:)

 სტატისტიკურად ცხოვრების დალაგება, ერთი დიდი ნაბიჯია უაზრობისკენ.
ასე მოხდება, ასე თუ მოიქცევი, მასთან ვიქნები მთელი ცხოვრება, არ მომბეზრდება, მეორე წუთს რა მოხდება არავინ იცის, შეიძლება უღალატო მეგობარს, აღარ გიყვარდეს ის, ვინც გეგონა რომ სიცოცხლეზე მეტად გიყვარდა, შეიძლება გაიქცე შენი სამშობლოდან ისე, რომ აღარც მოგენატროს, გრძნობებს სტატისტიკურად და გეგმის მიხედვით ვერ გააკონტროლებ, გონებით შეიძლება მართო, მაგრამ ზუსტად რა და როგორ იქნება ამის განსაზღვრა ძნელია.

-არ დაგირეკავს ?
-არა, არც თვითონ
-ანუ მართლა დამთავრდა ყველაფერი ?
-მგონი კი, მაგრამ ეს ”მგონი” ბოლოს მიღებს, მინდა ვიპოვო მიზეზი, თუ რატომ აღარ მაქვს ის გრძნობა, აი ის, რომ ვხედავდი და ქვეყნად ყველაფერი რომ მავიწყდებოდა, მზად ვიყავი საერთოდ არ დამეძინა და მხოლოდ მისთვის მესმინა, მახსოვს პირველად რაჭაში რომ წაგვიყვანა, ჯერ არაფერი იყო გარკვეული, ფეხით რომ მოგვატარა რაჭა, ძალიან დაღლილი ვიყავი, მაგრამ შემეძლო სიარული კიდევ დიდხანს, მთავარი იყო რომ მის გვერდით ვიყავი და მისი ხმა მესმოდა
-ღამე ცეცხლთან რომ ვისხედით და რომ გამოგხედა სხვანაირად, რაღაცაზე იცინოდი და საბას შევხედე მაგ დროს და ისეთი სიყვარულით გიყურებდა, ერთი სული მქონდა რომ მეთქვა შენთვის, მეგონა რომ გაჰყვებოდი ცოლად და ცხოვრების ბოლომდე თქვენთან ვივლიდი სტუმრად, მაგრამ არ მოხდა ასე
-კარგი წავედით და მორჩა ეს თემა, თორემ გული მიჩუყდება და ვერ ვხვდები რატომ...

თბილისი არ გამოირჩევა ბევრი დიზაინერით, განსაკუთრებით ოფისების და სახლების გაფორმების დარგში, საბა მართლა გამორჩეული იყო და სამსახურს ძალიან დააკლდა, აიყვანეს სხვა, ნიჭიერი გოგო, თათია, მაგრამ საბას ასე ადვილად ვერ შეცვლიდა...

-საბა დაბრუნებას არ აპირებს? ძალიან ბევრი პროექტია, რისი დეტალებიც მხოლოდ მან იცის და ვერ ვკიდებ ჯერ ხელს, მინდა რომ გავესაუბრო
-რაჭაშია წასული და იქ თუ ჩააკითხავ არ ვიცი
-რატომ ვერ ჩავაკითხავ, მისამართი მომეცით და მე მივხედავ ამ საქმეს
-არ არის პრობლემა...

-თისია ლობიო მოიხარშოს დროულად, ბავშვს მე დავიტოვებ, დღეს დიდი სტუმრიანობაა
-ანუ დიდი სმაც აიწევა
-კი, ამ სოფლის დღეა დღეს თუ გახსოვს და ახლა ჩემი ჯერია, ჩემს სახლში უნდა გაკეთდეს
-კარგი ლობიანებს და ხაჭაპურებს მე გავაკეთებ
-მიდი დატრიალდი, 7 საათია უკვე

საბა ბევრ საქმეს ავალებდე თისიას, შრომა ავიწყებს ადამიანს დარდს, უსაქმრად ყოფნის დროს მოდის ცუდი ფიქრები, თისია არ ვიცი ხვდებოდა თუ არა ამას, მაგრამ იცოდა რომ ეს კარგი იყო და დიდი ენთუზიაზმით შეუდგებოდა ხოლმე საქმეს...

სოფელში ყველაფერი პირიქით ხდება, ადამიანები ადრე დგებიან და ადრე იძინებენ, არის პერიოდები როცა ჩხუბობენ მეზობლები, მაგრამ ამ ჩხუბში არის ხოლმე რაღაც ძალიან თბილი და იუმორით სავსე...

სუფრა საღამოს 5 საათისთვის უკვე გაშლილი იყო, ეზო, ჰაერი, ადამიანები, მოკითხვა და პირველი სადღეგრძელო...
-საბაა
-ხო დიდედა
-ვიღაც ლამაზი გოგო გეძებს
-სად აბა?
-გამოდი ჭიშკართან დგას

დგება საბა, თან გული ეკუმშება, დავიჯერო მაკო ჩამოვიდა, არა ეს გამორიცხულია, ეზოდან კარამდე სულ 10 ნაბიჯია ალბათ, მაგრამ მაინც მთელმა ცხოვრებამ გაურა თვალწინ, წარსულმაც და მომავალმაც, აღებს ჭიშკარს და უყურებს ვიღაცის ზურგს
წაბლისფერი თმა, ტალღოვანი, შეკრული აქვს ბანტით, აცვია მწვანე კაბა, ვარდისფერი ყვავილებით, ეს ვინ არის ნეტავ
-თქვენ მეძებდით ?
ტრიალდება
სახე
არა, თვალები
მთავარი თვალებია
შეხედა პირდაპირ თვალებში

-დიახ მე გეძებდით, მე თათია ვარ, თქვენს პოზიციაზე ახლა მე ვმუშაობ და რაღაც დეტალებზე უნდა გაგესაუბროთ
-გაკვირვებული ვარ აქ თქვენი მარტო ჩამოსვლით, დღეს სამსახურზე გასაუბრების შანსი არ არის, ეს ხვალისთვის გადაიდება, მობრძანდით, აუცილებლად უნდა დაგვეწვიოთ
-უარს ნამდვილად არ ვიტყვი

სოფელში სუფრაზე თავს უცხოდ არასდროს იგრძნობს ადამიანი, გულწრფელად იციან მიღება და იციან რომ მათიანი ხარ, ერთი საქართველოს მიწაზე ცხოვრობ და ერთი ჰაერით, ერთი წყლით სულდგმულობ და ეს არ არის ცოტა...

-თათია ლობიანი?
-კი,კი აუცილებლად, სულ მაინტერესებდა რა იყო ეს რაჭული ლობიანი
-თათია ხვანჭკარას დალევ თუ კონიაკს?
-ხვანჭკარა, ხვანჭკარა

საბას გვერძე იჯდა, საბა გაოცებული იყო მისი ინტერესით ყველაფრისადმი, თან ეს ნამდვილი ინტერესი იყო, არ იყო ყალბი, ანუ მხოლოდ იმიტომ  გაკეთებული, რომ ვინმეს თავი მოაწონო
სუფრა გვიანობამდე გაგრძელდა
იყო სიმღერა
და რაჭული ცეკვაც

-თათაი იცეკვებთ ?
-კი, რა თქმა უნდა
-იცით ?
-ვცეკვავ ბავშვობიდან

ეტყობოდა რომ მართლა ცეკვავდა, არ ჰგავდა მაკოს ნასწავლ ერთ ცეკვას, რომელიც მხოლოდ იმიტომ ისწავლა, რომ საბა მოეხიბლა...

წავიდა ყველა
თისიაც წავიდა, ბავშვს ეძინებოდა
ჭურჭელი ღამის 3 საათამდე რეცხეს

-რომ დაგასაქმეთ არაუშავს ?
-სამსახურშიც თქვენს საქმეს ვაკეთებ და მივეჩვიე უკვე, მაგრამ დღეს სამსახურის საქმეები არ გვინდა, ერთი საბანი მომეცით, ჰამაკში მინდა დაძინება, არ დაიწყო შეგცივდება და რაღაც მსგავსი, ღვინომ დამარტყა და სახლში არ არის ჰაერი
-კარგი, როგორც გინდა, მაგრამ ისე შეგცივდება :)

ჭიშკარი ჩაკეტეს
დაწვა თათია, ჩაიფუთნა საბანში 
-ძილინებისა
-შენც
საბა ავიდა ოთახში და გადმოიხედა ფანჯრიდან, თათიას თვალები დახუჭული ჰქონდა და ეძინა ალბათ უკვე, თვითონ ერთი ორი საათი ვერ დაიძინა, მაგრამ ბოლოს მოვიდა ძილი...

მეორე დღე 7-ის ნაცვლად, 10 საათზე დაიწყო, თათია უკვე ფეხზე იყო და ”ზაგარს” იღებდა

-ოჰ გაიღვიძე ? მე  უკვე მზეს ვეფიცხები, არ ვისაუზმოთ ?
-კი, გარეთ გავაწყოთ
-მოდი მოგეხმარები, თან ვისაუბროთ
განიხილეს რაღაც დეტალები, საბამ აუხსნა ყველაფერი სწრაფად და მარტივად
-ისე ეს წასვლა და სამსახურის მიტოვება რა იყო ვითომ? როგორც გავიგე რაღაც დეპრესიული ამბებია ხომ?
-მოუყოლიათ უკვე და მე ვერაფერს დავამატებ
-არაფერი მოუყოლიათ, მითხრეს რომ საცოლეს დაშორდით და გაიქეცით
-ნუ ფაქტიურად ასე იყო
თათიას გაეღიმა
-ვიცი გაინტერესებთ რატომ მეღიმება, გეტყვი, უბრალოდ ეს დეპრესიული მიდგომები ბოლოს მიღებს, დაშორდებიან ვინმეს და ტირიან წლები, გარშემო არაფერი უხარიათ, დაშორდი ? გააკეთე ყველაფერი ? არ მოხდა შერიგება? ანუ მორჩა რა, რა საჭიროა ეს გლოვა სიცოცხლის ბოლომდე
-არავის მიუტოვებიხარ შენ ალბათ
-მაგას არ აქვს მნიშვნელობა, გიყვარდა, იყავი ამით ბედნიერი,  სიყვარული ვფიქრობ ცოტა გადაჭარბებული ნათქვამია, მაგრამ მაინც, ადამიანებს სწორად რომ უყვარდეთ ერთმანეთი, არაეგოისტურად, აღარ დაიტანჯებოდნენ დაშორებისას...
წავედი ჩავალაგე ბარგი
-დარჩი დაისვენე, შვებულება მოიწყვე
-აქ რომ დავრჩე, დაგაბრუნებ თბილისში და დავკარგავ მერე სამსახურს
-დარჩი რა
შეხედა
იყო დუმილი...

მოულოდნელი შეხვედრები, იქ სადაც არავის ელი, იქ იციან გამოჩენა, მოვლენ და შეცვლიან ყველაფერს შენს გარშემო და შემოიტანენ რაღაც ძალიან თბილს შენში, ისეთს, რაც მოგცემს ძალას სიცოცხლისთვის...
მოხდა ცუდი ? 
უნდა ვიტირო
იტირე, მაგრამ არ იგლოვო მთელი ცხოვრება, ატარე გულში და შეინახე თბილად, მაგრამ ამდენი გლოვით ნუ დაუკარგავ ფასს...
მოგონებები ილექება ჩვენში, ეცადე შეინახო და გაიხსენო მძიმე წუთებში...
გიღალატეს?
ალბათ შენც გიღალატია, სხვისთვის თუ არა, საკუთარი თავისთვის მაინც, მიიღე ეს როგორც გაკვეთილი და ეცადე ამ მასალით ააშენო საკუთარი თავი, ცოტა უკეთესი მაინც გახადო...
არაფერი ხდება ?
ხდება, როგორ არ ხდება
იყავი დაკვირვებული...
იცვლება ფიქრები და იცვლება ცხოვრებაც...