ცხოვრებაზე დიდხანს რომ იფიქრო, შეიძლება ძალიან გაგიტაცოს ამ ყველაფერმა და ვეღარ გამოხვიდე ამ ყველაფრიდან, მაგრამ ცოტა რომ იფიქრო, შეიძლება ვერ შეამჩნიო ის საოცრება, რაც ჩვენს გარშემო ხდება.
ჩვენი დამოკიდებულება ადამიანებისადმი და მათი დამოკიდებულება ჩვენდამი, ვამბობთ და ვამჩნევთ რომ გაუფასურდა ბევრი რამ და გავუფასურდით ჩვენც, აღარ გვტკივა სხვისი ტკივილი და არ გვიხარია მათი სიხარული.
ჩავიკეტეთ საკუთარ ნაჭუჭში და იქიდან ვაკვირდებით სამყაროს, ადამიანები ითხოვენ დახმარებას, ხანდახან მათთან ერთად გაცინებას, მაგრამ ჩვენ არ გვცალია მათთვის, რადგან საკუთარი პრობლემებით ვართ გარშემორტყმულნი...

-მაკო რის გაკეთებას ცდილობ ვერ გავიგე, რატომ უნდა დაუბრუნდე, ხომ აღარ გიყვარდა?
-მეგონა ასე, მაგრამ ახლა სხვასთან რომ ვხედავ, მინდა რომ ისევ ჩემთან იყოს, მოკლედ სანამ სხვასთან არ დავინახე, ვერ მივხვდი რომ მიყვარდა
-სისულელეა, ეს არ არის სიყვარული, ეს ავადმყოფობაა, ეგოიზმის უმაღლესი მწვერვალი, არ მინდა რომ ჩემი მეგობარი ასეთი იყოს, ძველ მაკოს ვეძებ სულ და ვეღარ ვპოულობ, ამ ეჭვიანობამ და ავადმყოფურმა დამოკიდებულებამ თითქოს შეგჭამა და ჩემს წინ მხოლოდ ეს გრძნობებია და ის ადამიანი, რომელიც ჩემი ბავშვობის მეგობარი იყო, სადღაც გაქრა
-ვიცი თიკ, ძალიან ვიტანჯები, მგონია რომ ვერ გავუძლებ და თავს მოვიკლავ, მართლა მეფიქრება ამაზე და მეშინია ამ ფიქრების, მინდა ვუთხრა ეს ყველაფერი საბას, მაგრამ არ მინდა რომ ვაიძულო ჩემთან დაბრუნება, არადა საშიშია რომ არ დაბრუნდეს, რადგან შეიძლება მართლა ჩავიდინო რამე
-მაკო ნუ მაშინებ, გინდა შენთან გადმოვალ ცოტა ხნით, ან სადმე წავიდეთ, დავფიქრდეთ, ერთად დავფიქრდეთ ამ ყველაფერზე და იქნებ ვიპოვოთ საუკეთესო გამოსავალი
-კი ძალიან მინდა, გთხოვ არ მიმატოვო თინათინ და არ მომცე საშუალება რომ დავიკარგო, დავიკარგო ჩემი სამყაროს ცუდ ნაწილში...

სამსახური
პროექტები
საქმეში ჩართული ადამიანები
იდეები...

-თათ, რაღაც დაღლილი მეჩვენები
-ხო, ვერ ვარ თითქოს, დღეს გამოკვლევაზე მივდივარ
-წამოგყვები
-არ მინდა, მარტო მირჩევნია ექიმებთან სიარული
-მაშინ მოგაკითხავ და წამოგიყვან
-კარგი...

ექიმთან მისვლას ახლავს შიში, გაურკვევლობის შიში, არ იცი გადარჩები, თუ მძიმე დიაგნოზი იქნება, გინდა რომ ყველაფერი იყოს კარგად, მაგრამ თან ემზადები ცუდისთვის, ფიქრობ იმაზე, თუ როგორ შეიცვლება ცხოვრება ცუდი ამბის შემთხვევაში...

-თათია დიაბეტის შემთხვევაში ყველაფერი რიგზეა, ანუ სტაბილური მდგომარეობაა, მაგრამ ანალიზებში ცვლილებებია და მინდა თავის ტომოგრაფიაზე გაგიშვა
-ანუ ფიქრობთ რომ გენეტიკამ მაინც თავისი გააკეთა ?
-დედაშენს ადრე რომ გაეკეთებინა გამოკვლევა, იქნებ გადაგვერჩინა, მაგრამ ძალიან გვიან მოვიდა, მაშინ როცა ვერ ვუშველიდით და არ მინდა შენთანაც იგივე განმეორდეს, მინდა რომ კარგად იყო
-მეც ძალიან მინდა
-ხოდა მაშინც სწრაფად გამოკვლევაზე...

”თათ რას შვები? რაღაც დიდხანს ხარ მანდ, რამე ხომ არ ხდება? ვნერვიულობ...

წაიკითხა და ჩაიდო ტელეფონი
ტომოგრაფია
პასუხი ორ დღეში 

-სად იყავი ამდენ ხანს ?
-ექიმთან, მშვიდობაა დაწყნარდი
-გეტყობა, რომ მატყუებ
-კარგი, შემეშვი

წვიმდა
იჯდა თათია ბარში და ტეკილას სვამდა, მუსიკა ისმოდა ჩუმად და არ უშლიდა ფიქრში ხელს...
ხომ ვიცოდი ყოველთვის, რომ გენეტიკურად გადმოვიდოდა ეს დაავადება, რა დროს საბას შეყვარება იყო, ქიმიისთვის უნდა ვემზადებოდე და მძიმე დასასრულისთვის, მაგრამ რომ მინდა საბასთან ვიყო სულ, დავივიწყო რომ ავად ვარ, ეჰ ადამიანები რამდენს წუწუნებენ, როგორ უნდათ დრო მალე გავიდეს და მე კიდევ ყოველი წამი როგორ მჭირდება, მაგრამ კი არ მშურს, უბრალოდ მინდა ყველას დავუძახო და ვუთხრა, რომ ეს წამები და ეს საათები დააფასონ.
ახლაც, ამ ბარში როგორი მოწყენილი სახეებით სხედან, არ ესაუბრებიან ერთმანეთს, ალბათ დარჩენილი ცხოვრებას დავთმობდი, რომ ვიჯდე ახლა საბასთან ერთად და ვესაუბრებოდე, მაგრამ არ მაქვს ძალა და არ მინდა რომ ავადმყოფობის გამო იყოს ჩემთან.

საბა სახლში იყო, ნერვიულობდა, მაგრამ არ ურეკავდა, თითქოს თავს იკავებდა, რომ ცუდი ამბავი ცოტა გვიან გაეგო...
ვიცი რომ მიმალავს რაღაცას და არ მომცემს უფლებას რომ მის გვერდით ვიყო, მაგრამ მაინც არ მივატოვებ, იმ დღეს, როცა ჩამოვიდა რაჭაში, აი იმ წამს შეიცვალა ჩემი ცხოვრება, ძალიან მიყვარს, სიცოცხლეს გავუყოფდი, ნეტავ კარგად იყოს და დიდხანს იყოს...

ადგა და გავიდა, ბარში იქნება...
შედის
ზის თათია და იყურება სადღაც შორს
უყურებს საბა და თბება და ხვდება რომ ცოცხალია და უყვარს და თან ძალიან უყვარს...
-თათია
-აქ რა გინდა?
-ვიცი რომ რაღაც გჭირს, მაგრამ ამიტომ არ ვარ აქ მოსული, მიყვარხარ და ამ გრძნობამ არ გამაჩერა სახლში, გამომყევი ცოლად, არ აქვს მნიშვნელობა ერთი კვირით თუ 20 წლით, არ მინდა შენს გარეშე არც ერთი წამი
-საბა, ასე ხომ უფრო გამიჭირდება სიცოცხლესთან განშორება, ისედაც ძალიან მინდა სიცოცხლე და ახლა ეს ყველაფერი
-გამომყვები?
-გამოგყვებოდი
-გამომყევი რა

მეორე დღე
ჯვრისწერა
და ერთად გატარებული 1 წელი
ემფილდზე წასვლა
ქიმია
და სიცოცხლესთან განშორება...
მაგრამ სიცოცხლით სავსე სიცოცხლე...

ახლა ვზივარ იმ ბარში და იმ ადგილას, სადაც შენ გიყვარდა ჯდომა, სულ ვიხედები ქუჩისკენ და მგონია რომ დავინახავ შენს ჩანთას და შენს ტანსაცმელს, დაგინახავ შენ და გული ისევ აფრიალდება, სულ მგონია რომ შემოხვალ, გამიღიმებ და დამიჯდები გვერდში, მოითხოვ მენიუს და შეუკვეთავ რამეს გემრიელს და მე რომ არ მშიოდეს, მაინც მომინდება ჭამა, მიჭირს შენს გარეშე, სახლშიც მიჭირს და აქაც და ყველგან საერთოდ...
როგორ ვიცხოვრებ მერე?
ვიცხოვრებ ისე, როგორც შენთან შეხვედრის შემდეგ ვცხოვრობდი, ვეცდები ვაკეთო სიკეთე და ეს სიკეთე ვაკეთო შენთვის, რომ რაც შენ ვერ მოასწარი, მე შევავსო...
გავხსნი ბავშვთა სახლს, სადაც ონკოლოგიურ ავადმყოფებს დავეხმარებით...
ვგრძნობ რომ გესმის ჩემი, მაგრამ მჭირდება ხოლმე ნიშანი, რომ მართლა გესმის ჩემი...
უცბად მოდის ოფიციანტი და სთავაზობს ტეკილას, არადა ტეკილას არასდროს უკვეთავს საბა, მაგრამ ახლა იღებს...
აი ნიშანიც...
გმადლობ რომ ხარ და რომ გესმის...

სიკვდილით არ მთავრდება სიცოცხლე და ხანდახან არც სიცოცხლით იწყება სიცოცხლე, გააჩნია როგორ ვცხოვრობთ...
თავისი მოულოდნელობებით, ხანდახან ტკივილით, ხშირი სიხარულით, მაინც ყველაზე ტკბილი რამ არის...
ხანდახან ვსხედვართ სამსახურში და ველოდებით დროის სწრაფად გასვლას, რატომ, რისთვის?
ეს დრო ხომ აღარ დაბრუნდება
ეს დრო ხომ ერთხელ მოდის
და ამ დროში ღირს სიცოცხლე
ნამდვილი სიცოცხლე...