აღარ ზის თავის წიგნებთან და აღარ მიღიმის...

მერე ვფიქრობ რომ დასასვენებლად არის წასული, მაგრამ მერე ვხვდები რომ წავიდა, ადგა და წავიდა, 3 წლის შემდეგ მიხვდა რომ ყველაფერი დამთავრდა, მაგრამ რატომ მაქვს გული ასე მძიმედ, იქნებ მოგონებების გამო, იქნებ იმის გამო რომ დამთავრდა ყველაფერი და მე არაფერი გავაკეთე...

-ახლა მე, შენს ფიქრებს რომ მესაუბრები, არ ვიცი რა გიპასუხო, მახსოვს გონებით და გულით მოიყვანე ცოლად, მაგრად გიხაროდა სიყვარულში რომ გამოგიტყდა და ყოველი დღე ბედნიერებით იყო სავსე და მერე რა მოხდა არ ვიცი...

შოტლანდიაში 3 თვე იყო ანი, მუშაობდა თავის თავზე, სწავლობდა ბევრს და დამოუკიდებელ ცხოვრებასაც შეეჩვია, საზღვარგარეთ წასვლა და თან შოტლანდიაში ყოველთვის საინტერესოა, ადამიანები, თავისუფლება, არავინ ერევა შენს ცხოვრებაში, ცხოვრობ ისე, როგორც გინდა რომ ცხოვრობდე, რომ არა ირაკლის მიმართ ინტერესი, ალბათ არც დაბრუნდებოდა...

-მარიამ ხვალ ვბრუნდები და შენ გეუბნები მხოლოდ

-ანუ არავის ვუთხრა ?

-არავის გთხოვ

-კარგი

გამოვიდა აეროპორტიდან, ეტყობა მართლა არავის უთხრა, ნაცნობს ვერავის ვხედავ და თურმე მინდა რომ ვხედავდე...

მერე იყო ირაკლის სიცილი

-ანია ეს გაქცევა რა იყო ვითომ, გიყვარვარ ხომ არ გძულვარ, გეთქვა და გაგიგებდი, ამოგიდგებოდი მხარში :))

ამას ამბობდა და თან ბჟირდებოდა

”ახლა მოვკვდე და არაფერი მინდა, რა აუტანელიაააააააა, გახედვის მეშინია, არ შემიძლია მაგის სახის დანახვა”

-მოიხედე ანიააა, აქ ვარ, შემომხედეეეე

-ვერ გიტან

-კაი ღადაობ, აბა ის უსტარი რა იყო ?

-მეზიზღები

გაიხედა

იდგა ირაკლი და ალბათ მსოფლიოში ყველაზე გემრიელად იცინოდა

-რა გაცინებს ?

-გითხრა ?

-ხო

-იქნებ გაწვალო ცოტა

-ოოო

-ანიტ, ეს სამი თვე ყველაზე მოუსვენარი სამი თვე იყო ჩემს ცხოვრებაში, არ ჩამოვედი შოტლანდიაში მხოლოდ იმიტომ, რომ დრო მომეცა შენთვის

-დრო რისთვის ?

-იმისთვის რომ ახლა ჩემთან ერთად იყო

-ღადაობ ?

-არა

-აბა

-შიგნით ყველაფერი ღრიალებს, რადგან ყველაზე მაგრად გამიმართლა ცხოვრებაში, იმიტომ რომ იმ გოგოს ვუყვარვარ, რომელიც მეც მიყვარს და მიყვარს წივილამდეეე (ეცინება თან)

-გაეთრიეეეეეე

-შენ ხარ ჩემი ლამაზი გოგო, გოგო რომელიც სულ ზუის და ეს ზუილი მიყვარს მე...

ანი დედასთან დაბრუნდა, შევიდა თავის ოთახში და გაახსენდა ბავშვობა, მაგრამ მერე ფიქრი თავისი სახლისკენ გადავიდა, ალბათ უკვე სახლშია ირაკლი, მოვიდოდა დაღლილი სახით, იწუწუნებდა ქართული ფეხბურთის მძიმე მდგომარეობაზე, მერე ერთად დავლევდით ლუდს და ბოლოს იმაზე შევთანხმდებოდით, რომ დრო სჭირდება ქართულ ფეხბურთს და მერე ყველაფერი დალაგდება...

-დე გშია ?

-არა დე

-არაფერს გკითხავ, ვიცი მერე თავად მომიყვები

-აუუ დეე მეტირება

-იტირე და მე მოგეფერები

-ასე ხომ უფრო ამეტირება დე

-არაუშავს

დედასთან ტირილი ძალიან თბილია, გეტირება, წუწუნებ და ის მაინც გეთანხმება ყველაფერზე, თან ეცინება, რადგან იცის, რომ საბოლოოდ ყველაფერი დალაგდება ხოლმე, მაგრამ ისიც იცის, რომ ამის თქმას ახლა აზრი არ აქვს...

-ჰა აბა როგორი იყო შოტლანდია ?

-ისეთი იყო, როგორსაც აღწერდი

-საქორწინო მოგზაურობაში მანდ წავიდეთ

-ასე უნდა დამცინო ახლა  ?

-არა ანიტ, მაგრად მიხარია რომ გიყვარვარ :))

-ვერ გიძლებ

-მთელი ცხოვრება უნდა გამიძლო

ალბათ ამ ყველაფრის იუმორში გატარებას თავისი მიზანი ჰქონდა, რომ ანის უხერხულად არ ეგრძნო თავი, რომ ისევ ისეთი ლაღი ყოფილიყო, როგორც ადრე და არ შეცვლილიყო...

მეგობრობიდან ძნელია გადაეწყო სხვა ურთიერთობაზე, თავიდან ორივეს უჭირდა ამასთან შეგუება, რაღაც დაძაბულობა იყო თითქოს, პირველი ერთი კვირა საერთოდ არ ეხმიანებოდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ყველაფერი ერთმა ლამაზმა დღემ შეცვალა, როცა ინგლისის ნაკრები ჩვენს ჯგუფში მოხვდა და ბილეთები უკვე გაყიდვაში იყო...

-ანიაა როგორ ხარ ?

-კარგად, არ ვრეკავდი იმიტომ რომ

-ხო მეც ზუსტად იმიტომ და არ გინდა ახსნა- განმარტება

-რა ხდება ?

-წამოხვალ მატჩზე ჩემთან ერთად ?

-ააააა მოვკვდები, ხალხი მაგრად გაოცდება, მე და შენ ერთად, ნუ სულ ერთად დავდივართ მატჩებზე, მაგრამ ახლა ეს სხვა ამბავი

-გთხოვ არ დაიძაბო, იყვირე ისე, როგორც ადრე, არ განაზდე, როგორც შეყვარებული გოგოები ნაზდებიან, მე ასეთი შემიყვარდი და ვერ გადავიტან შენს შეცვლას

-ღადაობ ? ისევ ისე ვიყვირებ, მთავარია გვერდში იყო

-მე გვერდში ვიქნები, ნაკრების მოსაცმელი მაქვს შენთვის და ქუდი არ დაგავიწყდეს...

დინამო არენა

საათი 22:12

გზა გადაკეტილი

-სად ხარ ?

-შესასვლელთან

-შენ?

-მოვედი

-მოვიგებთ ?

-არ წავაგებთ

სტადიონს ერთ-ერთი ყველაზე დადებითი აურა აქვს ამქვეყნად, თუ არ ხარ ნამყოფი, ძნელია გაიგო ეს, მშვიდად ხარ იქ, მიუხედავად ღელვისი და ანგარიშისა, მაინც მშვიდად ხარ, რადგან ხარ კარგ ადგილას...

-ანი არ მიდიხარ სამსახურში ?

-ხვალ გავალ დე

-დეპრესია და მსგავსი ამბები არ გინდა გთხოვ

-არ იქნება დეპრესია, ხომ იცი, რომ ყველაფერი ხდება იმისთვის, რომ რაღაც შეიცალოს ჩვენში...

სანამ არ დაკარგავ, ვერ დააფასებო ამბობენ და შეიძლება სწორია, ან ხანდახან არის სწორი, ან იშვიათად, ვცხოვრობთ ადამიანებთან ერთად, ხანდახან გვაბეზრებენ თავს, გვინდა მარტო ვიყოთ ცოტა ხნით, არადა შეიძლება დადგეს დღე, როცა ისინი წავლენ ამ ქვეყიდან, ან წავლენ ჩვენი ცხოვრებიდან და მხოლოდ ამის შემდეგ ვფიქრობთ, რომ ყველაფერს დავთმობდით, რომ ისევ გვესაუბრა მათთან, რომ უბრალოდ დაგვენახა ისინი, ეს დაგვიანებული სინანულია, თუმცა ბევრ რამეს გვასწავლის, რადგან ამ ყველაფრის შემდეგ უფრო ყურადღებიანები ვხდებით...

სიახლებიი

კარგია ხშირად, ხანდახან პირიქით, მაგრამ რომ გაიზარდო, უნდა სცადო, უნდა იპოვო ის საქმე, ის სიმღერა, ის მხიარულება, ის ადამიანი, ის ადგილი, სადაც შეძლებ რომ იპოვო შენი თავი...

ალბათ გაჩნდება კითხვა, რას ნიშნავს იპოვო შენი თავი ?

ამაზე ზუსტი პასუხი არ ვიცი...

გვყვავს მეგობრები, მაგრამ გვყავს სულთან ახლოს მყოფი მეგობრები, მათ სამყაროში რომ გიყვარს საკუთარი სამყარო, ალბათ ეს არის იპოვო შენი თავი სხვაში, აღმოაჩინო მასში და მიხვდე, იგრძნო, რომ კარგად ხარ იქ, მათთან, ამ წამს, ახლა...