მეორე დღე
პახმელია
პირველად სამსახურში
მამის კაბინეტი
სკამი, რომელიც მამის გარდაცვალების შემდეგ, სანდროს უნდა დაეკავებინა, უნდა გაეგრძელებიანა საქმე, რომელიც დღემდე პატიოსნად მიდოდა, მთელი გულით ემსახურებოდა სანდროს მამა ამ საქმეს და ახლა ეს პასუხისმგებლობა სანდროზე უნდა გადასულიყო...
ნერვიულობდა ძალიან, გული უნდა ჩაედო საქმეში, რადგან მამას მისცა პირობა...
ჯერ სულ რაღაც 21 წლის არის და უკვე რაღაც უნდა გააკეთოს...
-დე, წავედი, შენ იცი, საღამოს გამოგივლი სამსახურის შემდეგ და ვივახშმოდ სადმე
-მიდი სანდრიკ, სცადე და თუ ვერ შეძლებ, თუ ვერ ჩადებ გულს, სხვას გადავაბარებთ ამ საქმეს
-დე, ყველაფერი იქნება კარგად
-კარგი, მე მჯერა შენი...
გზაში მუსიკა ჰქონდა ჩართული...
ელენეს მესიჯი:
”ეი, წარმატებები დღეს, გუშინ კი ამიშალე ნერვები, მაგრამ მაინც, აეეე, ყველაფერი გამოგივა, აეე ნიჭიერ :))”
ადამიანები ხვდებიან, როცა გჭირდება მათი თანადგომა და ზუსტად ამ დროს იციან გამოჩენა...
გველი გოგოა რა, მაგრამ თან ყველაზე გულიანია
-გმადლობ ელე, ვეცდები ყველაფერი იყოს კარგად, საღამოს გნახავ...
შესასვლელი
თანამშრომლები
ყველა ისე უყურებს, როგორც მის შვილს, როგორ შოთას შვილს
ყველა უცინის
და სანდრო ფიქრობს ამ დროს ”ელე აქ რომ მუშაობდეს და რომ არ მიცნობდეს, წარმომიდგენია რა სახით დამხვდებოდა, გამომცდელი მზერით და თითქოს მეტყოდა, ”აეე პატარა ბიჭი, აბა დაამტკიცე, რომ მამას აჯობებ”, ნეტავ აქ იყოს მართლა და საერთოდ რატომ ვფიქრობ ახლა ელეზე”
ეს თქვენი კაბინეტია
და ჩვენ ყველა თქვენს გვერდში ვიქნებით და ჩვენ ერთად წარმატებულ გზას გავაგრძელებთ...
პირველი დღე ემოციებით არის ხოლმე სავსე და ძირითადად გაცნობით ხასიათს ატარებს...
დედა სახლში დატოვა და ელესთან გავიდა
ელე არ დახვდა
ურეკავს არ იღებს...
ვატოს ზარი:
-სანდრიკ, სანდრიკ, თაკო ავარიაში მოყვა, მე და ელენე ახლა მოვედით საავადმყოფოში, გამოდი ჩქარა
...
როცა, რაღაც მოულოდნელად ხდება, არ ელი, სიმშვიდეა თითქოს, ნერვიულობ რაღაც წვრილმანებზე და ამ დროს იგებ ასეთ ამბავს...
თაკო ვატოს პირველი და ერთადერთი სიყვარულია, ელეს უახლოესი მეგობარია და სანდროსთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანია...
საავადმყოფო და ვატოს ტკივილი, ტკივილი, რომელსაც ვერ უძლებს და ხვდება და რწმუნდება, რომ მზად არის ახლა, ამ წუთას, გაუცვალოს თაკოს ადგილი, ოღონდ ის იყოს კარგად, ოღონდ ის იყოს ბედნიერი
-სანდრიკ, რამე რომ მოუვიდეს, იცოდე რომ ვერ გადავიტან, მის გარეშე ვერ ვიცხოვრებ, რომ წარმოვიდგენ, როგორ ეშინოდა მანქანის დარტყმისას, ალბათ როგორ სჭირდებოდა შველა, თაკო, სანდრიკ, თაკო, გოგო, რომელიც შემიყვარდა და რომელიც სულ მიყვარს...
ელენე თავისთვის იჯდა, სადღაც კუთხეში
ხმას არ იღებდა
მხოლოდ ფიქრები:
რომ ვერ გადარჩეს, ახლა რომ გამოვიდეს ექიმი და რომ თქვას :ყველაფერი მორჩაო, თაკო რომ აღარ იყოს ჩემს გვერდით... ჩემი ბრალია, ასეთი სასტიკი რომ ვარ, მე რატომ არ დამარტყა, თაკო ხომ სანდროს შემდეგ, ყველაზე კეთილი ადამიანია და ახლა იტანჯება...
როცა ადამიანებს ერთი ტკივილი აერთიანებთ...
მწუხარება იკლებს თითქოს და გემატება მხნეობა, რომ უფრო ძლიერი გახდე და დაუდგე იმ ადამიანს გვერდში, ვინც იტანჯება...
სიყვარულით
ნამდვილი და გულწრფელი თანადგომით...
ექიმი მართლაც მალე გამოვიდა:
ოპერაცია დამთავრდა, მაგრამ მდგომარეობა მძიმეა
ხერხემალი აქვს დაზიანებული...
დიაგნოზი
სიჩუმე
ტკივილი
და იმედი
იმედი
რომ, ყველაფერი გამოსწორდება...
No comments:
Post a Comment